หนีออกจากวัง 2
1402 Words
คำเตือน:ใครอ่านเเล้วไม่ชอบ กดออก ใครอ่านเเล้วไม่ถูกจริตกดออก ไม่ต้องมาคอมเม้นบอก เเต่สามารถติชมได้เพื่อนำไปพัฒนาต่อ ขอบคุณครับ
."อุ้ยขนมอะไรงะอยากกินจัง" ร่างบางที่เดินตามตลอดในเมืองพูดกับตัวเองพร้อมกับสายตาที่สอดส่องไปทั่ว
"เชฺิญทุกท่านเลๆเข้ามาๆขนมปังสูตรพิเศษของร้านข้านั้นอร่อยกว่าใครหน้าไหน เลเข้ามาๆ"
"ท่านอันนี้ขนมปังอะไรหรอผมเห็นมันน่ากินมาก"
"สวัดดีพ่อหนุ่มคุมหน้าคุมหัวมาเขียว สนใจในขนมปังสูตรพิเศษของข้ารึ ขนมปังข้าไม่เหมื่อนใครทั้งหนานุ่มเเละหอมหวานเนยที่เอาไปอบในเตาถ่านหินขั้นดี ชิ้นเล็ก 30 เซน ชิ้นใหญ่ 60 เซน ข้าให้เจ้าลองชิมก่อนเเล้วจะติดใจ อะนี่" พ่อค้าร้านขนมปังหนิบเเบ่งขนมปังออกมาขิ้นเล็กพร้อมกับยื่นให้เยรีน เด็กน้อยหน้ามลรับมากินอย่างมาง่าย ความนุ่มหอมเเละอร่อยอบอวลอยู่ในปากของเยรีน
"อร่อยมากครับท่านลุง" เยรีนพูดบอกเเละยิ้มออกมาตาหยี เจาไม่เคยกินขนมปังที่นุ่มเเละหอมหวานขนาดนี้มาก่อน
"นะ..นี่...เจ้า..ชายงั้นรึ" พ่อค้าร้านขนมปังพูดขึ้นออกมาเเต่ไม่ดังมากนักเพราะเมื่อเด็กนุ่มเงยหน้ามายิ้มให้เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นเจ้าชาย
"ท่านมาทำอะไรที่นี่"
"ห้ะ..ห้ะไหนใครเจ้าชายไม่ใช่ไม่ใช่ผมไหน" เยรีนที่รู้ตัวว่าเผลอเปิดหน้าก็รีบก้มหัวลงเเละทำท่าทางไม่รู้ไม่ชี้ คนเเถวนั้นที่ได้ยินต่างก็มองมาที่พ่อค้าร้านขนมปังกับคนที่ใส่เสื้อสีดำตัวใหญ่คุมหัวอยู่ เหมื่อนพ่อค้าร้านขายขนมปังรู้ว่าเจ้าชายนั้นหนีมาจากวังเพื่อมาเที่ยวเล่นเเน่ๆจึงยิ้มออกมานิดหน่อยอย่างเอ็นดูก็เป็นเด็กนี่เนอะเเถมพระราชาก็เเถบจะไม่ให้เจ้าชายออกมาจากวังเลยไม่เเปลกที่เด็กตรงหน้าจะหนีออกมา
"อ้อข้าเจ้าใจผิดเองเเหละอ้าวนี่ขนมปังชิ้นใหญ่นี้ข้าให้เลยอย่าเดินไปเที่ยวไหนไกลละท่านพ่อของเจ้าตามหาเเย่เเล้วมั้ง"
"อะเอ๋"
