และแล้วศีรษะของเด็กชายก็ฟุบลง เด็กหญิงณัชรินทร์เขย่าตัวเขา แต่เขากลับไม่ฟื้น แม่หนูกลัวจนฉี่จะราด แต่ใบหน้าชุ่มเลือดของพ่อกับแม่ ช่วยฉุดรั้งสติไว้ เหมือนว่าการ์ดของเพื่อนใหม่ บัดนี้ถูกสังหารจนเกลี้ยงแล้ว
ตึก...ตึก...ตึก....
เสียงฝีเท้าของใครบางคนก้าวขึ้นมาบนเรือน หลังจากเสียงปืนสงบลง แม่หนูมองไม่เห็นหน้าเขา เห็นเพียงรองเท้าหนังเงาวับ และกลิ่นบุหรี่หรืออะไรสักอย่าง แน่นอนว่าไม่ใช่กลิ่นควันปืน เขากำลังเดินมาทางนี้ พวกเขาพูดภาษาที่แม่หนูฟังไม่ออก ไวเท่าความคิด เลือดของการ์ดนายหนึ่งที่ไหลเข้ามาใต้โต๊ะ ถูกปาดเช็ดด้วยมือป้อมๆ แม่หนูรีบเอามือปาดเลือดมาเช็ดกับเนื้อตัวของเพื่อนใหม่ ปาดทาไปทั่วเนื้อตัวเขา ก่อนจะเอามาปาดหน้าตัวเอง ท้ายสุดก็วางแก้มจมกับกองเลือดนั้น ให้ดูเหมือนว่าเด็กน้อยที่อยู่ใต้โต๊ะ ถูกยิงจนสิ้นใจแล้วทุกคน
ฟึ่บ!!!
เสียงผ้าปูโต๊ะถูกเลิกขึ้น แสงสว่างจากดวงไฟส่องลอดเข้ามา เด็กหญิง
