My Husband, My Suitor

PROLOGUE HAVING KIDS is a blessing in a family. And I have three beautiful kids that I treasure so much, and love them so dearly. Pero sabi nga ng mga matatandan, ang mga anak ay bunga ng pagmamahalan ng mag-asawa. But to me, masasabi ko bang bunga ng pagmamahal ang mga anak ko. I was married to Bullet for twelve years now, and what can I say we got married because of our parent’s decision. It was an arrange marriage, na hindi ko naman tinakbuhan same with Bullet. Pero para sa akin naman kasi, nasa akin ang desisyon kung gusto ko bang magkaanak o hindi sa asawa ko. But as I was saying I have three beautiful kids right now. Pinili kong magpabuntis nang tatlong beses sa asawa ko kahit pa sabihin na arrange marriage lang kami. Nasa garden ako ngayon habang binabantay ang bunso ko, while my eldest and my second born was in the school. Tracer, Caliber, and Gunner, my three kids that is the most important of all in my life. Hindi ko man masasabi na nabuo ang mga anak ko sa pagmamahalan naming mag-asawa, at least maipagyayabang ko na mahal na mahal ko silang tatlo. That I can’t live without them into my life, sa kanila umiikot ang buong mundo ko. But is being a mother is enough role for me? A good mother and a wife? Papaano ang personal kong buhay, ang mga gusto kong gawin sa buhay na hindi natuloy nang dahil sa maaga akong naikasal. Lahat ito hindi ko alam kung magagawa ko pa ba. Parang masyado na akong matanda para sa ganito. I’m already thirty right now, ang pangarap kong maging isang abogado ay Malabo nang mangyari. Buti sana kung nakatapos ako kahit four year course sana, kaso hindi nga ako nakatapos kahit second year lang sa college. Wala naman akong masasabi kay Bullet, he’s a great father and a great provider. He’s even a good husband, sa loob ng labing dalawang taon na kasal namin okay naman siya sa akin. Ni hindi nga kami nag-away since we got married. Parehas kaming masunurin? Siguro, marahil, hindi ko masasabi kung dahil sa parehas lang naman kaming sumunod sa mga magulang namin. But are all of this enough? “Mommy, what are you thinking?” tanong sa akin ng youngest ko. Hindi ko napansin na lumapit na pala sa tabi ko ang anak ko at mukhang kanina niya pa ako kinakausap. Gunner just turned four, two months ago, an exact replica of his father. Well sa tatlo ko namang mga anak lahat sila kamukha ni Bullet, lahat carbon copy ng tatay nila. I have three boys, wala naman sa usapan namin ni Bullet kung ilan nga ba ang magiging anak namin. “Nothing baby, mommy is just sleepy.” Pagsisinungaling ko. But Gunner, just like his two other brothers and most of all like their father, are not easy to trick. Malakas ang pakiramdam nila lalo na pagdating sa akin na para bang kahit pagpawisan lang ako alam niya kung bakit ako nagpawis. Their father trained them to be more observant at their surroundings. “No, mommy. You’re thinking something…po.” Anito na nakasimangot. Bago pa man ako makasagot Bullet came with our two other kids, masaya na itong sinalubong ni Gunner. And I saw them, that my son Gunner says something to his father, kita ko ang paglapit ng bibig ni Gunner sa tenga ng tatay niya. “Mommy,” sabay na tawag sa akin nila Tracer at Caliber, both of them kiss me then run going back to their father. Tumingin lang sa akin si Bullet at ngumiti bago pinagtuunan ng pansin ang anak namin. Parang naging isa akong hangin, invisible sa paningin ng mag-aama ko. Because of these I felt empty inside, even I got a perfect picture of a family, a well off life, the luxury of living, and good house, I still feel empty. Parang gusto ko na lang mawala, pero hindi pwede dahil maliit pa ang mga anak ko. Pero may naisip akong solusyon sa lahat nang ito, maybe this solution can solve this emptiness that I’m feeling right now. Sarili ko naman ang iisipin ko, ang aasikasuhin ko, at susundin ko. I want an annulment and get out in this marriage.