ปมรักของนายมาเฟีย

คลิป

@ ไร่ใบชา

ใบชาในชุดเดรสยาวสีพีชนั่งเหม่อลอยครุ่นคิดกังวลใจกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ผ่านดวงตาคู่งาม ที่กำลังจ้องมองต้นชาผืนใหญ่พลิ้วไหวไปมาตามสายลมเย็น ๆ พัดโชยอ่อน ๆ ตรงชิงช้าไม้หน้าบ้าน

ครั้งออกจากโรงพยาบาลเมื่อสามวันก่อนจึงลางานผ่านทางโทรศัพท์กลับบ้าน เพื่อเคลียร์ปัญหากับผู้เป็นพ่อและผู้เป็นแม่ให้เข้าใจ หวังช่วยเหลือเกื้อกูลกันหาทางออก ซึ่งโชคดีหน่อยรอยแผลตรงลำคอไม่มีใครสงสัยหรือสำรวจเห็น คงมีตัวช่วยอย่างรองพื้นชั้นดีกลบเกลื่อนได้ยอดเยี่ยม แทบมองไม่เห็นหากไม่สังเกต

ติ้งงง ~~

ขณะเดียวกันเสียงแจ้งเตือนข้อความ ทำให้หญิงสาวละสายตาจากเบื้องหน้ากลับมาสนใจหน้าจอโทรศัพท์เครื่องหรูที่วางอยู่ด้านข้างมือ ก่อนจะคว้าขึ้นมากดเปิดและคลิปวิดีโอที่ถูกส่งเข้ามาโดยหมายเลขนิรนาม ทำเอาคิ้วบางขมวดเข้าหากันเป็นปม พลางส่ายหัวไปมาพันละวัน พร้อมกับหยาดน้ำตารินไหลออกมาอาบแก้มนวลทันที เมื่อภาพอันน่าเกลียดตรงหน้าคือเธอกับผู้ชายชั่วคนนั้นกำลังมีอะไรกันในคืนเสียบริสุทธิ์ จนความร้อนใจกลายเป็นอาการตื่นตระหนกกำลังกัดกินหัวใจช้า ๆ ให้รู้สึกเจ็บช้ำ

ครืนนนนนน ครืนนนนน

ขณะเดียวกันสายเรียกเข้าพลันดังแทรกขึ้น ซึ่งเป็นหมายเลขเดียวกันกับที่ส่งคลิป เธอจึงรีบกดรับสายหวังถามให้แน่ชัดว่าเขาต้องการอะไรกัน “ต้องการอะไร !? “ ใบชาถามเสียงแข็งกระด้างโดยไม่รอให้ปลายสายได้เอ่ยก่อน

“ฮึ ๆๆ “ ทว่าเขากลับแค่นเสียงหัวเราะตอบกลับมา ราวกับว่าเรื่องคอขาดบาดตายของคนอื่นเป็นเรื่องสนุก ทำให้คนฟังถึงกับกำหมัดแน่นด้วยความแค้นใจ

“หัวเราะอะไรต้องการอะไรก็รีบพูดมา !? “

“อย่าเพิ่งโมโหสิคนสวย..เธอน่าจะดีใจมากกว่านะที่ฉันโทรมา “

“ฝันไปเถอะ!!! ผู้ชายที่ชอบดูถูกข่มเหงผู้หญิงอย่างคุณมันน่าขยะแขยงที่สุด! “

“ฮึ ๆ ปากดีจริง ๆ ..เธอคงเห็นคลิปของเราแล้วสินะ ถ้าอยากดังบอกได้นะ ฉันสามารถเผยแพร่ให้เธอดังไปทั่วโลกเลยล่ะ “น้ำเสียงเจือเสียงหัวเราะของชายหนุ่มคล้ายคนกำลังมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นโดยไม่รู้สึกสะทกสะท้าน

“คุณทำแบบนี้ทำไมกันปล่อยให้มันจบ ๆ ไปไม่ได้หรือยังไง? “น้ำเสียงแผ่ว ๆ ของหญิงสาวแฝงไว้ด้วยความอึดอัดแสนจะเหนื่อยหน่าย เธอไม่เคยทำให้เขาเจ็บช้ำน้ำใจสักหน่อย แล้วทำไมเขาถึงทำราวกับว่ากำลังแก้แค้น โดยการสร้างตราบาปให้แก่ตัวเธอเช่นนี้

