เถื่อนตอนที่5
1063 Words
'ไปน้ำตกกัน' ขุนพลกระซิบเสียงหื่น แพรวาแอบเขิลหน้าแดง ใจลึกๆจินตนาการถึงฉากน้ำตกแล้ว แต่อีกใจก็อายตัวเอง
"ไม่!!"
เขากำลังจะเกี้ยวกราด
"ฉันต้องไปงานศพญาติที่จังหวัดN ที่จริงควรจะถึงตั้งกะเมื่อวานแล้ว"เธอแอ๊บเสียงเรียบ ให้ไอ้คนตัวโตรู้สึกกลัวซะบ้าง
'อ่อ เข้าใจแล้ว รีบป่ะละ'เขาถามเรียบๆ
"รีบ!!"
'อืมๆ'
เขาเดินนำไปที่รถ
'จะไปไหม'เขาถามเมื่อเห็นเธอยืนอยู่ที่เดิม
แพรวาทำตาโต จะไปส่งหรอ!!!
ระหว่างออกจากไร่ เขาถามรายละเอียดที่ๆจะไป พอถึงถนนใหญ่ รถพอร์ชคันงามก็พุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
"กรีดดดดดส์" หัวใจแทบวาย
"ช้า ๆหน่อยสิ"
'ไหนบอกรีบ'เขาหันมาถาม
"ก็ไม่ได้รีบขนาดนั้นนนน" เธอโวย
'เอาเถอะ เดี๋ยวมืดก่อน'
"กรีดดดดดดดดส์"
เมื่อเขาตัดสินใจว่าควรรีบ เธอจึงได้นั่งรถยนต์อารมณ์รถไฟเหาะ
เขาขับไปด้วยความเร็วสูง เจอหลุมบ่อเล็กๆก็หักหลบอย่างไวแล้วหักกลับมายังเส้นทางเดิม
ระหว่างทางเขาไม่พูดอะไร เธอเองก็ไม่อยากกวนสมาธิเขา ได้แต่ทำใจ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด หัวใจแทบหยุดเต้นทุกครั้งที่เขาเข้าโค้ง
ถนนภาคเหนือนะเออ!!! ทั้งโค้งทั้งเหว
รถพอร์ทสีดำจอดอย่างนุ่มนวลที่บ้านหลังหนึ่งที่ดูเหมือนจะมีงานสำคัญ
ผู้คนในงานต่างใส่ชุดตรีมขาวดำ เสียงพระสวดอย่างต่อเนื่องดังมาจากในงาน
'รอแปปนึงนะ'เขาบอกพรางเดินไปหยิบกระเป๋าขนาดกลางเดินเข้าห้องน้ำที่อยู่ใกล้ๆ
แพรวานั่งนึกคำแก้ตัวกับแม่ จะตอบแม่ว่าไงที่หายไป2วัน
หนูโดนผู้ชายคนนี้ลักพาตัวค่ะแม่ ไม่ใช่ความผิดหนูนะ!! โอ๊ยๆๆๆใครจะกล้าพูด ตายแน่ๆนังแพรวาเอ๊ยย
ขุนพลเดินมาเปิดประตูให้ เขาอยู่ในชุดสูทสีดำรองเท้าหนังสีเดียวกันเข้าชุด
ดูดีจัง!! แพรวารู้สึกหน้าร้อนผ่าว แต่จะดีกว่านี้ถ้าไม่มีหนวดเคราขัดใจแม่อยู่บนหน้า
'นาย..จะกลับ ก็ได้นะ คือฉันจะค้างที่นี่น่ะ'เธอไม่อยากให้เขาเข้าไปในงานด้วย
เขาไม่ฟังเสียง สบัดหน้างอลๆเดินนำไป แพรวาเดินตามคอตก
"แม่คะ"แพรวาเอ่ยเสียงอ่อย
'ยัยแพร!! แม่นึกว่าแกจะมาวันเผา ลางานได้หรอ'แม่ปราง แม่ของแพรวา เป็นผู้หญิงตัวเล็ก ผิวขาว ผมสีดอกเลา แต่งกายด้วยชุดพื้นเมืองสีดำ
"ค่ะ"แพรตอบ ในใจรู้สึกผิดจนไม่ค่อยกล้าสบตาแม่
'แล้วนั่นใคร'แม่หมายถึงผู้ชายตัวสูงที่อยู่ข้างหลัง แพรวาเสียวหัววูบ
"เออ..(จะบอกว่าเพื่อน)"
'แฟนหรอ'แม่ถาม คนถูกถามสะดุ้งเหมือนวัวสันหลังหวะ
"เปล่าครับ..."เขาตอบแทรก
เฮ๊ยค่อยยังชั่ว นึกว่าจะไม่รู้งาน
"ผมเป็นสามีเธอ"เขาตอบ น้ำเสียงปกติ
แพรวากับแม่หันครวบไปมองเขาพร้อมกัน
ฉันหันกลับมาเจอสายตาแม่ แม่มองฉันตาเขียวปั๊ดเลย ให้บอกว่าเป็นแฟนยังดีซะกว่า
"มะ ไม่ใช่นะแม่ เป็นเพื่อนกันค่ะ" เป็นการโกหกที่ฟังดูแย่
โอ๊ย!!รู้สึกไม่น่าพูดเลย เงียบไว้ยังดีซะกว่า
'มีอะไรกันแล้วก็เรียกสามีสิ'เขาพูดเเบบ ก็เรื่องปกตินี่
'โอ๊ยยยย!!!'เขาร้อง
แพรวากระทืบส้นสูงลงคัชชูเต็มแรงอย่างเหลืออด เด็กสาวที่แอบมองพวกเขาอยู่หัวเราะระริกด้วยอาการขวยเขิล
แม่ถอนใจดังๆแล้วเดินไปทำครัวต่อ โดยทิ้งประโยคปวดใจให้เธอ
'แรดได้ใคร'
โอ๊ยยยแม่อ่ะ!!
