บรรยากาศในร้านซิงเยียนปกติครึกครื้นอย่างมาก ทว่าบ่ายวันนี้ให้ความรู้สึกคล้ายมีเมฆมืดครึ้มอยู่ใต้หลังคา ทั้ง ๆ ที่แสงแดดภายนอกช่วยบรรเทาความหนาวสะท้านได้เป็นอย่างดี
หลี่จินหมิงมิเข้าใจว่าเหตุใดจึงรู้สึกเกรงใจภรรยาลับวัยสิบหกปีนัก แทนที่จะสั่งให้นางรออยู่ในห้องอย่างที่ควรทำ เขากลับชวนให้ออกไปเลือกดูผ้าไหมที่จัดวางอยู่ไม่ไกลจากสาวงามที่ยืนสวมหมวกปิดบังใบหน้ารอเขาอยู่
“แม่นางมีธุระอันใดกับข้าหรือ?” กระทั่งน้ำเสียงที่เขาทักทายก็ดูไม่เป็นมิตรอย่างที่เคย แน่นอนว่ามิใช่รังเกียจอาชีพที่นางทำ เพราะหญิงคณิกาหลายนางก็เป็นลูกค้าประจำของร้านซิงเยียน
เขาแค่กลัวว่าเสวียนหนิงอันที่เลือกผ้าไหมอยู่จะมิสบายใจ
“เหตุใดนายท่านจึงพูดจาห่างเหินกับข้านัก” เฟยฮวาถามเสียงหวานน่าฟังจนมือของสาวงามที่กำลังลูบผ้าไหมถึงกับชะงัก
“แม่นางคิดมากไปแล้ว ข้าพูดกับแขกของร้านซิงเยียนเช่นนี้ทุกราย อีกอย่างข้ากับแม่นางก็มิได้สน