“ฉันก็อยากให้จบอยู่หรอกนะ..แต่ฉันยังสนุกกับผู้หญิงหากินแล้วก็ปากดีอย่างเธออยู่นี่สิ เลยจบยากหน่อย “

“คุณนี่มันเลวระยำจริง ๆ ฉันไปทำอะไรให้กันฮะ! “ใบชาตวาดถามอย่างโมโห เมื่อได้ฟังประโยคเย้ยหยันของคนปลายสาย

“เธอไม่ได้ทำอะไรให้ฉันทั้งนั้น!…แต่เธอดันมีนิสัยที่ฉันเกลียดยังไงล่ะ ภายนอกทำตัวใสซื่อรักศักดิ์ศรีตัวเอง แท้จริงแล้วผู้หญิงหากินอย่างเธอ ก็แค่สร้างภาพให้ตัวเองดูดีน่าค้นหา เพื่อเรียกราคา น่าสมเพช!...ถ้าไม่ต้องการให้คลิปหลุด พรุ่งนี้ก่อนเที่ยงเข้ามาพบฉันที่บริษัท! “ว่าจบแพททริคจึงกดวางสายทันทีทิ้งถ้อยคำดูถูกเหยียดหยามแสนบันทอนจิตใจไว้ให้หญิงสาวในสาย

“ _ “และตอนนี้ใบชาก็เอาแต่กุมหน้าตัวงอร้องไห้สะอึกสะอื้น จนหัวไหล่สั่นอย่างทุกข์ระทมพลันท่วมท้นหัวใจ ไม่หนำช้ำคลื่นอารมณ์ยังซัดเข้าใส่จนมืดมิดอีกครั้งโดยไม่อาจหลีกหนีพ้น

คฤหาสน์ Patson

“นายดูสนใจคุณใบชาเป็นพิเศษนะครับ? “ไทม์เอ่ยถามอย่างแปลกใจ ปกติผู้เป็นนายมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นมักไม่มีพันธะหรือมีแผนการทำร้ายให้เสียใจเช่นเธอคนนี้ หนำช้ำยังดูสนใจเป็นพิเศษตั้งแต่คาแรกที่เจอ

“หึ “แพททริคเพียงเค้นเสียงในลำคอเท่านั้น ในขณะที่กำลังโยนเนื้อสดให้สัตว์เลี้ยงในกรงอย่าง ไดมอล สิงโตตัวโปรด

“ทำเสียงแบบนี้หมายความว่ายังไงครับ?”

“มึงจะอยากเสือกอะไรหนักหนาวะ!”

“ผมก็แค่อยากรู้เฉย ๆ นิครับ ปกตินายเอาผู้หญิงแล้วก็ทิ้ง”

“แต่ยัยนั่นกำลังทำให้กูรู้สึกสนุก “แพททริควางถังเนื้อไว้ ก่อนจะหันกลับมาเอ่ยเสียงขัน ๆ มือใหญ่พลางล้วงกระเป๋ากางเกงสแล็คท่าทางแลดูอารมณ์ดี

“ผมว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สุภาพแล้วก็อ่อนโยนนะครับ เธออาจจะไม่ใช่อย่างที่ใจนายคิดก็ได้”

“สร้างภาพน่ะสิไม่ว่า ผู้หญิงนิสัยอย่างนั้นก็เหมือนกันหมดแหละ โกหก หลอกลวง! “น้ำเสียงจริงจังที่เอ่ยออกมาเต็มไปด้วยความเคียดแค้นฝังใจกับเรื่องราวในอดีต….ซึ่งเขาเองก็ยังไม่อาจลืมได้ทั้งที่เธอคนนี้และเธอคนนั้นไม่ใช่คนเดียวกัน

“คงไม่เหมารวมถึงคุณมิลินนะครับ เดี๋ยวคุณเทวินรู้เข้าจะเป็นเรื่องเอา”