ก็รู้หรอกว่าเด็กสมัยนี้ก็ต้องมีเรื่องแบบนี้เป็นธรรมดา แทนที่จะห้าม สอนให้รู้จักป้องกันจะถูกต้องกว่า แต่แหม พูดออกมาตรงๆแบบนั้นเลยนะ เจ้าหนุ่มคนนี้!!
'ยัยหนูแพร!!!'หญิงร่างท้วมร้องทักพร้อมรอยยิ้ม
"ป้าสาย สวัสดีค่ะ"แพรยกมือไหว้ ขุนพลเองก็ไหว้ตาม ป้าสายยิ้มกว้างให้เขา
'ได้ผัวหล่อนะลูกหึๆๆ'
แพรวาได้แต่ยิ้มเจือๆ ผิดกับไอ้คนตัวสูงที่ยิ้มกว้างไม่แพ้ป้าเลย
ทีกับเราไม่เห็นเคยยิ้มแบบนี้ให้บ้าง ป้าสายเองแทนที่จะสนใจหลาน เอาแต่คุยจ้อกับไอ้บ้านั่น ตัวจริงเขาไม่ใช่แบบนี้หรอกนะป้า!! แพรวาอยากจะตระโกนบอก
'เอ้า!!ไปจุดธุปไหว้หม่อนกันก่อนไปลูก'
"ค่ะป้า"
แพรวาเดินเคียงคู่ไปกับขุนพล สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่พวกเขา มีเสียงกระซิบกระทราบ
'แม่ยิงนั้นลูกแม่ปรางแมนเกาะ ป้อจายก็งาม แม่ยิงก็งามแต้งามว่า'
ก็รู้ตัวอยู่ว่าสวย แต่เล่นชมต่อหน้าก็เขิลนะฮ่าๆๆๆๆ แพรวาขำร้ายๆในใจ
เสียงเด็กสาวกลุ่มเดิมกรี๊ดกร๊าดเบาๆเมื่อขุนพลลุกไปปักธูป หึ!!อย่าไปหลงกับรูปลักษณ์ภายนอก ไอ้บ้านี่มันปีศาท!!!
แพรวาเดินหลบขุนพลเข้าครัว ยังกล้าๆกลัวๆที่จะคุยกับแม่
'แฟนไปไหนซะละ'แม่ถามทั้งที่มือยังทำนู้นนี่
แพรวามาช่วยข้างๆแม่
'ไม่เห็นบอกว่าแกมีแฟน ชั้นก็ไม่เคยห้ามนิ'
''.....''
'คบมานานหรือยัง'แม่ถาม
"ก็..สักพักแล้วค่ะ(2-3วัน)"
'รู้จักป้องกันด้วยล่ะ'แม่พูดเรียบๆแต่คนฟังสะอึก พรางนึกโกรธเจ้าคนไม่มีหูรูด
'ชื่ออะไรล่ะ'แม่ถามถึงเขา
"ขุนพลค่ะแม่"แพรวาตอบ
'เขาทำงานอะไร'
''เห็นมีไร่องุ่น กับโรงทำไวท์อยู่จังหวัดKนี่เองค่ะ"
'อ่าา!!!'แม่ถึงกับตาโต โรงผลิตไวท์จะมีสักกี่แห่งกัน เข้าใจเลือกผัวนะลูกเรา ไม่เสียแรงจริงๆ
หลังจากนั่นแม่ลูกเขาก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อย ปล่อยให้ชายหนุ่มตามหาเธอไปทั่ว ขายาวๆก้าวเดินยังกับนายแบบ ตามหาเมีย...ด้วยความเกี้ยวกราด!!!
=br=
- Writer
