หลงรักเมียแต่ง #1 เจ้านายกับลูกน้อง
1456 Words
คุณเคยมีความรู้สึกเหงายามที่ต้องอยู่คนเดียว ปราศจากเพื่อนฝูง ญาติพี่น้อง หรือพ่อแม่ไหม สำหรับเธอเป็นบ่อยเลย เพราะหลังจากที่เพื่อนสาวคนสนิทไปมีครอบครัว ความอ้างว้างก็มาเยือนทุกวันเป็นเวลาหลายปี
ยิ่งครอบครัวยิ่งไม่ต้องพูดถึง พ่อจากโลกนี้ไปตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก แม่ก็เพิ่งจากไปเมื่อหลายปีก่อนด้วยโรคมะเร็ง ส่วนพี่น้องนั้นไม่มี พูดง่าย ๆ ว่าเหลือตัวคนเดียว
“เฮ้อ เมื่อไหร่จะเจอเนื้อคู่สักทีนะเรา โสดตั้งแต่เกิดยันแก่ เสียดายของเป็นบ้า”
เสียงบ่นกระปอดกระแปดของส้มโอ อินทา หรือส้มโอหลุดออกจากปากแบบเซ็ง ๆ เธอมองตนเองในกระจกแล้วหมุนซ้าย หมุนขวา มองนมกับจุดซ่อนเร้นด้วยความเสียดายที่ยังไม่มีโอกาสได้ใช้ประโยชน์จากมัน ทั้ง ๆ ที่เธอก็ไม่ได้ขี้เหร่ แต่ทำไมถึงยังไม่มีแฟนเหมือนไออุ่นสักที เพื่อนรักแต่งงานมีลูกแล้วตั้งสองคน ตัดมาที่เธอ แค่คนจีบยังไม่มีเลย
“ส้มโอ ส้มโอ เกิดเรื่องแล้ว”
เสียงของเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งดังขึ้นขณะวิ่งหน้าตั้งมาตามส้มโอที่กำลังส่องกระจกอยู่ในห้องน้ำเพราะมีปัญหาใหญ่เกิดขึ้นกับท่านรองประธาน
“มีอะไร เรียกซะเสียงดังเชียว เดี๋ยวลูกค้าก็ตกใจหรอก”
“ก็มีน่ะสิ ถึงได้มาตามเนี่ย”
“อะไรอีก”
“นังมิ้นมันขึ้นไปทำความสะอาดห้องของท่านรองแทนแก ตอนนี้โดนท่านรองบ่นชุดใหญ่เลย แกไปช่วยมันหน่อย ไม่งั้นโดนไล่ออกแน่”
“จริงดิ ซวยแล้วไง”
“ซวยสิ ถ้าแกไม่รีบไปอธิบาย รับรองตกงานแน่”
“เออ ๆ ไป ๆ”
สองสาวรีบวิ่งออกจากห้องน้ำอย่างรวดเร็วเพื่อขึ้นไปยังห้องพักของท่านรองประธานสุดหล่อที่อยู่ชั้นบนสุดของโรงแรม
หลังจากที่ตระกูลกุลกานนต์เข้ามาบริหารงานต่อจากเจ้าของคนเก่า โรงแรมแห่งนี้ก็กลับมาทำกำไรได้อีกครั้ง ทั้งยังสร้างชื่อเสียงไปทั่วโลก ทำให้ต้องมีคนมานั่งประจำอยู่ที่นี่ ภาคินจึงส่งน้องชายมาบริหารงานแทนตนเอง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ขออนุญาตค่ะ ท่านรอง” ส้มโอเคาะประตูเสร็จก็ไม่รอเจ้านายเอ่ยปากอนุญาต แต่กลับผลักประตูเข้าไปเลยเพราะคุ้นเคยกับอีกฝ่ายเป็นอย่างดีเนื่องจากทำงานด้วยกันมาหลายปี
“มาได้สักทีนะครับ คุณส้มโอ”
น้ำเสียงเย็นยะเยือกที่เปล่งออกมาจากลำคอแกร่งบ่งบอกได้ว่าตอนนี้เจ้าตัวกำลังโมโหมาก ภาวินนั่งกอดอกอยู่บนโซฟาพลางจ้องพนักงานของตนเองด้วยความไม่พอใจที่ส้มโอส่งคนอื่นมาทำความสะอาดห้องแทน