"เอาละๆคนต่อไปที่จะซื้อมาเลยๆ" พ่อค้าหนุ่มพูดเเละคนต่อมาก็เข้ามาซื้อเยรีนเดินออกมาเเบบงงๆ พ่อค้าคนนั้นให้ขนมปังเขาฟรีๆเลยเเถมเหมื้อนจะรู้ด้วยว่าเขาเป็นเจ้าชายหนีออกมาจากวัง เเต่ก็ดีที่ไม่ถูกจับได้ร่างขางเลยเดินออกไป
พ่อค้าขายขนมปังมองดูเด็กน้อยที่เดินออกไปด้วยรอยยิ้มเขาเคยเห็นเจ้าชายน้อยตั้งเเต่ยังเด็กเเต่ก่อนเขาทำหน้าทีเป็นพ่อบ้านที่คอยดูเเลรับใช้ราชาจึงจำเด็กน้อยได้ดีรูปหน้าน่ารักผิวขาวเนียนโผล่ออกมา 'โตมาก็เเซบหนีออกจากวังเลยหรอเนี่ย555'
กึกักัๆ
เสียงฝีเท้าของม้าดังมาเเต่ไกลให้ได้ยินทุกคนที่เดินผ่านไปผ่านมาได้เเต่หันไปมองบนหลังม้ามีร่างสูงของชายหนุ่มรูปหล่อที่เเถบจะเป็นเจ้าของเมืองนี้อีกคนเพราะมาย่อยมากเเละยังมีข่าวลทอที่ว่าวันนี้จะมาสู่ขอเจ้าชายน้อยของเมืองไปเป็นภรรยา เเหละนั่นก็คือทิคเกอร์นั่นเอง ชายหนุ่มขี่ม้ามาด้วยความสง่ามาจอดอยู่ที่หน้าร้านขนมปังผู้คนชาวบ้านธรรมดาต่างพากันถอยออกมาเพราะฐานะของพวกเขาไม่ควรไปยืนค้ำหัว
"ท่าน นารี ไม่เจอกันนานนะครับ ร้านขนมปังเป็นอย่างไงบ้าง"
"เเหม่เจ้านิก็เปิดตัวมาสะอลังการจนลูกค้าข้าหายหมด"
"555ขออภัยท่าน"
"ไม่เป็นไรๆ...ข้ารู้นะจุดประสงค์ที่ทำให้เจ้าชายเเห่งเมืองเเอสกาดร์มาหาข้าเพราะกำลังจะถามเรื่องของคนคนนึงอยู่"
"ท่านรู้?"
"อื้อรู้สิเจ้าตัวเเซ่บพึ่งมาร้านข้าเเละไปเดินเล่นเเถวนู้น"
"ขอบคุณท่านมาก"
"ไม่อุดหนุนข้าหน่อยรึ"
"เดียวงานเเต่งพรุ้งนี้ผมจะเชิญท่านไปทำขนมปังเลี้ยงคนในงาน "
"โอ้ยเป็นบุญหัว...นู้นทางนู้นเจ้าตัวเเซ่บเดินไป"
"ขอบคุณท่านมากผมขอตัวครับ" หลังจากนั้นทิคเกอร์ก็กระโดดขึ้นม้าพร้อมกับควบไปข้างหน้าไปตามทางที่เยรีนเดินไป
ทิดเกอร์ควบม้าไปตามทางเเละสอดส่องสายตาไปมาเพื่อจะหาคนน้อง ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเเน่ๆเจ้าตัวเป็นคนฉลาดคงใช้ผ้าคุมเพื่อพลางตัวทำให้จับสังเกตุยาก เเต่ไม่ใช่สำหรับเขา
.
.
.
.
