ตอนที่ 3
1143 Words
“ร้องไห้อีกแล้วคนสวย... พี่เคยสั่งแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้ร้องไห้...” เสียงที่ดังอยู่ตรงหน้าประตูทำให้แพทริเซียตกใจ ต้องรีบหันกลับไปมอง และเมื่อรู้ว่าเป็นใครรอยยิ้มก็เกลื่อนใบหน้า สาวน้อยลุกขึ้นก่อนจะลุกและวิ่งเข้าไปกอดร่างของคาร์โลสแน่น
“แพทคิดถึงพี่คาร์โลสจังค่ะ...”
มือใหญ่ลูบศีรษะทุยของน้องสาวต่างมารดาอย่างรักใคร่ ขณะกวาดมองไปรอบๆ ห้องของแพทริเซียด้วยสายตาสำรวจตรวจตรา
“พี่เปิดประตูเข้ามาแพทยังไม่รู้ตัวเลย... พี่ว่าห้องนี้ไม่เหมาะกับน้องของพี่แล้วล่ะ กลับบ้านของเราเถอะนะ พี่สัญญาว่าจะดูแลแพทต่อจากคุณน้าเอง...”
สาวน้อยดันตัวออกห่าง ขณะเงยหน้าขึ้นใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชายในฝันของสตรีทั้งโลกด้วยความขอบคุณ ดวงตากลมโตหวานซึ้งสีน้ำเงินเข้มเต็มไปด้วยความเคารพรัก
“ให้แพทอยู่อย่างนี้เถอะค่ะพี่คาร์โลส แพทไม่อยากให้ตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้คุณพ่อเสียชื่อเสียง และแค่นี้แพทก็รู้สึกผิดมากแล้ว กับสิ่งที่แม่ทำลงไป...”
คาร์โลสยิ้มน้อย จ้องน้องสาวแสนสวยของตัวเองนิ่ง แพทริเซียไม่ต่างจากนางฟ้าสักนิด ใบหน้ารูปไข่ผุดผาดด้วยเลือดฝาด ดวงตากลมโตสีน้ำเงินเข้มหวานหยดย้อยไม่ต่างจากน้ำตาลอ้อย ขณะที่จมูกโด่งและริมฝีปากอิ่มสีแดงสดรับกันอย่างเหมาะเจาะ ไหนจะรูปร่างอวบอัดสมบูรณ์ไร้ที่ติอีก แต่น่าเสียดาย... ที่แพทริเซียมันจะซ่อนมันไว้ใต้เสื้อผ้าสีทึมตัวใหญ่
“ไม่มีใครกล้าพูดเรื่องนี้หรอก... ทุกอย่างยังเป็นความลับ ทุกคนคิดว่าแพทเป็นลูกสาวบุญธรรมของคุณพ่อ...”
แพทริเซียยิ้มขมๆ ก้มหน้าหลบสายตาผู้เป็นพี่ชาย แม้จะรู้มานานแล้วว่าตอนที่หล่อนเกิด ชื่อของบิดาในสูติบัตรเป็นคนใช้ผู้ชายคนหนึ่งที่พ่อแท้ๆ ของตัวเองอุปโลกน์ขึ้นมา ก่อนจะมารับเป็นลูกบุญธรรมเมื่อตอนที่หล่อนอายุได้สิบขวบ แต่ฟังทีไรมันก็น้อยใจได้ทุกที
“ขออิสระให้แพทเถอะนะคะ แพทอยากยืนได้ด้วยลำแข้งของตัวเอง...”
แม้ภายนอกแพทริเซียจะเหมือนคนอ่อนแอ แต่คาร์โลสรู้ดีว่าน้องสาวคนนี้ใจแข็งยิ่งนัก ลองบอกว่าไม่ ก็คือไม่ ใครก็บังคับไม่ได้
ชายหนุ่มถอนใจออกมา ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ “พี่นึกอยู่แล้วเชียวว่าแพทต้องพูดแบบนี้... เอาเถอะ พี่ยอมแพ้แล้ว แต่หากมีอะไรที่พี่พอจะช่วยได้ ให้บอกนะ อย่าให้พี่ต้องรู้เอง เพราะไม่อย่างนั้นพี่จะเกลียดเธอ แพทริเซีย...”
ท้ายประโยคกระด้างน่ากลัว จนหญิงสาวเย็นวาบไปทั่วสันหลัง แข็งขาสั่นเทา ขณะเดินตามร่างสูงใหญ่ของพี่ชายไปนั่งบนโซฟาตัวตรงกันข้าม
“แพทสัญญาว่าจะคิดถึงพี่คาร์โลสเป็นคนแรก...”
ปั้นยิ้มหวานให้พี่ชาย แต่คาร์โลสรู้ดีว่ามันคือการเสแสร้ง แต่ก็เลือกที่จะไม่ใส่มัน และเอ่ยถึงจุดประสงค์ที่เขาเดินทางมาหาแพทริเซียวันนี้
“พี่จะเดินทางไปเมืองไทยในวันพรุ่งนี้ และไม่มีกำหนดกลับ จนกว่าธุระจนเสร็จ...”
