ฉันนั่งนิ่ง ไม่อยากคุยอะไรกับใบไม้ไปมากกว่านี้ เพราะใบไม้ยิ่งเค้น ใจฉันยิ่งสั่น มันสั่นเหมือนคนมีความลับยังไงอย่างงั้น เฮ้อ! ฉันสับสนตัวเอง ไม่รู้จะสลัดปลิงอย่างใบไม้ไปได้ยังไง ยิ่งตอนนี้นางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ ฉันแล้ว
“เจ๊ชอบใช่ป่ะ” ใบไม้!
“เลิกเค้นได้ไหม!” ฉันเอามือกุมขมับนวดเบา ๆ จนใบไม้ดึงมือฉันออก
“บอกมา ไม่งั้นหนูจะบอกอาบีม” เอาแม่ฉันมาขู่อีก ฉันถึงกลับเลิ่กลักทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว จน…
“ใบไม้ ทำไมไม่กลับไปทำงาน กวนพี่ทำไม” ค่ะ แม่กิ่งช่วยชีวิตฉันไว้ เฮ้อ… ไปเถอะใบไม้ ออกไปจากชีวิตฉัน เชิญ…
“ก็คุยงานไงคะ แม่ก็ เฮ้อ” แล้วนางก็ลุกจากเก้าอี้เซ็ง ๆ ก่อนที่จะหันมามองฉันแล้วเบะปากใส่อีกรอบ ร้ายกาจ!
สรุปใครพี่ ใครน้องกูสงสัย?
จนแม่กิ่งยิ้มให้ฉัน แล้วเดินตามใบไม้ออกไป เอาล่ะ... หมดเสี้ยนหนามการทำงาน ฉันจึงร่างบทสนทนาคร่าว ๆ และข้อมูลบริษัทไว้ เวลาฝรั่งถามอะไร ฉันจะได้ไม่อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ
