จานเจิ้งพานางหลบเข้าไปหลังชั้นวางสุรา ข้างในเป็นห้องเล็กที่มีเตียงไม้ตั้งไว้พร้อมที่นอนพับอยู่ชุดหนึ่ง
“มีคนมานอนที่นี่ด้วยหรือเจ้าคะ?”
“เป็นที่หลบซ่อนตัวของพวกข้าเอง บางทีก็มีสหายมาขออาศัย” เขาเดินไปจุดคบเพลิงที่ผนัง แล้วขยับไปเลื่อนก้อนอิฐก้อนที่อยู่ขอบบนๆ
ครืด!
ช่องนั้นสามารถมองเห็นถนนในตรอกได้ จานเจิ้งส่องดูยังเห็นคนของ ใต้เท้าสวีจุดคบไฟเดินตรวจตราวนเวียนไปมา
“เห็นทีพวกเราคงจะออกไปไม่ได้แล้วล่ะ” เขาเลื่อนอิฐปิดเข้าที่เดิมแล้วคลี่ฟูกที่ม้วนไว้ริมเตียงออกปูนั่ง สะบัดผ้าห่มและตบหมอน “เจ้ามาพักก่อนก่อน”
“ค้นให้ทั่ว!” เสียงฝีเท้าคนนับสิบเดินวนเวียนเข้ามาจนถึงห้องเก็บสุรา
“ใต้เท้าขอรับ! ที่นี่ข้าน้อยเก็บเพียงสุราของทางร้าน ไม่มีคนเข้ามาหรอกขอรับ!” หลงจู๊เหลาสุราเอ่ยด้วยน้ำเสียงนอบน้อม
“ไม่ต้องห่วง คนของข้าจะตรวจตราด้วยความระมัดระวังไม่ให้ข้าวของของเจ้าเสียหายเด็ดขาด! มีพยานเห็นว่
