8 ไม่ชอบพกแบงก์ย่อย

1858 Words

ตึก ตึก เสียงสองเท้าเล็กเดินตรงไปยังร้านขายน้ำที่อยู่บริเวณด้านข้างตึกเชื่อมของคณะเรียนของเธอกับคณะวิศวะ "ป้าขา เอา...ชาเย็นหนึ่งแก้ว แล้วก็นมชมพูหนึ่งแก้วค่ะ" ริมฝีปากบางเอ่ยบอกป้าคนขายน้ำด้วยรอยยิ้มสดใสตามประสาโดยรอยยิ้มหวานนั้นทำเอาชายกลุ่มหนึ่งที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ไม่ไกลต่างพากันสะกิดมองมายังคนตัวเล็กที่ยืนยิ้มมองนั่นมองนี่ไปเพื่อรอเอาน้ำจากป้าคนขาย ข้อความ อาจารย์นก : เดี๋ยวอาจารย์ไปหาอาจารย์ณดลก่อน อาจารย์นก : ถ้าเข้ามาก็นั่งรอตรงที่เดิมนะ วาวา : ได้ค่า ^^ หลังจากที่ตอบข้อความของอาจารย์ที่ปรึกษาเสร็จหญิงวัยกลางคนที่เป็นคนขายน้ำก็เอ่ยบอกร่างบางที่ยืนอยู่ "หนู ได้แล้วจ้า" "อ๋อค่ะ" วาวาก็ยิ้มตอบหยิบเงินยื่นไปให้คนขายน้ำก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงใส่กระเป๋าสะพายเอื้อมมือเข้าไปหยิบน้ำทั้งสองแก้วขึ้นมาหมุนตัวหมายจะเดินออกไป ซ่าา! เสียงแก้วน้ำในมือเล็กกระแทกเข้าไปยังบริเวณอกแกร่งของใครบางคนที่ยืนอยู่ด้านหลังหญิงสาวโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว "พะ...พี่..." ปากเล็กสีชมพูเอ่ยออกมาเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือรุ่นพี่หนุ่มญาติของแสตมป์คนที่ให้เธอเช่าห้องในราคาที่ถูกแสนถูก แล้วดวงตากลมโตราวกับสาวญี่ปุ่นก็ต้องเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ "...ขะ ขอโทษค่ะ" ร่างบางพูดเสียงสั่นลนไปด้วยความรู้สึกตกใจทันทีที่สายตาของเธอเหลือบไปเห็นว่าแก้วน้ำในมือของเธอนั้นได้เลอะเปรอะเต็มเสื้อช็อปของอีกคนไปหมด "พี่คะ วาขอโทษนะคะ ฮือออ...ทำไงดี" ใบหน้าเล็กเอ่ยพร้อมกับพยายามใช้มือปัดไปที่เสื้อช็อปบริเวณหน้าอกแกร่งของชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความลนลานรู้สึกผิด "วาขอโทษจริง ๆ นะคะพี่ธาม...วาไม่ได้ตั้งใจค่ะ" "ไม่เป็นไร" ร่างสูงที่ยืนนิ่งมองการกระทำของคนตรงหน้าเอ่ยออกมาเสียงนิ่ง "ฮืออ เดี๋ยววาทำความสะอาดให้นะคะ" "จะทำยังไง" "พี่ถอดมาได้ไหมคะ เดี๋ยววาเอาไปซักให้" รุ่นน้องสาวเงยหน้าบอกเจ้าของความสูงร้อยแปดสิบแปดตาใส