หลังจากทานข้าวและยาที่แม่บ้านนำมาให้เสร็จฉันก็กลับมานั่งฝ้าเขาอยู่ที่เก้าอี้ข้างเตียงเหมือนเดิม ฉันมองพี่แดนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกผิด ถ้าฉันเลือกที่จะไม่ไปเที่ยวตามคำชวนของวินทุกอย่างมันก็คงจะไม่เกิดขึ้น ไอด้าและวินจะไม่หายไปในทะเลส่วนพี่แดนก็คงไม่ต้องมาเจ็บหนักแบบนี้ ทุกอย่างมันเป็นเพราะฉัน..
“ขอโทษนะคะ..ฮึก..” ฉันสะอื้นออกมาด้วยความรู้สึกผิดที่เกาะกินหัวใจ ความรู้สึกหลายอย่างมันถาโถมเข้ามาจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ฉันไม่อยากเสียใครไปเลยสักคนแม้กระทั่งวินที่หลอกฉันมาตลอดก็ตาม แต่อย่างน้อยช่วงเวลาที่ได้เป็นเพื่อนกันฉันก็สัมผัสได้ว่าเขานั้นอบอุ่นและใจดี
“..น้ำ..” เสียงอันแผ่วเบาของคนตรงหน้าดังขึ้นทำให้ฉันรีบเงยหน้าขึ้นมองเขาทันที
“..พี่แดน..” ฉันกอดกุมมือเขาแล้วร้องไห้ออกมาอย่างโล่งอกที่คนตรงหน้าฟื้นขึ้นมาสักที พี่แดนจ้องหน้าฉันพร้อมกับยกมืออีกข้างมาปาดน้ำตาออกให้
“ร้องไห้ทำไม
