บทรักยัยนอกคอก

ตอนที่ 2 ถึงเวลาเผชิญหน้า

ระหว่างที่เอริคกำลังนั่งรถสปอร์ตกลับคอนโดในย่านทองหล่อพร้อมกับลูคัส เพื่อนสนิทของเขา ความเงียบเข้าครอบงำบรรยากาศภายในรถ เครื่องยนต์ของรถที่ดังก้องออกไปบนถนนก็ไม่สามารถกลบเกลื่อนความคิดที่ก้องอยู่ในหัวของเอริคได้ ลูคัสพยายามจะชวนคุยเบา ๆ แต่ก็รู้สึกได้ว่าจิตใจของเอริคอยู่ห่างไกลจากที่นี่มาก

"มึงโอเคไหม? "

ลูคัสถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความห่วงใย

เอริคพยักหน้าเบา ๆ แต่สายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่ถนนข้างหน้า

"กูโอเค..."

เขาตอบ แต่ในใจกลับรู้สึกถึงความวุ่นวายที่เกาะกุมหัวใจของเขา

ความคิดของเขาย้อนกลับไปยังช่วงเวลาที่นั่งอยู่ในห้องโดยสารชั้นเฟิร์สคลาสของเครื่องบินขณะที่กำลังเดินทางกลับมากรุงเทพฯ เขามองออกไปยังท้องฟ้าที่ฉาบด้วยแสงสีทองยามพระอาทิตย์ตก รู้สึกได้ถึงความเย็นเยียบของหัวใจที่กลับมาเต้นแรงขึ้นโดยไม่ตั้งใจ

ขณะนั้น เสียงเครื่องบินที่กำลังลดระดับลงสู่สนามบินสุวรรณภูมิทำให้ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้าใส่เขา คำพูดหนึ่งดังขึ้นในความคิดของเขา ราวกับเป็นเสียงของใครบางคนที่คุ้นเคย

‘ในที่สุด ไม่มีใครหนีพ้นจากอดีตได้... มันจะตามคุณไปทุกที่ ไม่ว่าจะหนีไปไกลแค่ไหนก็ตาม’

เอริคพยายามสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ

เพื่อหาความสงบ แต่กลับยิ่งทำให้ความจริงที่เขาพยายามหนีกลับมาชัดเจนยิ่งขึ้น "16 ปี..." เขาพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง

ความคิดของเขาย้อนกลับไปหาวันนั้น วันที่เขาตัดสินใจทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลังและเดินทางไปยังดินแดนที่ไม่คุ้นเคย หวังว่ามันจะช่วยลบล้างความทรงจำที่เจ็บปวด แต่วันนี้เขากลับมายังจุดเริ่มต้นอีกครั้ง กับความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้ ภาพที่เห็นกลับถูกบดบังด้วยความทรงจำอันแสนเจ็บปวดที่ยังคงฝังแน่นอยู่ในใจ

เอริคถอนหายใจเบา ๆ เสียงลมหายใจของเขาแทบไม่ได้ยิน แต่กลับมีความหมายที่ชัดเจนสำหรับตัวเขาเอง คำพูดหนึ่งดังขึ้นในความคิด ขณะที่เขานึกถึงตอนที่เครื่องบินกำลังลดระดับลงสู่กรุงเทพฯ

"บางที... คงถึงเวลาที่ต้องเผชิญกับมันแล้ว"

เขาคิดในใจ ขณะที่เครื่องบินลดระดับลงสู่สนามบินสุวรรณภูมิ เสียงความคิดนั้นดังชัดเจนในความเงียบ

ลูคัสขับรถไปโดยไม่พูดอะไร

เขารู้ว่าเอริคต้องการพื้นที่ส่วนตัว แต่ก็ไม่อาจห้ามใจได้

"ถ้าจะคุยกันเมื่อไหร่บอกได้นะ มึงรู้ว่ากูอยู่ตรงนี้เสมอ"

เอริคหันมองไปทางลูคัสเล็กน้อย สายตาของเขาเต็มไปด้วยความขอบคุณ แต่ก็ยังมีความห่างเหินแฝงอยู่

