ยัยหมูจอมงกของผม #2
1321 Words
“ทำไม นายจะตามไปเรียนด้วยเหรอ” นลินเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ พลางมองหน้าเขาด้วยความไม่พอใจ
“ก็ไม่แน่” คิมหันต์ขยิบตาให้เธอ ท่าทางเอื่อย ๆ เฉื่อย ๆ ขี้เกียจของเขายิ่งทำให้เธอโมโหมากกว่าเดิม
“นายจะไปเรียนที่เดียวกับลินได้ยังไง มันต้องสอบ”
“แล้วเธอคิดว่าฉันโง่มากหรือไงยัยหมูขี้โมโห ก่อนเธอจะเข้ามาเรียนที่นี่ฉันสอบได้ที่หนึ่งของชั้นตลอดนะ” เด็กหนุ่มบ่นบ้าง ทำเอาเธอตาโต
“แล้วทำไมตอนนี้ถึงไม่ทำให้ได้ที่หนึ่งล่ะ”
“ฉันก็แกล้งโง่เพื่อให้เธอได้ที่หนึ่งยังไงล่ะ ฉันยอมเธอแค่คนเดียวเลยนะหมูน้อย ดีใจหรือเปล่า”
“ยังมีหน้ามาพูดเล่นอีก” นลินเบ้ปาก ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “คิม คืนนี้เราไลฟ์สดกันอีกดีหรือเปล่า จะได้ขายของดี ๆ วันไหนนายไลฟ์ยอดขายพุ่งเลย นะ นะ”
นลินส่งเสียงออดอ้อนจนคิมหันต์มันเขี้ยว เขารู้จักเธอดีกว่าใคร เวลาที่เธออยากได้อะไรเสียงหนึ่งเสียงสองจะถูกขุดมาใช้เสมอ แล้วเขาก็ใจอ่อนกับเธอตลอด
“ยัยงก เธอจะเอาเงินไปทำไมนักหนา ตอนนี้พวกเราก็มีพออยู่พอกินแล้วนี่” คิมหันต์ว่า เขากับนลินเปิดบัญชีร่วมกัน เวลาคุณปราณโอนเงินมาให้เขา เขาก็โอนต่อใส่บัญชีร่วมไว้ให้เธอบริหารเงินเอง เงินขายของก็เหมือนกัน ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไว้ใจเธอมากขนาดนี้ เวลาเธอเห็นยอดเงินเข้าก็จะยิ้มจนตาปิดเห็นลักยิ้มแก้มบุ๋มทั้งสองข้าง มันทำให้เขามีความสุขไปด้วย
“ยังไม่พอ เพราะค่าใช้จ่ายที่จะเกิดขึ้นตอนเราเปิดเทอมมันเยอะ ลินต้องย้ายไปเรียนที่กรุงเทพฯ ไหนจะค่าห้อง ค่าหน่วยกิจ ค่าอะไรอีกเยอะแยะอีก ต้องเตรียมเงินไว้เยอะ ๆ”
“สรุปแล้วเธอจะไม่เลือกเรียนที่ขอนแก่นใช่ไหม”
นลินพยักหน้า
“อือ ลินคิดว่าที่กรุงเทพฯ น่าจะหางานพิเศษทำง่ายกว่า หรือนายว่าไง”
“ฉันตามใจเธออยู่แล้ว ว่าแต่เธอเลือกเรียนมหา’ ลัยไหน ฉันจะได้วางแผนถูก”
ประโยคนั้นทำให้คนฟังเลิกคิ้วสูง
“นายจะไปเรียนที่กรุงเทพฯ กับลินด้วยเหรอ”
“ลูกหมูน้อยหิวโซตัวนี้ถ้าไม่มีฉันคอยปกป้องแล้วจะอยู่คนเดียวได้ยังไง สมองเท่าเม็ดถั่ว” คิมหันต์พูดทีเล่นทีจริง ทำเอาเธอทำหน้าบึ้งใส่เขาอย่างน่ามันเขี้ยว
“อย่างกับตัวเองฉลาดนัก… ชิ”
“ฉลาดกว่าเธอก็แล้วกันล่ะ” มือหนาวางลงบนศีรษะเล็กพร้อมขยี้เบา ๆ “เธอก็รู้ว่าไม่ว่าเธอจะไปอยู่ไหน ฉันก็อยู่ที่นั่นแหละ จะไปเรียนที่ไหนก็บอกมาแล้วกัน เรื่องที่พักฉันจะได้เตรียมตัว”
“นายจะไปอยู่กับลินด้วยเหรอ” นลินทำหน้าประหลาดใจกว่าเดิม คิมหันต์พยักหน้า “แบบนั้นไม่ดีแน่!”