“ท่านรอง คือส้มโออธิบายได้นะคะ วันนี้ลูกค้า Check out เยอะมากตอนช่วงที่ต้องขึ้นมาทำความสะอาดห้องของท่านรอง ส้มโอไม่ว่าง ก็เลยให้มิ้นขึ้นมาทำแทน”
“ผมเคยบอกแล้วใช่ไหม ว่าคนที่จะเข้ามาทำความสะอาดห้องของผมได้ต้องเป็นคุณคนเดียวเท่านั้น ส่วนคนอื่นผมไม่อนุญาตเพราะไม่ไว้ใจ แต่คุณกลับส่งคนอื่นมาแทนเนี่ยนะ”
“ส้มโอขอโทษค่ะท่านรอง ต่อไปจะไม่ให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกค่ะ”
“อืม เห็นแก่ที่เป็นความผิดครั้งแรก ผมจะลืม ๆ มันไปก็แล้วกัน”
“ขอบคุณค่ะท่านรอง”
“คนอื่นออกไปก่อน”
สองสาวได้ยินแบบนั้นก็รีบก้มคำนับทำความเคารพท่านรองแล้วเดินออกไปจากห้องพักสุดหรูแห่งนี้ด้วยความรวดเร็ว ปล่อยให้ส้มโออยู่กับภาวินสองต่อสอง เพราะรู้ดีว่าสองคนนี้ค่อนข้างสนิทกัน น่าจะจัดการปัญหาที่เกิดขึ้นให้จบได้โดยที่พวกเธอไม่ต้องช่วยอะไร
“ท่านรองมีอะไรกับส้มโอหรือคะ”
หลังจากที่เพื่อนร่วมงานเดินออกไป ส้มโอก็นั่งลงบนโซฟาตรงข้ามเจ้านายหนุ่มเพื่อสนทนาต่อ
“ห้ามใครเข้ามาในห้องผมอีก ถ้าคุณไม่ว่างมาทำความสะอาดห้องผมคุณก็ไม่ต้องมา ปล่อยให้มันสกปรกแบบนั้นแหละ แค่วันสองวันไม่เป็นอะไรหรอก”
“ได้ยังไงกันคะ สกปรกตายเลย เอาเป็นว่าต่อไปนี้จะไม่มีใครได้เข้ามาทำความสะอาดห้องท่านรองนอกจากส้มโอคนเดียวแน่นอนค่ะ”
“อืม คุณก็รู้นี่ว่าทำไมผมถึงไม่ให้คนอื่นเข้ามานอกจากคุณ”
“ส้มโอจำได้ค่ะ แต่เรื่องนั้นมันก็หลายปีแล้ว ท่านรองยังไม่ลืมอีกเหรอคะ”
“ผ่านไปอีกสิบปีผมก็ไม่ลืมหรอก ถ้าวันนั้นไม่ได้คุณช่วย ป่านนี้ผมคงโดน... โอ๊ย ไม่อยากจะคิด” ภาวินเอ่ยด้วยความสยดสยองเมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีตที่เป็นต้นเหตุให้เขาสั่งห้ามไม่ให้พนักงานทำความสะอาดคนไหนเข้ามาในห้องนี้อีกยกเว้นส้มโอ เพราะมีแม่บ้านสาวของโรงแรมคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมอุปกรณ์ทำความสะอาด ทำทีจะปัดกวาดเช็ดถูแต่จริง ๆ หล่อนมาด้วยจุดประสงค์อื่น
แม่บ้านรายนี้ชอบเจ้านายหนุ่มมาก และคิดอยากรวยทางลัดจึงวางแผนที่จะทำให้คนอื่นเข้าใจผิดคิดว่าตนโดนภาวินข่มขืนแล้วให้เขารับผิดชอบ แต่โชคร้ายของหล่อนที่ส้มโอรู้เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง จึงเตือนเจ้านายหนุ่มได้ทันเวลา ทำให้แผนของหล่อนล้มเหลว สุดท้ายเธอก็โดนไล่ออกรวมทั้งห้ามมาเหยียบที่โรงแรมแห่งนี้อีก
นับจากนั้นภาวินก็สั่งให้ส้มโอเข้ามาทำความสะอาดห้องของเขาได้เพียงคนเดียว ห้ามคนอื่นมาทำความสะอาดโดยเด็ดขาด
