บทที่ 21
คาร์โลสนอนหายใจระรวย รู้สึกไม่ต่างจากตัวเองวิ่งมาราธอนรอบโลกมาหลายสิบรอบ ทั้งๆ ที่เขาแค่ออกกำลังกายบนเตียงกับแม่สาวน้อยแสนบริสุทธิ์ แต่ร้อนแรงสุดเหวี่ยงอย่างกัญญิกาแค่รอบเดียวแท้ๆ
ให้ตายเถอะ... ทำไมเขาถึงรู้สึกอ่อนไหวอย่างนี้นะ ทำไมถึงไม่ถอดถอนตัวเองออกจากความนุ่มลื่นที่แสนคับแคบและพึ่งให้ความสุขมหาศาลกับตัวเองสักทีนะ ทำไมเขาไม่ทำเหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา...
หลังจากเสร็จกิจกับพวกแม่ผู้หญิงทั้งหลาย เขาก็จะดีดตัวออกห่างและเดินหนีเข้าห้องน้ำทันที ก่อนจะออกมาพร้อมกับความเย็นชา และขว้างเงินใส่หน้าพวกหล่อน... เขาทำมันได้ดีมาตลอด... ไม่เคยผิดพลาด
แต่ทำไม... ทำไมกับผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงที่พึ่งจะทำให้เขาร้องคำรามด้วยความสุขสุดยอดที่สุดในชีวิตอย่างกัญญิกา ทำไมเขาถึงไม่ออกห่างหล่อน และทำเหมือนกับทุกครั้ง... ทำไมยังอยากจะฝากฝังร่างกายในเรือนร่างงดงามของเจ้าหล่อนราวกับยังไม่อิ่มเอม...
อ