“ไม่ดีตรงไหน เธอไม่ต้องจ่ายค่าบ้านแถมกินอยู่ฟรีอีกต่างหาก” คิมหันต์ถามขึ้นมาเสียงแข็งอย่างไม่พอใจ เขาจะปล่อยให้ยัยหมูขี้งกไปอยู่คนเดียวไกลหูไกลตาได้ยังไง ยิ่งโตเธอก็ยิ่งดูสวยมากขึ้นทุกวันด้วย ถึงเธอจะไม่รู้ตัวก็เถอะ
“เราจะตัวติดกันแบบนี้ตลอดเลยเหรอ นายไม่คิดว่าตัวเองจะมีแฟนหรือไง หรือดีแต่จิ้มไปทั่ว”
“ก็เธอยังเด็ก ฉันก็ต้องไปจิ้มคนอื่นสิ หรือเธอจะยอมให้ฉันจิ้มหรือไง” เขายักไหล่
“อี๋… ลามก ไม่เอาหรอก ลินกลัวโรค”
“ตัวเองเป็นคนพูดขึ้นมาก่อนเองแท้ ๆ หมูน้อยเอ๊ย เธอนี่มันจริง ๆ เลยนะ ฉันไม่มีโรคหรอก ป้องกันตัวเองตลอดเซฟเซ็กซ์ครับผม” คิมหันต์ยืดอกด้วยความภาคภูมิใจ ขณะที่เด็กสาวทำหน้าแหย
“ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว น่าเกลียด ลินจะไปห้องสมุด”
“เธอนี่ เจอกันตอนแรกก็ดูเงียบเรียบร้อยดีหรอก พอมาตอนนี้กลายมาเป็นหมูน้อยร้องอู๊ด ๆๆ ขี้โวยวายไปแล้ว”
นลินใช้มือผลักแขนของคิมหันต์จนเขาเซ ก่อนจะเดินกอดหนังสือไปทางห้องสมุด เด็กหนุ่มหัวเราะ ถึงจะค่อนขอดเธอแค่ไหนแต่เขาก็ยังยิ้มมุมปากอย่างชอบใจที่ได้แกล้งเธอ แกล้งใครก็ไม่สนุกเหมือนแกล้งยัยหมูของเขา ไม่ว่าเธอจะไปเรียนที่ไหนเขาก็จะตามไปป่วนเหมือนเดิม เรื่องอะไรจะปล่อยให้เธอไปอยู่คนเดียว กว่าจะขุนมาได้ขนาดนี้
หึ ขุนจนอวบแล้วรอเวลาจับกินจะอร่อยแค่ไหน… แค่คิดว่าร่างอวบอิ่มของเธอจะมาอยู่ใต้ร่างของเขาก็ทำให้ขนในกายของเขาลุกชันจนต้องรีบปลอบให้มันสงบลง
“นั่งยิ้มคนเดียวเป็นหมาบ้าไปแล้วหรือไง!” ทัพไทว่า
“แล้วพวกมึงไปซื้อน้ำกันถึงไหน กูนึกว่าจะต้องไปจองวัดแล้ว”
“พวกกูอยากให้มึงมีเวลาสวีตกับหวานใจไม่ดีหรือไง ถึงกับนั่งยิ้มเป็นหมาโง่เลยนะมึง”
“เอาน้ำมา”