“ก็ไอ้วินมันโชคดีไง ส่วนกูแม่ง! “เรียวลิ้นสากพลันดันกับกระพุ้งแก้มอย่างหงุดหงิดแฝงด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ หากเธอคนนั้นแสนดีเหมือนมิลินภรรยาสาวของเพื่อนสนิทก็คงดี ป่านนี้เขาคงมีความสุขในบั้นปลายชีวิตที่สงบสุข

“ระวังนายจะตกหลุมพรางตัวเองเหมือนเพื่อน ๆ นายนะครับ”

“มึงอย่าปากพล่อยไอ้ไทม์! กูหมดสนุกเมื่อไหร่กูก็ทิ้งเองแหละ..ผู้หญิงประเภทนั้นกูไม่เอามาเป็นแม่ของลูกกูหรอกแม่ง! มึงคอยดูนะไม่นานหางคงโผล่เข้าสักวัน”

“ครับแล้วแต่นายเลยแล้วกัน “เสียงทุ้มต่ำของไทม์แฝงแววทอดถอนใจเหลือหลาย

“ที่มึงมีเวลามาเสือกเรื่องของกูเนี่ย มึงสืบได้ยังว่ายัยนั่นอยู่ห้องไหน?”

“ระดับนี้แล้วไม่พลาดครับ ก็ห้องตรงกันข้ามกับผู้หญิงของนายนั่นแหละครับ”

“แม่ง!มันจะบังเอิญอะไรขนาดนั้นวะ “น้ำเสียงแพททริคเจือแววทุ้มลึกอย่างไม่อยากเชื่อ ครั้นไปส่งหญิงสาวชื่อเชอรี่หน้าคอนโด เขากลับเหลือบเห็นร่างเล็กของเธอยืนอยู่ด้านข้างรถพลางสอดส่องมองเข้ามาภายใน ราวกับอยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้าน จนกระทั่งรถแท็กซี่มาถึง แต่ก็คงไม่แปลกอะไรเนื่องจากลูกน้องคนสนิทดันจอดตรงหน้าเธอพอดิบพอดี

วันต่อมา ~~

คอนโดพัชชา

หลังจากได้รับสายจากประธานหนุ่มใบชาจึงรีบเร่งกลับมาตั้งแต่วานเย็น “เฮ้ออ ~~ “เธอนั่งทอดถอนใจอยู่บนโต๊ะอาหารได้ครู่ใหญ่ ๆ ในชุดเดรสสั้นแขนตัดสีครีม มือเล็กพลางเขี่ยโจ๊กในชามไปมาไม่ยอมตักเข้าปากสักที เพราะโซนประสาทเอาแต่ครุ่นคิดกังวลควรวางตัวอย่างไร ครั้นอยู่ต่อหน้าผู้ชายสาระเลวคนนั้น มันทั้งอึดอัดและเกลียดชัง จนแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวแทบไม่ได้

ติ้งงงง ~

เมื่อเสียงแจ้งเตือนข้อความในโทรศัพท์เครื่องหรูดังขึ้นพลันให้สติที่หลุดลอยกลับมาเช่นเดิม มือเล็กจึงคว้ากดเปิดซึ่งเป็นข้อความจากเพื่อนสาว (วันนี้เข้าบริษัทเลยไหมหรือว่ายังไงชา?) เธอจึงพิมพ์ตอบกลับทันที (เข้าอยู่จ้ะเดี๋ยวเจอกันนะ)

“มันคงเป็นเวรกรรมของฉันสินะ ถึงได้เจอเรื่องเลวร้ายอย่างนี้ “ใบชาพึมพำกับตัวอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นเดินไปคว้ากระเป๋าสะพายคู่ใจและแฟ้มเอกสารออกจากห้องพัก โดยที่ท้องยังไม่ได้แตะอาหารเช้า

แกร๊ก ~

ยามที่เปิดประตูออกมาสายตาพลันเหลือบเห็นชายฉกรรจ์ร่างใหญ่สองคนท่าทางขึงขังน่ากลัวยืนนิ่ง ๆ อยู่หน้าห้องฝั่งตรงข้าง ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำพับครึ่งแขนกางเกงยีนรองเท้าหนังราคาแพง ลักษณะคุ้นตาหันหลังกลับมาพอดี บังเอิญให้สายตาคู่งามที่ตะลึงพรึงเพริดสบเข้ากับนัยน์ตาสีฟ้าทันที ทำเอาหัวใจดวงน้อยสั่นสะท้านด้วยความตกใจ คาดไม่ถึงว่าจะได้เจอเขาที่นี่

