เสวียนหนิงอันพูดกับตนเองเสมอว่าเคยชินกับการนอนตามลำพังโดยไม่มีสาวใช้แล้ว แรกเริ่มนางมีกำยานผ่อนคลายอารมณ์เป็นตัวช่วย แต่เมื่อถูกเขาดุจึงเลิกใช้ไป โชคยังดีที่ซุนหยาเข้าใจและนำชาดอกหอมหมื่นลี้มาให้ดื่มก่อนนอนในระหว่างค่อย ๆ ปรับตัว การนอนหลับไม่สนิทจึงมิใช่ปัญหาอีก
ทว่าคืนที่ผ่านมานางกลับกระสับกระส่าย นอนไม่หลับแทบทั้งคืน
เช้ามาจึงยืนเอามือปิดปากหาวหวอดเรื่อย ๆ อยู่หน้าเรือนใหญ่ รอพบเขาก่อนกลับไปเอนหลังที่เรือนของตน แต่ยืนรอจนเกือบหนึ่งเค่อแล้วก็ยังไม่ปรากฏเงาของบุรุษที่นางเฝ้ารอ เสวียนหนิงอันจึงถามสาวใช้ที่เดินสวนออกมาจากเรือนว่ามีเรื่องอันใดที่นางพลาดไปหรือไม่
‘นายท่านนอนมิค่อยหลับจึงตื่นสายเจ้าค่ะ’
เมื่อได้ความเช่นนี้แล้วเสวียนหนิงอันก็ได้แต่ยืนรอ พร้อมกับนึกถึงเรื่องที่รบกวนจิตใจตลอดทั้งคืน
เขาให้ซุนหยามาตามนางไปพบที่เรือนใหญ่ แต่นางกลับปฏิเสธพร้อมกับอธิบายถึงสาเหตุอย่างกระอักกระอ่