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ไม่แน่นะคะ ท่านรองอาจจะชอบก็ได้”
“ไม่เอาหรอก คนที่จะมานอนอยู่ใต้ร่างของผมได้ต้องผ่านการคัดกรองมาเป็นอย่างดีแล้ว ทั้งรูปร่าง หน้าตา การศึกษา และการตรวจเลือด แบบผู้หญิงคนนั้นไม่ผ่านมาตรฐานของผมชัวร์”
“อี๋ ท่านรองพูดมาได้ ระวังเถอะค่ะ เปลี่ยนคู่ควงบ่อย ๆ จะติดโรคเข้าสักวัน”
“ผมป้องกันน่า มือชั้นนี้ไม่มีพลาด”
“แต่ก็จริง ถ้าพลาด ตอนนี้ท่านรองคงตายไปแล้ว ไม่มานั่งทำหน้าหล่อแบบนี้หรอกค่ะ”
“ชมหรือด่า”
“ชม ถามจริง ๆ เถอะค่ะ ท่านรองไม่คิดจะแต่งงานบ้างเหรอคะ”
อยู่ ๆ หญิงสาวก็เกิดอยากถามชายหนุ่มถึงเรื่องส่วนตัว จึงเอ่ยถามขึ้นมา ทั้งที่ปกติเธอไม่เคยสนใจ รู้เพียงแต่ว่าเขาไม่เคยควงผู้หญิงซ้ำหน้าเท่านั้นเอง
“คิด แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ ผมยังไม่เจอเนื้อคู่ ว่าแต่ผม คุณเองก็เหมือนกัน ทำไมยังไม่แต่งงาน”
“ยังไม่เจอเนื้อคู่เหมือนกันค่ะ”
“เออ ก็จริงเนอะ เราสองคนโสดเหมือนกันเลย ไม่แน่นะคุณ เราอาจจะเป็นเนื้อคู่ของกันและกันก็ได้” เขาพูดขำ ๆ แต่คนฟังไม่ขำด้วย
“โอ๊ยยยยย ไม่เอาหรอกค่ะ ถ้าส้มโอต้องมีคุณวินเป็นเนื้อคู่ ขอส้มโออยู่คนเดียวจนตายดีกว่า”
“เฮ้ย ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ ผมไม่ดีตรงไหน”
“ก็ไม่ดีเรื่องผู้หญิงไงคะ จะตรงไหนได้อีก ท่านรองเจ้าชู้จะตาย ใครได้เป็นสามีต้องช้ำใจตายแน่นอน”
“ผมไม่ได้เจ้าชู้นะคุณ ตอนนี้ผมยังไม่คบใครจริงจัง เพราะฉะนั้นผมจะไปทำอะไรกับผู้หญิงคนไหนก็ได้ ถือว่าไม่ผิด”
“เอาเถอะ ๆ ท่านรองจะทำอะไรก็เรื่องของท่านรอง ส้มโอขอตัวไปทำความสะอาดก่อนนะคะ เดี๋ยวจะไม่ทันเวลา”
“อืม ๆ เย็นนี้ทำอาหารให้ผมกินด้วยนะ ผมไม่อยากกินอาหารของโรงแรม”
“แบบนั้นส้มโอก็กลับบ้านช้าสิ”
“ผมจ้างพิเศษให้ห้าพัน ตกลงไหม”
“ตกลงค่ะ อยากกินอะไรบอกมาเลย ส้มโอจัดให้ทุกอย่าง”
หญิงสาวตาเป็นประกายเมื่อคิดถึงเงินพิเศษของเจ้านายหนุ่มแล้วเอ่ยถามภาวินด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ชายหนุ่มจึงยิ้มที่มุมปากพร้อมกับส่ายหน้าน้อย ๆ ให้ความงกของลูกน้องสาวที่ไม่ว่าจะสั่งให้ทำอะไรต้องมีค่าจ้างพิเศษตลอด แม่คุณถึงยอมทำ
แต่ถ้าไม่มี รับรองได้ว่าสะบัดตูดไม่สนใจ เขากับเธอค่อนข้างสนิทกัน จึงพูดคุยเหมือนเพื่อนมากกว่าเจ้านายกับลูกน้อง จนบางครั้งมีคนเข้าใจผิดคิดว่าเป็นแฟนด้วยซ้ำ
- Writer
