บทที่ 11
“เอาสิ... เอาเลย อยากไปก็ไป... ฉันจะปล่อยให้เธอวิ่งหนีจนเหนื่อย...”
คาร์โลสแสยะยิ้มร้ายกาจ ขณะทรุดตัวลงนั่งบนส้นเท้าของตัวเอง ก่อนจะยื่นมือใหญ่สีทองมาบีบปลายคางมนของกัญญิกาแน่น หญิงสาวพยายามต่อสู้แต่ก็ทำได้ดีที่สุดก็แค่เพียงส่งสายตาเจ็บแค้นไปที่ผู้ชายตัวโตเท่านั้น
“แล้วจากนั้นค่อยทำให้เธอคลานมาซบที่แทบเท้า... มันคงสนุกน่าดูเชียวแหละ...”
“คนเลว คุณมันใจดำที่สุด ดีแต่ทำร้ายคนไม่มีทางสู้...”
กัญญิกาก่นด่าทั้งน้ำตา ขณะที่คาร์โลสหัวเราะร่วนอย่างสะใจ ปล่อยมือจากปลายคางของหล่อน และลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
“กลับไปได้แล้ว... ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจจับเธอขึ้นเตียงเสียเดียวนี้...”
ร่างกำยำใหญ่โตของคาร์โลสหมุนตัวเดินไปหยุดที่หน้าต่างห้อง จ้องมองออกไปยังความสลัวแห่งยามราตรีที่คืบคลานเข้ามาช้าๆ นิ่ง ความอึดอัดที่ซอกขารุนแรงขึ้นมาอีกระลอก โดยเฉพาะยามที่ได้กลิ่นหอมๆ จากผิวสาวของเจ้าหล่อน มัน