แพทริเซียเบิกตาโต ร้องออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “ไปเมืองไทยหรือคะ น่าเสียดายแพทลาไม่ได้ด้วย... เมืองไทยสวยมาก...แพทเคยเห็นในอินเตอร์เน็ท”
“อยากไปก็ลาสิ พี่ให้ลา ไม่มีใครว่าหรอก”
คาร์โลสพูดเสียงเรียบคล้ายกับมันธรรมดานักกับการให้สิทธิพิเศษกับน้องสาว ทั้งๆ ที่มีแค่ไม่กี่คนในบริษัทเองที่รู้ว่าแพทริเซียคือน้องสาวของตัวเอง
หญิงสาวส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างเสียดาย “ไม่ได้หรอกค่ะพี่คาร์โลส แพทไม่ได้ลาล่วงหน้า ทำแบบนี้มันน่าเกลียด และอีกอย่างแพทก็ไม่อยากใช้อภิสิทธิ์เหนือคนอื่นด้วย...”
“งั้นไม่เป็นไร ถ้าแพทว่างเมื่อไหร่บอกพี่ก็แล้วกัน พี่จะพาไป...”
“ขอบคุณมากค่ะ ขอให้พี่คาร์โลสเดินทางปลอดภัยนะคะ และหวังว่าจะเจอเนื้อคู่สักที...”
มุมปากหยักสวยสีสดโค้งขึ้นเล็กน้อย ขณะที่ดวงตาเป็นประกายกร้าว “ยังไม่เกิดเลยมั้งเนื้อคู่ของพี่... ไม่เอาแล้ว พี่ไม่ชอบคุยเรื่องนี้ มันไร้สาระ งั้นพี่กลับก่อนแล้วกัน มีปัญหาอะไรก็โทรหาพี่ได้ตลอดเวลา... พี่ไปแล้วแพทริเซีย...”
ร่างสูงเพรียวแสนสง่าลุกขึ้นยืน แพทริเซียลุกขึ้นตาม ก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้นจุ๊บแก้มพี่ชายเบาๆ คาร์โลสระบายยิ้มน้อยๆ มือใหญ่ยกขึ้นยีผมสีเข้มยาวถึงกลางหลังของน้องสาวอย่างเอ็นดู
“ดูแลตัวเองล่ะ แล้วว่าไปสนใจผู้ชายคนอื่นที่พี่ไม่ได้เลือกให้เด็ดขาด... เข้าใจไหม”
แพทริเซียยิ้มกว้าง “เจ้าค่ะ แพทจะมองแต่ผู้ชายที่พี่คาร์โลสเลือกให้ค่า สัญญา...”
“ดีมากสาวน้อย... งั้นพี่ไปจริงๆ แล้วนะ บาย...”
“บายค่ะ พี่คาร์โลส...”
มือสีขาวยกขึ้นโบกไปมาให้คาร์โลส ขณะจ้องมองร่างใหญ่ของพี่ชายเดินลับลงบันไดไปด้วยความรักใคร่ คาร์โลสดีกับหล่อนเสมอ ไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ
หญิงสาวดึงประตูปิดช้าๆ ก่อนจะหมุนเดินเข้าไปในห้องนอน ภาพโปสเตอร์ของนักฟุตบอลชาวอาร์เจนติน่าขนาดใหญ่เกือบเท่าตัวจริงที่ติดอยู่ที่หัวนอนทำให้แพทริเซียยิ้มน้อยๆ ออกมา
“ฮาเวียร์คะ สักวันฉันจะต้องไปดูคุณแข่งในสนามให้ได้...”
ฮาเวียร์ มาสเคราโน่ นักฟุตบอลทีมชาติอาร์เจนติน่า สังกัดสโมสรอินเตอร์ มิลาน ผู้ชายคนแรก และเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่ทำให้หล่อนฝันถึงมาตลอดสามปี ตั้งแต่ที่หล่อนได้เห็นรูปภาพของเขาในร้านขายภาพคนดังที่ Gran Via (แหล่งช้อปปิ้งเลื่องชื่อในกรุงมาดริด) เมื่อสามปีก่อน
แพทริเซียยิ้มน้อยๆ เดินเข้ามาหยุดตรงหน้าโปสเตอร์ของฮาเวียร์ และค่อยๆ บรรจงจุมพิตที่ริมฝีปากสีสดของชายหนุ่มที่มีนัยน์ตาดุดันไม่ต่างจากวัวกระทิงนั้นเบาๆ ราวกับกลัวว่ามันจะช้ำ
“แพทอยากจูบคุณจริงๆ สักครั้ง...”
แก้มสาวแดงก่ำ ขณะรีบหันหลังเดินหนีสายตาคมของฮาเวียร์ที่มองจ้องมาที่หล่อนด้วยความเอียงอาย ร่างอรชรทิ้งตัวลงบนเตียง สมองยังจินตนาการถึงผู้ชายในฝันไม่หยุด กว่าจะข่มตาหลับได้ก็เกือบจะเที่ยงคืน
- Writer