“คุณแพททริคคืนนี้มาหาเชอรี่หรือเปล่าคะ? “และเมื่อเสียงหญิงสาวดังขึ้น ใบชาจึงรีบตั้งตัวและเร่งฝีเท้าเดินหนี ฉับ ๆ ตรงไปลิฟต์ตัวใหญ่

แพททริคเพียงกระตุกยิ้มมุมปากสะใจครั้นได้เห็นสีหน้าตื่นตระหนกของเธอ ขณะเดียวกันท่อนแขนแกร่งพลันสะบัดมือเล็กของหญิงสาวคู่นอนทิ้งอย่างไม่ไยดี ก่อนจะสาวเท้าก้าวตามร่างเล็กที่กำลังกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปก่อนหน้านี้

ใบชารีบกดปุ่มปิดประตูลิฟต์ ด้วยท่าทางหวาดระแวงกลัวว่าแพททริคจะตามมา และความกลัวนั้นก็มาถึง เมื่อมือใหญ่ของคนที่ใจคิด พลันสอดผ่านช่องแคบขวางบานประตูไว้ ครั้นได้มองเห็นใบหน้าคมคายฉายแววเจ้าเล่ห์ของชายหนุ่มตรงหน้าชัดเจน จนเผลอรอบกลืนน้ำลายเหนียวลงคอด้วยสีหน้าประหม่า

“บังเอิญนะเธอว่าไหม? “เขาถามเสียงเรียบเรื่อยแอบแฝงอันตรายกรุ่น ๆ พร้อมกับก้าวขาขึ้นหน้า จนเธอผวาเฮือกในใจก้าวเท้าถอยหลังโดยอัตโนมัติยามมีภัยกำลังย่างกายเข้าใกล้พลอยให้ฝ่ามือเล็กทั้งสองข้างมีเหงื่อซึมออกมาบาง ๆ

“ถอยไป!”

“ทำไม?”

แผ่นหลังเล็กสัมผัสกับอายเย็นของผนังลิฟต์ เมื่อสุดทางหนี โดนคนตัวสูงกักขังไว้ด้วยท่อนแขนยาวทั้งสองข้าง ใบหน้าคมคายพลางเลื่อนเข้ามาใกล้จนลมหายใจอุ่น ๆ เป่าลดลงมาปลายจมูกเชิดเป็นจังหวะ หญิงสาวจึงรีบก้มหน้าต่ำหลบหลีกสายตาอันเกลียดชังอย่างไม่เอาไหน

“กลัว? “เขายังคงถามราวกับว่ากำลังแกล้งเธอด้วยความสนุก

“เปล่าค่ะ…คุณถอยออกไปได้แล้ว”

“พูดกับฉันก็มองหน้าฉันสิจะมองพื้นทำไมกัน”

“ _ “เขาจะพูดเซ้าซี้ทำไมกันมีเหตุผลอะไร ถึงได้ข่มขวัญให้เธอรู้สึกหวาดกลัวได้ถึงเพียงนี้ ชั่งใจคอโหดร้ายเสียจริง ๆ

“เงยหน้าขึ้น… “แพททริคสั่งด้วยน้ำเสียงกดต่ำเพื่อกดดันทำให้เธอเชื่อฟัง “ถ้ายังไม่..ฉันจะให้เธออยู่ในนี้กับฉันไปจนกว่าเธอจะยอมเงยหน้าขึ้น “เขาพูดราวกับว่าตอนนี้กลไกการทำงานของลิฟต์ตัวใหญ่หยุดชะงักไปแล้ว

“ข่มขู่ชาผะ…..”

