ความลับของท่านประธาน

วันรับน้อง2

ในขณะที่กวินประกาศออกไป น้องๆ นักศึกษาที่อยู่ในแถวไม่มีใครเดินออกมา ทำให้แบงก์กับพายุเริ่มสงสัยว่าใครเป็นน้องรหัสของพวกเขา ทำไมยังไม่มาพบจนหมดเวลาแล้ว

"รุ่นน้องคนไหน ได้คำใบ้ธนาคารกับเฮอร์ริเคนบ้างครับ" แบงก์เอ่ยถามออกไป ขณะที่นักศึกษารุ่นน้องเงียบกริบกันหมด

"ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่า ยังมีน้องนักศึกษาสองคนไม่เจอพี่รหัส รู้ใช่ไหมครับกฎของเรา ใครยังไม่เจอพี่รหัสภายในสามสิบนาทีจะโดนทำโทษ" กวินพูดออกไปผ่านโทรโข่ง พวกเขาต้องแปลกใจ เมื่อไม่มีน้องศึกษาคนใดแสดงตัว

"เอาอย่างนี้แล้วกันครับ ใครเจอพี่รหัสแล้วนั่งลง ใครที่ยังไม่เจอยืนอยู่กับที่ เดี๋ยวพวกพี่จะเดินเข้าไปหาเอง" สิ้นเสียงพูดของเก้า นักศึกษารุ่นน้องก็ทยอยกันนั่งลงจนหมดทุกคน

พายุรู้ดีว่าใครหายไป นักศึกษาหญิงสองคนนั้นไม่ได้อยู่ที่นี่ แน่นอนอยู่ๆ ใจของเขาก็เริ่มเต้นแรง เมื่อมันกำลังลุ้นว่าน้องรหัสของเขาจะใช่เธอคนนั้นหรือเปล่า นักศึกษาสาวที่เจอเมื่อตอนเช้าจะใช่แพรไหมหรือไม่ นั่นคือคำถามที่เกิดขึ้นภายในใจของชายหนุ่ม

"ทุกคนนั่งลงกันหมด ช่วงเช้ายังลงทะเบียนกันครบ แสดงว่าสองคนนั้นต้องหลบออกไปจากโรงยิม" กวินพูดออกมาเสียงดังเพราะเขาใช้โทรโข่งประกาศก้อง ท่ามกลางน้องๆ นักศึกษาที่ตั้งใจฟัง

"แบบนี้ต้องทำโทษให้เข็ด ทำไมถึงกล้าหนีออกไปจากกิจกรรมแบบนี้" นั่นคือเสียงของแอนนี่ ที่ยืนประกบอยู่ข้างพายุ ท่าทางของเธอนั้นทำเหมือนกับว่าเป็นแฟนสาวของเขา คอยดูแลเทคแคร์ไม่ห่าง แม้ว่าชายหนุ่มจะรู้สึกรำคาญก็ตาม แต่เธอก็หล่อนก็ไม่แคร์

"บทลงโทษมีอยู่แล้ว แต่น้องนักศึกษาสองคนนั้นเป็นใคร ชื่ออะไร เอารายชื่อมาเช็กดูสิแบงก์"

ในขณะที่กวินสั่งให้แบงก์เช็กรายชื่อ ริต้าและแพรไหมได้เดินตรงเข้ามายังโรงยิมพอดี ด้วยท่าทางที่รีบร้อน

"เร็วสิแพรไหม เธอจะเดินแบบหรือไง ชักช้าอยู่ได้เร็วเข้า!" ริต้าพูดพร้อมกับคว้าลงไปจับที่ข้อมือเรียวของแพรไหม แล้วลากเธอให้เดินอย่างเร็วไว ท่ามกลางสายตาของรุ่นพี่ และกลุ่มเพื่อนนักศึกษาที่มองมายังเธอสองคนเป็นตาเดียวกัน

