."ลูกพ่ออออออ.....เจ้าหายไปไหนมาห้ะพ่อเป็นห่วงเเถบเเย่เเล้วนี่เป็นอะไรไหมบาดเจ็บอะไรหรือป่าวทำไมดื้ออย่างงี้ห้ะ ถ้าทิคเกอร์ไม่ตามกลับมาเจ้าจะกลับมาไหมเนี่ยห้ะ " เสียงของคุณพ่อลูกเดี่ยวดังขึ้นอยู่ในวัง ความเป็นห่วงลูกชายสุดรักสุดห่วงตีตื่นขึ้นมาจึงต้องบ่นไปหนึ่งครั้ง
เยรีนที่โดนบ่นก็ตีหน้าเศร้ามองคุณพ่อของตัวเองด้วยสายตาลูกอ้อน เท่านี้ก็เพียงพอทำให้ชายเเก่นั้นยกโทษให้เเละมจเย็นลง เยรีนหันไปทางข้างหลังยิ้มเเบบมีเลศนัยพร้อมยักคิ้วให้คนพี่ดูว่าเเค่เขาอ้อนคุณพ่อก็ยอมเขาเเล้ว ทิคเกอร์เเอบปิดปากขำน้อยๆกับความเเซ่บของเด็กน้อยตรงหน้า
"ไปๆพวกเจ้าสองคนไปอาบน้ำอาบท่าเถอะ กลับมาสะเย็นเชียวเสร็จเเล้วก็ลงไปที่ห้องอาหารละเเม่บ้านพ่อครัวน่าจะเตรียมไว้เเล้ว เห้ออออเหนื่อยๆจริงๆวันนี้"
"ค้าบๆ....โถ่พ่อขี้บ่นเเบร่!!!"เยรีนพูดมส่คนเป็นพ่อเเละรีบวิ่งหนีหายไปตามทางเดินเพื่อไปห้องของตัวเองทันที
"ท่านลุงก็ไปผั
