บทที่ 22
“ฉันไม่ใช่หมู... ใครก็จับไม่ได้ นอกเสียจากฉันจะยอมให้จับเสียเอง...”
“แต่ฉันไม่เคยคิดจะจับผู้ชาย... ยอดชั่วแบบคุณ!”
เสียงตวาดด้วยความเจ็บช้ำของหญิงสาวไม่ได้ทำให้คาร์โลสหยุดหัวเราะได้เลย ชายหนุ่มยังแสยะยิ้มร้ายกาจไม่หยุด จ้องมองร่างงามด้วยความหิวกระหาย
“แต่เธอก็หิวความชั่วของฉันไม่ใช่หรือ...”
ใบหน้าหล่อเหลาก้มต่ำลงมาหาช้าๆ ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดใบหน้างามของหล่อนจนแทบไหม้เกรียม สมองมือบางที่พึ่งถูกปลดปล่อยให้เป็นอิสระยันแผงอกกว้างเอาไว้เต็มแรง
“ถึงได้อ้ารับฉันไม่หุบแบบนี้... อย่าปฏิเสธฉันเลยคนสวย... เธอต้องการฉันพอๆ กับที่ฉันต้องการเธอนั่นแหละ”
น้ำเสียงของคาร์โลสเต็มไปด้วยความร่องรอยแห่งใช่ชนะ กัญญิกากัดปากแน่นพยายามข่มใจตัวเองให้ได้นานที่สุด เมื่อฝ่ามือร้อนๆ ของพ่อเจ้าประคุณเริ่มเคลื่อนไหวไปตามสีข้างอีกครั้ง
“คนเลว...! ฉันเกลียดผู้ชายปากร้ายแบบคุณที่สุด...”
“เดี๋ยวเธอจะร
