[9]
ตัวการ
แสงสว่างเรื่อเรืองขึ้นที่ปลายคุ้งฟ้า หากแต่ยังไร้ซึ่งแสงตะวัน เกล็ดหิมะยังโปรยปรายบางๆ สีของมันไม่ได้ขาวอย่างทุกวัน มันขุ่นด้วยว่าท้องฟ้าปนเปื้อนเขม่าจากแรงระเบิดเมื่อคืน
เลฟมองออกไปนอกหน้าต่าง แขนซ้ายถูกณัชรินทร์หนุนจนชา มือขวาของเขา ลูบไล้เนื้อตัวที่ช้ำไปด้วยรอยคิสมาร์กของหล่อน ทุกส่วนบนร่างกายของณัชรินทร์ถูกเขาตีตราไปแล้วทั้งสิ้น เหลือเพียงใบหน้าเท่านั้นที่ยังเกลี้ยงเกลาไร้ร่องรอย
เขากรีดนิ้วขึ้นไปตามแนวสะโพกที่โผล่พ้นผ้านวม หล่อนนอนตะแคงหันมาทางนี้ เขาลากปลายนิ้วขึ้นมาเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดเมื่อพบเจอพุ่มทรวงอวบงาม ปลายถันนุ่มนิ่มกำลังแข็งเป็นไตเมื่อถูกปลายนิ้วของเขาลูบคลึงไม่หยุด หล่อนครางอืออา ก่อนจะลืมตาขึ้นมาในที่สุด
“พอ...พอแล้ว ฉันทำอีกไม่ไหวแล้ว”
ริมฝีปากอุ่นๆ ของเลฟ จุมพิตหน้าผากของคนพูดอย่างอ่อนโยน เขายิ้มบางๆ สุขใจอย่างประหลาดที่ได้ยินเสียงเง้างอนของณัชรินทร์
