บทที่ 24
“ความรู้สึกของฉันตอนนี้...”
นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มยังเต็มไปด้วยความหิวกระหาย ดึงร่างงามที่ดิ้นขลุกขลักเข้ามากอด ก่อนจะก้มลงพูดชิดกลีบปากสีสดบวมช้ำเพราะถูกจุมพิตมาราธอนมาค่อนคืน
“ยังห่างไกลจากคำว่า ‘พอ’ มากนัก ฉันยังไม่ได้สอนอะไรกับเธออีกหลายอย่าง... และรับรองว่าหากเธอจบคอร์สกับฉันเมื่อไหร่...”
เขาลากเสียงหยามหยัน ขณะที่มือใหญ่ตะโบมบีบอกสาวอย่างหยาบคาย จนกัญญิกาอดสมเพชตัวเองไม่ได้ ที่กลายเป็นอีตัวให้คาร์โลสตักตวงเอาแบบนี้
“เธอเอามันไปหากินได้เลย...”
“คนเลว!” หญิงสาวกัดฟันน้ำตาคลอ ตรงกันข้ามกับคาร์โลสที่หัวเราะอย่างสะใจ
“จุ๊ๆ อย่าเอ็ดไปสิ... เดี๋ยวใครผ่านมาได้ยินเข้าจะงงเสียเปล่าๆ เพราะเมื่อกี้นี้ยังได้ยินเสียงเตียงโยก และเสียงเธอบอกเอาอีก... เอาอีกอยู่เลย...”
“ฉันเกลียดคุณ...! ปล่อยฉันนะ อย่ามาแตะต้องตัวฉัน...”
ทั้งเจ็บทั้งอายที่สุดในชีวิต ทั้งสายตา ทั้งคำพูดของคาร์โลสล้ว