"ขอบใจว่ะ"

รถเคลื่อนตัวเข้าสู่ที่จอดรถของคอนโดหรู

เอริคเปิดประตูและก้าวลงจากรถทันที ความเงียบสงัดของย่านทองหล่อในยามค่ำคืนทำให้บรรยากาศรอบข้างดูเงียบเหงาและเยือกเย็น

กลับสู่ปัจจุบัน

เอริคเปิดประตูห้องพักของเขาที่คอนโดหรูในย่านทองหล่อ เขาก้าวเข้ามาในห้องด้วยท่าทีเงียบขรึม สายตากวาดมองไปรอบ ๆ ราวกับกำลังประเมินสภาพแวดล้อมที่เขาจะต้องอาศัยต่อจากนี้ ห้องพักที่ตกแต่งอย่างประณีต สะท้อนให้เห็นถึงรสนิยมอันประณีตของเขา แต่กลับดูเย็นชาและห่างเหิน ราวกับไม่มีชีวิตชีวา บรรยากาศภายในห้องที่เงียบสงัดทำให้เอริคยิ่งรู้สึกถึงความโดดเดี่ยวที่ลึกล้ำในใจ ความเงียบนี้ไม่ใช่ความสงบสุข แต่เป็นเครื่องเตือนถึงความขาดแคลนและความหนาวเหน็บที่เขาแบกรับมาตั้งแต่วัยเยาว์

เขาวางกระเป๋าลงข้าง ๆ โซฟา ก่อนจะเดินตรงไปยังโต๊ะทำงานที่ตั้งอยู่ใกล้หน้าต่างบานใหญ่ ซึ่งมองเห็นวิวของกรุงเทพฯ ยามค่ำคืนที่สว่างไสวด้วยแสงไฟจากตึกระฟ้าและถนนหนทาง เขายืนมองทิวทัศน์อยู่ครู่หนึ่ง ราวกับพยายามจะค้นหาอะไรบางอย่างในแสงไฟเหล่านั้น แต่ในสายตาของเขา ภาพที่เห็นกลับถูกบดบังด้วยความทรงจำอันแสนเจ็บปวดที่ยังคงฝังแน่นอยู่ในใจ

เอริครู้สึกว่าความเงียบสงบภายในห้องนั้นทำให้เขารู้สึกหดหู่มากขึ้น ความคิดถึงอดีตและความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนกับพ่อทำให้เขารู้สึกถึงภาระที่หนักอึ้งที่เขาต้องแบกรับ การกลับมาครั้งนี้ไม่ใช่เพียงแค่การเดินทางข้ามทวีป แต่เป็นการเดินทางกลับไปยังใจกลางของความทรงจำที่เขาพยายามหนีห่าง

เอริคเดินไปที่โต๊ะทำงาน เปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นมาและตั้งใจจะใช้เวลาไปกับการตรวจสอบสถานการณ์ธุรกิจเพื่อเบี่ยงเบนความคิดที่รบกวนจิตใจ รายงานมากมายปรากฏขึ้นบนหน้าจอ เขาไล่สายตาดูผ่านรายงานทางการเงินและแผนธุรกิจต่าง ๆ แต่แล้วสายตาของเขาก็สะดุดกับชื่อหนึ่ง ชื่อของร้านเบเกอรี่ที่เป็นของเอวา

เอริคจ้องมองชื่อนั้น ความรู้สึกเย็นชาที่เคยแสดงออกมาในตอนแรกกลับยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น เขาปิดไฟล์นั้นทันทีโดยไม่ลังเล ไม่ต้องการให้ชื่อของเอวามาบดบังความสงบที่เขาพยายามรักษาไว้ เธอเป็นส่วนหนึ่งของอดีตที่เขาไม่ต้องการจดจำ เป็นตัวแทนของการสูญเสียความรักและความสนใจจากพ่อแม่ตั้งแต่ต้น

เขาตัดสินใจอย่างแน่วแน่ว่าจะไม่ให้เอวามีส่วนเกี่ยวข้องกับชีวิตของเขาอีกต่อไป

เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นขัดจังหวะความคิด เอริคหยิบขึ้นมาดูและเห็นชื่อ "แม่" ปรากฏอยู่บนหน้าจอ เขาหายใจเข้าลึกอีกครั้ง พยายามรวบรวมสติ ก่อนจะกดรับสาย

“เอริค ถึงคอนโดแล้วหรือยังลูก?”

