วันนี้เป็นวันพฤหัส ก่อนหน้านี้สามวันหลังจากคิมหันต์มาบอกเรื่องที่เขาได้รับคัดเลือกผ่านกับนลินแล้ว เขาก็ดูจะติดเธอเป็นพิเศษ เอาแต่อยู่ที่ห้องทั้งวันไม่ออกไปไหน ถ้าเธอจะออกไปข้างนอกซื้อของทำกับข้าวหรืออะไรเขาก็อาสาไปรับไปส่งตลอด ทำตัวติดกันตลอดเวลาราวกับกลัวว่าเธอจะหายไปอย่างไรอย่างนั้น จนถึงวันนี้ที่พวกเขาต้องนั่งเครื่องไปที่กรุงเทพฯ
ตอนนี้เป็นเวลาแปดโมงสิบนาที ยังมีเวลาอีกประมานสองชั่วโมงกว่าจะขึ้นเครื่อง คิมหันต์และนลินมาที่สนามบินกันตั้งแต่เช้าโดยที่เขามีสีหน้าง่วงนอนงัวเงียเหมือนจะหลับตลอดเวลา อาจเป็นเพราะยัยหมูน้อยปลุกขึ้นมาให้เช็กความเรียบร้อยก่อนออกเดินทางตั้งแต่เช้าตรู่ จึงทำให้เขายังรู้สึกงัวเงียอยู่พอสมควร
“ยัยหมูน้อย เรายังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เช้าเลยนะ ไปหาอะไรกินในสนามบินกันดีไหม”
“อือ ฉันหิวพอดีเลย มัวแต่เช็กของแล้วก็รีบออกมาเลยไม่ได้ทำอะไรไว้” นลินว่า
จากนั้นทั้งคู่จึงลา
