บทที่13
“ในที่สุดก็ถึงวันนี้สักทีนะเจ้าคะ” เสี่ยวอี้แทบจะร้องไห้อยู่แล้วเมื่อเห็นแม่สื่อมาสู่ขออย่างเป็นทาง พร้อมทั้งมอบสินสอดเพราะพิธีสู่ขอ ของนางนั้นไม่มีตั้งแต่แรกเป็นเพียงการพูดปากเปล่า ส่วนเกิงเที่ยก็แลกกันไปตั้งแต่ตอนที่มู่หานจงสู่ขอนางไปแล้ววันนี้อีกฝ่ายจึงขนสินสอดมาจนเต็มเรือนไปหมด
“ในที่สุดก็หนีโชคชะตาเดิม ๆ พ้น” หมิงอิงคิดอย่างยินดี นางทำได้เพียงแค่มองจากที่ไกล ๆ เท่านั้น เพราะพิธีเช่นนี้เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่นางเห็นพี่สาวของมู่หานจงชัด ๆ
“ช่างเป็นสตรีที่งามยิ่งนัก เจ้าจำได้หรือไม่เสี่ยวอี้ที่สามีของพี่เขยคุณชายมู่เอ่ยถึง เพราะสวยงามถึงเพียงนี้ถึงได้ไม่อยากอยู่ห่าง”
เสี่ยวพยักหน้าเห็นด้วยกับคุณหนูของนางแต่ก็อดสงสัยไม่ได้
“แต่ก็แปลกนะเจ้าคะคุณหนูทำไมรักมากก็เอามาไว้ข้างกายสิเจ้าคะ ไฉนถึงไปสร้างเรือนอยู่ในเมืองอื่นเช่นนั้นทั้ง ๆ ที่เรือนในเมืองหลวงก็มี”