เสียงของแคทเธอรีน เวสต์ฟิลด์ ดังขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่แฝงไปด้วยความห่วงใย

“ครับแม่ ถึงแล้ว”

เอริคตอบสั้น ๆ พยายามรักษาน้ำเสียงให้คงที่ แต่ความรู้สึกหนักอึ้งในใจยังคงชัดเจน

“แม่ดีใจที่ลูกถึงที่หมายอย่างปลอดภัย แม่รู้ว่ามันไม่ง่ายเลยสำหรับลูกที่จะกลับมาที่นี่อีกครั้ง” แคทเธอรีนพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเข้าใจ

เอริคเงียบไปครู่หนึ่ง รู้สึกถึงความรู้สึกที่ตีกันอยู่ในใจ

“มันก็...ไม่ง่ายจริง ๆ ครับแม่ แต่ผมก็ต้องกลับมาจัดการเรื่องทุกอย่าง”

“แม่เข้าใจนะ เอริค” แคทเธอรีนกล่าว

“ตั้งแต่พ่อของลูกจากไป บริษัทเวสต์ฟิลด์ กรุ๊ป ก็เป็นภาระที่หนักอึ้ง แม่เองก็ต้องการให้ลูกกลับมาช่วยดูแล แม่เชื่อว่าลูกจะทำมันได้ดี”

เอริครู้สึกถึงแรงกดดันที่มากขึ้นเมื่อแม่พูดถึงพ่อ ริชาร์ด เวสต์ฟิลด์ ชายผู้ที่เขาเคารพและกลัวในเวลาเดียวกัน

“แม่...ผมไม่แน่ใจว่าผมพร้อมที่จะรับช่วงต่อบริษัทนี้หรือเปล่า”

“แม่เชื่อในตัวลูกเสมอ ลูกเป็นคนเข้มแข็งเหมือนพ่อ และแม่มั่นใจว่าลูกจะทำได้ดี แม่รู้ว่ามันไม่ง่าย แต่ลูกไม่ได้อยู่คนเดียว แม่จะอยู่เคียงข้างลูกเสมอ” เสียงของแคทเธอรีนอบอุ่นและมั่นคง

เอริคพยักหน้า แม้แม่จะมองไม่เห็น

“ผมจะพยายามครับแม่ แต่ผมขอเวลาสักหน่อย”

“แม่รอได้เสมอ เอริค ลูกไม่ต้องรีบ แม่รู้ว่าลูกต้องการเวลา”

แคทเธอรีนพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเข้าใจและความรัก

หลังจากวางสาย เอริคมองไปที่ภาพถ่ายของพ่อที่แขวนอยู่บนผนัง ใบหน้าของริชาร์ดเต็มไปด้วยความเข้มแข็งและเคร่งขรึม

ความรู้สึกซับซ้อนที่เขามีต่อพ่อเริ่มผุดขึ้นมาอีกครั้ง เขารู้ว่าพ่อคาดหวังให้เขาเป็นคนที่สามารถสืบทอดบริษัทได้

แต่เขาก็รู้สึกถึงความกดดันที่พ่อทิ้งไว้ให้เขารับผิดชอบ

“พ่อ...ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุด”

เอริคพูดกับภาพถ่ายของพ่อราวกับว่าพ่อยังคงอยู่ตรงนั้น ความรู้สึกที่ค้างคาในใจเริ่มเบาบางลงเล็กน้อย

ขณะที่เขามองออกไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืนของกรุงเทพฯ ที่เต็มไปด้วยแสงไฟ

ท่ามกลางความเงียบที่ล้อมรอบตัวเขา เอริครู้ดีว่าเส้นทางข้างหน้านั้นเต็มไปด้วยความท้าทาย

และเขาจะต้องเผชิญหน้ากับอดีตที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้