"อื้ออร่อยมาก" เยรีนนั่งกินขนมปังอบเนยอย่างเอร็ดอร่อย ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนไม่รู้รู้เเค่ว่าบรรยากาศดีสุดๆข้างหน้านั้นเป็นทะเลสาปยาวออกไปสุดลูกหูลูกตา เห็นทีม้านั่งไม้อยู่เคยเลยมานั่งลงเเละกินขนมปังอบเนยเเสนอร่อยเเบบชิวๆ
รอบด้านเต็มไปด้วยต้นไม้ทำให้ร่มเย็นมากๆสายลมที่ลอยมาจากทะเลสาปก็เย็นสบาย ผมยาวๆสีน้ำตาลดำลอยปลิวไปตามเเรงลม รอยยิ้มที่ดูมีความสุขประดับหน้าอยู่นั้น ถูกคนที่มาอย่างเงียบๆมองอยู่ข้างต้นไม้ใกล้ๆ
"ตอนนี้ท่านพี่ทิคเกอร์จะกลับเมืองไปยังน่าาาา-3-"
"ท่ายังละ"
"เว้ย!!!อ้าก" ร่างบางสดุ้งตัวโหย่งตกใจเมื่อจู่ๆก็มาคนโผล่ออกมาจากด้านข้าง เเละต้องยิ่งตกใจเมื่อเห็นใบหน้าหล่ออันคุ้นเคยของทิคเกอร์
"ท่านพี่!!มาได้ไงละเเล้ว ....ยังไง..เอ๋อะไรเราพูดอะไรเนี่ย"
"หนีพี่งั้นหรอหื้ม"
"ปะ..ป่าวนะ" เยรีนทำสีหน้าเลิ่กลั่กขั้นสุดทิคเกอร์ที่มองอยู่ก็ยิ้มขำเเละนั่งลงข้างๆร่างบาง
"ไหนบอกมาสิหนีทำไม..ไม่อยากเเต่งงานกับพี่หรอ"
"ปะ..ป่าวนะอยากสิอยากเเหะๆ"
"ใช่หรอเเต่สีหน้าไม่ใช่นะ"
"งื้ออออ...ก็เยรีนยังไม่พร้อม.."
"ทำไมละ"
"กะ..ก็..ก็เรื่องเเต่งงานมัน..มันต้องมีเข้าหอนิน่า"
"อื้มทำไม"
"เยรีน....พึ่งรู้ว่าการเข้าหอคือ....คือ.."
"คือออ."
"ทำลูกกันอะเยรีนยังไม่พร้อมมีลูก!!!!!" เด็กน้อยพูดออกมาเสียงดังพร้อมกับหลับตาปี๋ขนมปังเเสนอร่อยในมือถูกบีบจนเละ
"555555...อย่างงี้นี่เอง...."
"ใช่"เยรีนทำสีหน้าท่าทางเหมื้อนกระต่ายน้อยกำลังอ่อนเจ้าของจนทิคเกอร์อดไม่ได้ที่ต้องใช้มือดึงเเก้มย้วยๆนั้น
"ท่าเราไม่พร้อมพี่ก็ไม่ทำหรอก"
"จะ..จริงหรอ"
"จริงสิไว้เยรีนพร้อมเมื่อไหร่...เราสองคนจะมีลูกด้วยกันนะ"
"งื้อออออ....อย่ามาพูดบ้าๆน่า"
"เเล้วยังไงเราจะกลับวังไหมท่านพ่อเขาตามหาเราพลิกเเผ่นดินวุ่นวายหมดเเล้ว"
"ผมพอจะรู้อยู่..เเต่ขออยู่ข้างนอกก่อนได้ไหมงะ เยรีนไม่เคยออกมาเลยนะพึ่งครั้งเเรกเอง"
"ได้สิ..เดียวพี่พาไปเที่ยว...เเค่ถึงตอนเย็นนะเราต้องกลับวังไปกลับพี่เเล้วคุยเรื่องเเต่งงานของเรา"
"งื้มมก็ได้ครับ.....อุ ขนมปังอบเนียเละหมดเลย"
"เดียวพรุ้งนี้เราได้กินหนำใจเเน่พี่บอกให้ท่านอานารีไปทำเลี้ยงในงานเเต่งเรา"
"เอ๋ชื่อคุ้นๆจัง"
"เราจำไม่ได้หรอก...เขาดูเเลเราตอนเด็กๆนู้น"
"อ้อออ"
"ป่ะขึ้นม้า เจ้าตัวเเซบ"
"ไม่เเซบสักหน่อยก็คนมันกลัวโดนพี่ อย่างงั้นอย่างงั้นอ่าา เยรีนไม่พร้อมน้า"
"ค้าบๆไป...ชมเมืองกัน"
หลังจากนั้นทั้งสองคนก็พากันขี่ม้าชมเมืองกันบรรยากาศรอบด้านก็เต็มไปด้วยกลิ่นอายที่อบอุ่นเเละโรเเมนติกจนหลายคนเห็นก็เคลิ้มกันตามๆไป
- Writer