ในขณะเงยหน้าตามคำขู่ถ้อยคำสุดท้ายถูกกลืนหาย เมื่อริมฝีปากหนาประกบเข้ามาอย่างอุกอาจ พร้อมกับใช้จังหวะที่เธอเผลอปากพูดสอดแทรกเรียวลิ้นอุ่นตวัดควานหาน้ำหวานทันควันก่อนจะสลับปรับเปลี่ยนเป็นบดขยี้อย่างแรง จนรู้สึกแสบร้อนไปทั่วบริเวณ

“อื้ออ!! (อ่อย) ปล่อย “ครั้นได้สติใบชาจึงพยายามดันแผงอกแกร่งให้ออกห่าง ทว่าเขากลับเลื่อนมือใหญ่กดบ่าเล็กของเธอไว้ด้วยความดื้อด้าน โดยไม่คิดอายลูกน้องทั้งสองที่ยังยืนอยู่ด้านหลัง หนำช้ำเขายังใช้ประสบการณ์ที่มีมากกว่า ทำเธออ่อนปวกเปียกจนเผลอไผลไปตามอารมณ์ แม้ว่าเขาจะยังหยอกเย้าในโพรงปากแรงมากอยู่ก็ตาม และไม่นานแพททริคจึงยอมคืนอิสระ เมื่อรับรู้ได้ว่าเธอกำลังจะหมดลมหายใจ

“..”หลังจากได้อิสระคืนจึงรีบกอบโกยลมหายใจมากมายสูดเข้าปอดทันที หัวใจที่เต้นระรัวแรงแทบทะลุออกมานอกอก ขณะใช้หลังมือเช็ดคาบน้ำลายออกจากริมฝีปากบวมช้ำ ก่อนจะเงยหน้าจ้องเขม็งคนเจ้าเล่ห์ที่กำลังเลิกคิ้วเยาะเย้ยเธออย่างหน้าตาเฉย พลันให้มือเล็กกำหมัดและบีบแฟ้มเอกสารแน่นด้วยความเจ็บใจ

“ปากเธอแม่งหวานว่ะ “น้ำเสียงขัน ๆ เอ่ยออกมาจากปากมาเฟียหนุ่ม พลางใช้นิ้วโป้งปาดริมฝีปากล่างอย่างพึงพอใจ ทว่าใบชากลับเลือกที่จะเบือนหน้าหนีไม่คิดต่อล้อต่อเถียง

“คิดว่าทำเป็นไม่สนใจฉันแล้ว เธอจะดูมีราคามากขึ้น ว่างั้น?”

“แล้วแต่คุณจะคิดก็แล้วกัน!”

หมับ !

“อวดดี!! “แพททริคเค้นเสียงเอ่ย มือหนากระชากแก้มนวลเข้ามาใกล้ใบหน้าคมคายอีกครั้ง นัยน์ตาสีฟ้าตอนนี้กลับฉายแววเกรี้ยวกราดขึ้นมาอีกหลายส่วน ต่างจากสายตาเจ้าเล่ห์เมื่อครู่ จนเธอต้องรีบเบือนสายตาหลบ คิ้วบางพลางย่นเข้าหากันอย่างโมโหแต่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้

“ให้มันเปิดประตูลิฟต์ “ลมหายใจหนัก ๆ ถูกพ่นออกมาอย่างข่มอารมณ์เดือดดาลไว้ภายในใจ เมื่อเธอนิ่งเฉยจนน่ารำคาญ ก่อนจะเอ่ยปากสั่งลูกน้องด้านหลังเสียงแข็ง ขณะสะบัดใบหน้าเรียวเล็กกลับคืน

“ครับนาย”

ติ้งงง ~~

ขณะเดียวกันบานประตูลิฟต์ก็กลับมาทำงานอีกครั้ง มาเฟียหนุ่มจึงสาวเท้าเดิน ฉับ ๆ ท่าทางโมโห และไม่ต้องเสียเวลาคาดเดา เรื่องลิฟต์ตัวใหญ่เขาก็คงใช้อำนาจสั่งการตามความต้องการของตนเอง

ใบชาจึงถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่อย่างเบื่อหน่าย ขณะลูบแก้มตัวเองด้วยความเจ็บ รวมถึงรอยแดงรูปนิ้วยาว ค่อย ๆ ผุดขึ้น บ่งบอกถึงความแรงที่เขากระทำ