“เอาไป เฮ้อ อีกยี่สิบนาทีกูอยากโดดเรียนคาบนี้ฉิบหาย เบื่อหน้าครูว่ะ พวกเราไปเล่นเกมที่คอนโดมึงดีหรือเปล่าวะ” สิงหาเสนอ หากแต่คิมหันต์ปฏิเสธ
“พวกมึงจะโดดก็ไปกันสองคน ถ้ากูโดดวันนี้กูคงอดกินอาหารเย็นฝีมือลิน แล้วก็ไม่อยากนอนหนาวอยู่โซฟาคนเดียวด้วย เพราะกูโดนคาดโทษไว้ จะจบแล้วต้องใจเรียน”
“โอ๊ยย ไอ้ห่า ทำเป็นมาอ้างว่าตั้งใจเรียน จะบอกว่ากลัวเมียก็ว่ามาเถอะ”
“พูดมาก เอาน้ำมา กูจะเอาไปให้ลิน” คิมหันต์กระชากขวดน้ำที่คาอยู่ในมือสิงหามา ก่อนจะเดินไปทางห้องสมุดพร้อมทั้งผิวปากอย่างอารมณ์ดี
“มันเป็นเอามาก ขนาดเพิ่งเริ่มนะ กูคิดภาพออกเลยว่าอนาคตใครจะเป็นใหญ่ในบ้าน” ทัพไทส่ายหัว
“มึงมีแฟนอาจจะอาการหนักกว่ามันก็เป็นได้ กูว่าเพื่อนสนิทลินก็ไม่เลวนะ” สิงหาเป่าหู
“หึ มึงทำเป็นมาพูดดี ยัยปากมากนั่นไม่ใช่สเปกกู ของกูต้องขาว สวย ตัวเล็ก ๆ ผมยาว”
“กูว่าก็น่ารักดีนะ ถึงจะผมสั้นแล้วก็ผิวแทนก็เถอะ สมัยนี้ผู้หญิงผิวขาวอย่างกับนีออนเหมือนกันหมด”
“มึงชอบก็จีบสิ กูจะช่วยพูดให้”
“ไม่เอา กูยังไม่อยากมีแฟนตอนนี้ กูเพิ่งจะสิบแปด”
“วันนี้ทำอะไรกินเหรอ หอมจัง” คิมหันต์ยืนกอดนลินจากทางด้านหลังพร้อมทั้งแนบแก้มไปกับลำคอขาวผ่องของเธอ
“คิมถอยออกไปก่อน เดี๋ยวน้ำมันกระเด็นใส่ แล้วอย่ามากอดด้วย ร้อน” นลินหมุนไหล่ไปมา พยายามสะบัดปลิงที่มาเกาะไม่เลิกออกไป
“กอดนิดกอดหน่อยก็ไม่ได้” คิมหันต์ส่งเสียงจิ๊ในลำคอ
“ลินไม่ใช่ผู้หญิงในสต็อกของคิมนะ ที่จะมาจับมากอดได้ เดี๋ยวจะโดนตะหลิวเคาะหัวแบะ” นลินว่าพลางทำท่าจะเคาะจริง ๆ “ออกไปนั่งเล่นเกมรอก่อน เสร็จแล้วจะเรียก”
คิมหันต์ได้ยินดังนั้นก็ยื่นหน้ามาฉกหอมแก้มใส ก่อนจะรีบเดินหนีไปทางโซนห้องนั่งเล่น
“ไอ้คิมบ้า ฉันจะฆ่านาย !” เด็กสาวโวยวาย คิมหันต์ได้ยินเสียงเธอด่าไล่หลังเขามา แต่ใครจะสนกันล่ะ ได้กอดนิดหอมหน่อยก็เอา
- Writer
