ฉันจึงเดินกลับไปนั่งที่เดิม จนคุณหมอศัลเขาออกมาจากห้องตรวจ แล้วเดินก้มหน้าก้มตา หยิบโทรศัพท์ออกมาพิมพ์
‘ตึ้ง~’ PFPIG2
PFPIG2: เพิ่งตรวจเสร็จ
ฉัน: รับทุกหน้าที่จริง ๆ
PFPIG2: อินเทรินก็แบบนี้ บางวัน ก็ไปทำคลอด
ง่ะ!
แล้วเขาก็หยุดเดินเพื่อพิมพ์ตอบฉัน นี่ก้มหน้าก้มตา จนไม่เห็นฉันนั่งหัวโด่เลยรึไง
PFPIG2: อยู่ไหน กลับรึยัง
ฉัน: ไหนว่าจำกลิ่นน้ำหอมได้ ดม ๆ เอาละกัน อยู่แถวนี้ล่ะ
ฉันกดส่งแล้วเก็บมือถือใส่กระเป๋า ก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นมองรอบ ๆ แล้วเดินมาหาฉัน แต่ พยาบาลที่คุยกับอาจารย์หมอคนนั้น เธอกลับเดินเข้ามาทักเขาก่อน
“คุณหมอคะ อาจารย์หมอให้ส่งเคสคุณยายสาย...”
“ครับ” พยาบาลพูดไม่ทันจบ คุณหมอศัลก็รีบตอบไป จนเธอก้มหน้าเดินไปอีกฝั่ง
แล้วคุณหมอศัลเขาก็เดินมาหาฉัน
“มานานรึยัง”
“แป๊บนึง ไปหาอะไรกินกันเบบี๋” เขายกนาฬิกาข้อมือดูทันที
ไม่นะ ไม่! เวลาของฉัน...
“หิวไหม ขอไปคุยกับอาจารย์
