ยอมรับว่างง สมองฉันมันช้าจริง ๆ พอดีถูกคุณหมอศัลเขากินตั้งแต่เช้า ตัวมันสั่น จนกระทบเข้าไปถึงสมองเลย เออ… แต่พอคิดไปคิดมา ทำไมฉันคิดเข้าข้างตัวเองวะ
ถ้า... ไม่ใช่แค่เพื่อนน้ำปั่น ฉันคือ… ว่าที่พี่สะใภ้คนโตสินะ กรี๊ด…
ฉันหลับตาปี๋ พยายามตั้งสติ และแต่งหน้าต่อ ถึงหัวใจข้างในมันจะเต้นตุ้ม ๆ ต่อม ๆ จนแทบวาย หลายต่อหลายระรอบก็เถอะ! โอ้ย… คิดเองเขินเองวุ้ย ยัยปลายฟ้า!
พอฉันแต่งหน้าเสร็จ ก็ลงจากคอนโดพร้อมเขา ก่อนที่เราจะถึงรถใครรถมัน และแยกย้ายขับกันไปคนละทาง
จนฉันมาถึงสนามบิน...
ฉันวนหาที่จอด หลายรอบมาก เพราะน้ำปั่นมันไม่รับโทรศัพท์ฉันเลย หรือมันจะนั่งแท็กซี่กลับบ้านแล้ว? บ้าจริง ฉันเลทแค่สามสิบนาทีเองนะ มันจะเทฉันกลับเลยเหรอ?
‘ครืน ครืน~’
NamPun | Calling นั่นไงโทรกลับมาแล้ว!
“น้ำปั่น มึงอยู่ไหนวะ กูวนรถหลายรอบแล้ว”
(เออ ๆ กูแปรงฟันอยู่ กำลังจะออกไป กูรอที่ประตูสองนะ)
ฉันวางสาย และรีบ
