เถื่อนตอนที่4
797 Words
ทำไมฉันต้องมาเป็นตุ๊กตายางให้เขาด้วย!!!
แพรวาเดินออกจากห้องครัวด้วยท่าทางอิดโรย เธอเดินผ่านห้องหนึ่งที่ประตูเปิดอยู่ ดูเหมือนจะเป็นห้องทำงาน ขุนพลนั่งเขี่ยๆเอกสารกองโตที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจนัก หลังจากพ่อเสีย เขาก็รับหน้าที่ผู้บริหารโรงผลิตไวน์ต่อจากพ่อโดยมีอาเป็นผู้ช่วย ถึงแม้จะรู้อยู่แล้วว่าอาโกงบริษัทอยู่ไม่น้อย แต่ก็หาใช่คนอื่นไกล ไม่เป็นไรหรอก ดีแล้วที่เป็นอา การคดโกงก็มีกันทั้งนั้น เท่าที่เขามีก็ไม่รู้จะใช้ยังไงไหว
ขุนพลเหลือบมาเห็นแพรวายืนมองอยู่หน้าประตู จึงผละจากงานตรงหน้า
เธอถอยหลังสองสามก้าวเมื่อเห็นเขาลุกเดินมา ลุ้นว่าจะโดนอะไรอีก
เขาเดินมาโอบไหล่บางแล้วพาเดินออกจากตัวบ้าน เธอเดินตามอย่างงงๆ
ที่หน้าบ้าน
รถพอร์ทสีดำจอดอยู่ข้างรถเก๋งสีขาวของเธอ แพรวารู้สึกปั่นป่วนในท้องและเกี้ยวกราด
แพรวาหันครวบไปมองค้อน แต่เจ้าคนป่าเถื่อนกลับอ้าปากงับปากเธอ
เขามอบจูบอันหน้าหลงไหล เร้าร้อน และนุ่มนวล แพรวาเคริบเคริ้มกับรสจูบจนลืมสิ้นความแค้นเคือง เธอเผลอจูบตอบด้วยอารมณ์อย่างไม่ชำนาญนัก เมื่ออิ่มหนำเขาก็ผละออก
บ้าจริง!!!ฉันทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย
เขาให้เธอนั่งข้างคนขับ ที่ๆเธอ...กับเขา...เมื่อคราวนั้น
รถนิ่มมาก เธอชักชอบมันซะแล้วสิ
"นี่นายจะพาฉันไปไหน"เธอถาม
'......'เขาไม่ตอบ แถมทำหน้าระรื่นตั้งกะเมื่อกี้แล้ว
แพรวา!!!แกต้องตั้งสตินะ นี่เราโดนลักพาตัวนะ แถมยังโดนข่มขืนอีกต่างหาก ต้องคิดหาทางหนีสิ ไม่ใช่ปล่อยเลยตามเลยแบบนี้!!
"นี่!!นาย ทำแบบนี้มันผิดกฎหมายนะรู้หรือเปล่า ถ้าปล่อยฉันไปตอนนี้ ฉันจะไม่เอาความก็ได้"
เขาหันมามองแวบหนึ่ง ทำหน้าแบบ เธอพูดเรื่องอะไร
'อะไร' เขาพูดในที่สุด
"อะไร!!อะไรนะหรอ ก็นายลักพาตัวฉัน แถมยัง..."แพรวาพูดต่อไม่ออก
'เธอพูดบ้าอะไร ให้ผมปล่อยเธอไปงั้นหรอ เธอเป็นเมียผมนะ ผัวก็ต้องดูแลเมียสิ เอ๋อใหญ่ละ'เขาพูดหน้าตาเฉย
"นายพูดบ้าอะไรหะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย"
'นี่เธอกำลังบอกเลิกผมหรอ'
"ห๊ะ!!!" ทำไมแอบเขิล
"ฉันจะไปเลิกกับคนที่ยังไม่ได้คบได้ไง แม้แต่ชื่อยังไม่รู้จักด้วยซ้ำ"
'อ่อ!! เรียกผมว่า พี่ขุนพลนะ เพราะอายุมากกว่า'
"แล้วทำไมฉันต้องเรียกนายว่าพี่ด้วย แล้วรู้ได้ยังไงว่าอายุมากกว่า"
'ก็ดูในบัตรไง ชื่อแพรวา แล้วชื่อเล่นละ'เขาถาม
"ชื่อเล่นก็แพรวา"เธอตอบ
'อ่อ เข้าใจแล้ว'
"เข้าใจว่า..."
'เมียชื่อเล่นว่าแพรวา'
"ฉันไม่ใช่เมียนายยยย"
'ต้องให้ครบทุกท่าหรือไง ถึงเรียกเมียได้'
"นี่!!!นาย"แพรวาโกรธจนพูดไม่ออก
'ชู่!!!อยากทะเลาะต่อหน้าลูกน้อง'เขาดุพรางเลี้ยวรถเขาไปในไร่กว้าง
คนงานหลายร้อยชีวิตต่างก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ของตน ต้นองุ่นเรียงแถวสวยงามทอดยาวไปจนสุดลูกหูลูกตา
ดีละ!!!ฉันจะไปขอความช่วยเหลือ แพรวานัยตาลุกวาว
'ถ้าทำอะไรแปลกๆ ผมจะเย_ เธอ ต่อหน้าทุกคน'น้ำเสียงเรียบๆแต่ทำให้แพรวาหนาวจับขั่วหัวใจ
ไม่จริงหรอก เขาไม่กล้าหรอกน๊าา หืมม ไอ้เลว ไอ้บ้า ไอ้ขี้เอา!!!
ขุนพลยืนคุยถึงปัญหาและแนวทางแก้ไขในเรื่องงานของเขา โดยมีแพรวายืนอยู่ไม่ไกลนัก
แพรวาเดินตามขุนพลต้อยๆราวกับมีเชือกที่มองไม่เห็นผูกอยู่ ผู้คนต่างหยุดทำงานแล้วหันมามองเธอเป็นตาเดียว ไม่วายแม้แต่หัวหน้างานที่รับผิดชอบงานในไร่ที่ยืนคุยกับขุนพล แต่ตาคอยเหลือบมองแพรวาบ่อยๆ
'เมียนายสวยจังเลยนะครับ'เขาชมเมื่อคุยเรื่องงานเสร็จ
ขุนพลยิ้มรับไม่พูดอะไร ทำเป็นเดินไม่สนใจแล้วคุยเรื่องอื่นต่อ
ทำไมฉันถึงไม่มีความรู้สึกว่าโดนฉุดเลยนะ บ้าๆๆๆที่สุด กำลังสติแตกอยู่คนเดียว
'เป็นอะไร'เสียงทุ้มถาม
แค่ได้ยินเสียงเขาแพรวาก็รู้สึกหน้าร้อนผ่าว หัวใจเต้นเสียงดังโครมคราม
ขุนพลเดินมาจับมือ
'ไปน้ำตกกัน' ขุนพลกระซิบที่หู แต่เสียวไปถึงไหนๆ แพรวาขนลุกซู่!!!อย่างห้ามไม่ได้
=br=
=br=
- Writer
