ตลอดการเดินทางไปยังตลาดฝั่งตะวันตกหลี่จินหมิงคิดไม่ตกว่าเรื่อง ที่ภรรยาลับทำเหมาะสมอยู่หรือไม่ ใช่อยู่ว่าเขาเป็นฝ่ายยั่วยุก่อน แต่นางก็ควรสงวนท่าทีให้มากกว่านี้มิใช่หรือ อย่างน้อยที่สุดก็ควรทำเพียงทาบจมูกน่าหยิกนั่นบนแก้มของเขา มิใช่จุมพิตแผ่วเบาจนทำให้เขาก้าวขาแทบไม่ออก
โชคดียามพูดคุยธุระสำคัญกับร้านค้าข้างเคียงที่ถูกเพลิงไหม้ เขายังพอสงบใจได้บ้าง เจรจาอยู่ไม่นานก็ได้ข้อสรุปที่น่าพอใจ ทุกอย่างราบรื่นและเป็นไปตามที่เขาต้องการ จนนึกอยากให้รางวัลเจ้าตัวเล็กด้วยการไม่ถือโทษ ที่นางทำใจกล้าจนเกินควร
นึกไม่ถึงว่ากลับมาบ้านจะได้เห็นภาพที่ไม่สมควรยิ่งกว่า
“ว่าอย่างไรเล่า! เป็นใบ้ไปแล้วหรือ!”
“ท่านอา… ท่านหันไปก่อน” เสวียนหนิงอันละล่ำละลักอย่างน่าเวทนา ฝืนความปวดแสบปวดร้อนสวมเสื้อตัวในอย่างยากลำบาก
หลี่จินหมิงหูแดงหน้าแดงเพราะมิอาจละสายตาจากผิวขาวราวกับไข่มุกนั่นได้ ทั้งยังอึดอัดที่ความเป็นช
