หลังจากแวะขายแบบผ้ากับลายปักตามตำบลต่างๆในที่สุดก็มาถึงแดนใต้ของอี้โจว ซ่งจือเหยียนรวบรวมเงินทองจากของเก่านางค้าขายลงทุนได้มาแปดหมื่นตำลึง ปล้นองค์ชายห้ามาสองแสนตำลึง เว่ยเซียวหยางให้มาทำทุนอีกสองแสนตำลึง ขายแบบและลายปักรวมถึงความโชคดีได้โสมมาต้นหนึ่งได้อีกสามแสนตำลึง ตอนนี้มีเงินแล้วที่สำคัญต้องหาที่อยู่ที่เป็นชนบทวิถีชีวิตเรียบง่าย ไม่ใช่ในเมืองที่คนพลุกพล่านนางมีรถม้าไม่ต้องกังวลการเดินทาง
มีเงินขนาดนี้ไม่อวดรวยยังอยู่ได้ทั้งชาติ แค่ปลูกผักค้าขายเล็กๆน้อยๆพอเป็นพิธิ ให้คนเห็นว่านางมีงานมีการมีอาชีพหาเลี้ยงคนที่บ้านก็พอแล้ว ซ่งจื่อเหยียนไปยังตำบลเพื่อถามไถ่ชาวบ้านว่าแดนใต้นี้มีหมู่บ้านไหนที่ยังว่างพอให้จับจองที่ดินทำกินได้บ้าง ก็ปรากฏว่าหมู่บ้านปิงเหอยังพอมี เพราะหมู่บ้านนั้นเมื่อยามเข้าฤดูหนาวแม่น้ำเป็นน้ำแข็งขนาดที่เดินข้ามได้เลยจึงได้ชื่อนี้ ซ่งจื่อเหยียนแวะไปที่ตำบลปิงเหอเพื่อทำเ