"นั่นไงว่าแล้วเชียว" พายุพูดสบถออกมาเบาๆ แต่สายตาของเขากลับจ้องมองไปที่สาวร่างเพรียวอย่างไม่กะพริบตา จนแอนนี่รู้สึกขัดหูขัดตากับท่าทีของพายุ ที่ดูสนใจรุ่นน้องเป็นพิเศษ

"มาด้านหน้าเลยครับ น้องทั้งสองคน" กวินเรียกให้แพรไหมกับริต้าออกมายืนด้านหน้า ขณะที่เธอนั้นกำลังจะเดินไปนั่งต่อแถวจากทางด้านหลังเพื่อน

นักศึกษาสาวทั้งสองเดินออกมา ท่ามกลางสายตาทุกคนที่จ้องมอง ที่สำคัญแพรไหมและริต้าสวยสะดุดตา จนไม่อาจจะหยุดมองได้ นั่นคือสิ่งที่ทุกคนสนใจมากกว่าบทลงโทษที่ทั้งคู่นั้นจะได้รับ

"ก่อนอื่นพี่จะขอถามน้องนักศึกษาทั้งสอง เหตุผลที่มาช้าและไม่ตามหาพี่รหัสคืออะไร น้องไปทำอะไรมาครับ ทำไมถึงได้มาช้าและไม่ทำตามกติกาของพวกเรา"

กวินได้เอ่ยถามขึ้น ในขณะที่ริต้าเอาแต่ก้มหน้าก้มตา เมื่อเธอกำลังคิดว่าเป็นสาเหตุให้เพื่อนใหม่อย่างแพรไหมโดนร่างแหไปด้วย ส่วนแพรไหมกลับยืนนิ่งเชิดหน้านิดๆ ราวกับนางพญา ความสวยของเธอกำลังสะดุดตาผู้ชายทั้งโรงยิม

"พวกเราสองคนไปทำธุระส่วนตัวมาค่ะ บทลงโทษคืออะไร เราสองคนยินดีรับ รีบบอกมาเถอะค่ะ จะได้ทำให้มันเสร็จๆ ไป"

หึ..หึ! พายุถึงกับสบถออกมาจากในลำคอ เธอสวยและใจกล้าอย่างนี้สิเขาชอบ บวกกับสีหน้าเชิดหยิ่งนั่น สายตาของเธอไม่ล่อกแล่กเขายิ่งชอบไปใหญ่ จนแอบลุ้นในใจขอให้เธอชื่อแพรไหมทีเถอะ

"บทลงโทษวิ่งรอบสนามฟุตบอล ข้างโรงยิมสิบรอบ" อลิซเป็นคนพูดขึ้น แน่นอนเธอไม่ถูกชะตากับสาวรุ่นน้องสองคน ที่ดูสวยสะดุดตากว่าพวกหล่อน แถมผู้ชายแก๊งไทเกอร์ยังมองไม่วางตา

"ฮ่ะ! .." ริต้าถึงกับอุทานออกมา เพราะเวลานี้เวลาเกือบสิบโมงเช้า แน่นอนแดดเมืองไทย ร้อนเสียจนเอากระทะไปตั้งไว้กลางแจ้ง แล้วทอดไข่ได้เลยทีเดียว

"สิบรอบมากเกินไปหรือเปล่าอลิซ เราว่าแค่ห้ารอบก็มากพอแล้ว เดี๋ยวน้องเขาจะเป็นลมล้มพับไปเสียก่อน" เก้าพูดขึ้นมา ยิ่งทำให้อลิซรู้สึกขัดใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

"โอเค..น้องสองคนไปวิ่งได้ แล้วค่อยกลับมาบอกคำใบ้ แบงก์ไปนับรอบให้น้องด้วย เดี๋ยวพวกเราจะให้น้องๆ เล่นเกมอื่นรอ"

"พลอยจะไปกับแบงก์ด้วย" พูดจบพลอยก็เดินตามแบงก์และนักศึกษาหญิงรุ่นน้องสองคนไปติดๆ แพรไหมและริต้าเริ่มสตาร์ทวิ่งรอบสนาม ริต้ามองมาที่เพื่อนอย่างรู้สึกผิด แต่แพรไหมได้ส่งยิ้มกว้างไปให้ริต้าแทน

"ขอโทษนะแพรไหม..ที่ทำให้เธอพลอยโดนร่างแหไปด้วย" ริต้าพูดพร้อมกับหายใจหอบเหนื่อย แถมเธอยังรู้สึกจุกท้องไม่หาย แต่ก็พยายามฝืนวิ่ง เมื่อเธอเป็นต้นเหตุของบทลงโทษครั้งนี้

"อย่าคิดมากนะ คิดว่ากำลังวิ่งเพื่อไดเอทก็แล้วกัน"

"โห! กลางวันแสกๆ แดดเปรี้ยงๆ เนี่ยนะ ฉันชอบเธอจัง" อยู่ๆ ริต้าก็พูดออกมา จนแพรไหมรู้สึกขนลุกซู่

"อย่าบอกนะว่าเธอ เฮ้ย! ไม่นะ" แพรไหมกำลังเข้าใจผิดคิดว่าริต้านั้นชอบเธอ ในแบบที่หญิงชอบหญิงซึ่งแน่นอน เธอคิดกับริต้าแค่เพื่อนและมันไม่มีทางพัฒนาเป็นอื่นไปได้

"บ้า..คิดอะไรอยู่เนี่ยแพรไหม โอ๊ย! ..เหนื่อย" ทั้งสองวิ่งไปพูดกันไปแน่นอนมันก็เพลินบ้าง แต่ความเหนื่อยก็เพิ่มขึ้นเช่นกันเมื่อพลังงานที่เสียไปนั้น ทำให้ร่างกายทั้งสองเริ่มล้าเต็มที

"อีกรอบเดียว..สู้ๆ ริต้า.." ทั้งสองวิ่งมาถึงรอบสุดท้ายจนได้ ผิวที่เคยขาวผ่อง เวลานี้มันเริ่มแดงไปทั่วทั้งพวงแก้ม ยิ่งทำให้หน้ามองมากขึ้น "น้ำไหมครับ.." แบงก์ถามออกไป เมื่อสองสาวเดินเข้ามา จนทำให้พลอยรู้สึกหมั่นไส้

"แบงก์ทำไมต้องดูแลเทคแคร์ด้วยขนาดนั้นด้วย น้องเขามีมือมีเท้าเดินไปหยิบกินเองได้ ไม่ต้องบริการขนาดนี้หรอก" แต่แบงก์กลับไม่สนใจในคำพูดของพลอย เขาส่งน้ำให้สองสาวคนละขวด ทั้งสองไหว้ขอบคุณก่อนจะหยิบมาดื่มด้วยความกระหาย

"พี่หนูขอนั่งพักแป๊บนึงนะคะ"

"ไม่ได้! ทุกคนข้างในเขารอพวกเธอสองคนจะแย่แล้ว ทำไมชอบทำตัวเป็นจุดเด่น หรือว่าเรียกร้องความสนใจ" เมื่อริต้าเอ่ยปาก พลอยก็รีบพูดแทรกขึ้นทันที เพราะหล่อนไม่ชอบใจนักศึกษาสาวรุ่นน้องสองคนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เนื่องจากริต้ากับแพรไหมสวยเด่นกว่าใครๆ แถมหุ่นระดับนางแบบทั้งสองคน

"ไปเถอะริต้า" แพรไหมผู้ไม่สนใจโลก กำลังรู้สึกไม่ถูกโฉลกกับรุ่นพี่นักศึกษาสาวตรงหน้า เธอจึงรีบคว้ามือริต้าเดินเข้าไปในโรงยิมทันที