โดยท่าทีของอีกคนนั้นทำเอาใบหน้าหล่อนิ่งเผลอชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะปรับเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่งปกติ "วาจะซักให้ดีที่สุดเลยค่ะ รับรองว่าไม่เหลือคราบเลอะแม้แต่นิดเดียว" ริมฝีปากบางย้ำบอกด้วยแววตากลมโตใสที่กะพริบถี่รู้สึกผิดใส่รุ่นพี่หนุ่ม "อืม" สุดท้ายร่างสูงก็ต้องตอบกลับมาเสียงนิ่ง "พี่ถอดมาเลยค่ะ เดี๋ยววาเอาไปจัดการให้" พึบ ธามก็ยอมทำตามที่คนตัวเล็กตรงหน้าบอกไปแต่โดยดีทั้งที่สายตาของเขานั้นเอาแต่จ้องมองไปยังใบหน้าใสที่ยิ่งดูใกล้ ๆ ก็ยิ่งน่ารักสดใสทำให้รู้สึกไม่แปลกใจสักเท่าไรที่ชายหนุ่มบริเวณรอบ ๆ จะคอยลอบมองอยู่หลายคน "พี่รีบใช้ไหมคะ" "พรุ่งนี้" "คะ?" "ฉันต้องใช้ใส่เข้าเรียนพรุ่งนี้" ปากหนาเอ่ยบอก "อ๋อ ได้ค่ะ พี่เรียนกี่โมงคะ" "เก้าโมงเช้า" "เก้าโมง...โอเคค่ะ วามีเรียนเก้าโมงเหมือนกัน ถ้าอย่างนั้น..." ยังไม่ทันร่างบางจะพูดจบ อยู่ ๆ ก็มีอะไรบางอย่างยื่นเข้ามาตรงหน้าคนตัวเล็ก "...?" วาวาก็ทำหน้างงก้มลงมองโทรศัพท์ราคาแพงที่ถูกยื่นเข้ามาสลับกับเงยหน้ามองหน้ารุ่นพี่หนุ่ม "เอาไลน์เธอมา" "คะ?" "ไลน์เธอไง ไม่งั้นจะคืนเสื้อช็อปฉันยังไง" "อะ...อ้อ! จริงด้วยแฮะ..." แล้วมือเล็กก็เอื้อมไปหยิบโทรศัพท์จากมือแกร่งเข้ามากดไลน์ไอดีของตัวเองลงไปยังโทรศัพท์ของรุ่นพี่หนุ่ม ติ้ง! "นี่ค่ะ" เจ้าของรอยยิ้มหวานส่งยิ้มบอกร่างสูงตรงหน้ากลับไปพร้อมกับยื่นโทรศัพท์คืนไปให้ "..." ธามก็นิ่งเอาแต่จ้องมองรอยยิ้มสดใสนั้นด้วยสีหน้านิ่งเรียบไม่แสดงความรู้สึก "ถ้าอย่างงั้นเดี๋ยววาเอามาคืนให้ที่ตึกคณะวิศวะนะคะ พี่เรียนที่นี่ใช่ไหม" ดวงตากลมโตมองหน้าถามชายหนุ่ม "อืม" "โอเคค่ะ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้วาเอาเสื้อมาคืนให้นะคะ" "..." เจ้าของใบหน้าหล่อก็พยักหน้าตอบกลับด้วยท่าทีปกติ "งั้นวาขอตัวก่อนนะคะ แล้วก็..." ปากเล็กเอ่ยก่อนจะทำหน้ารู้สึกผิดน่าเอ็นดูใส่คนตัวสูงที่ยืนอยู่ "...วาขอโทษอีกครั้งนะคะ สัญญาเลยว่าเสื้อช็อปของพี่จะสะอาดเหมือนเดิมแน่นอนค่ะ >"เฮ้อ ดีนะที่พี่เขาไม่โกรธ..." ตกเย็น กริ๊งง~ เสียงกริ่งจากประตูร้านกาแฟขนาดใหญ่ข้างมหา’ลัยดังดังขึ้น "สวัสดีค่ะพี่หมอก^^" ริมฝีปากบางของหญิงสาวหน้าหวานเดินตรงเข้าไปเอ่ยทักทายรุ่นพี่หนุ่มที่กำลังทำกาแฟอยู่น้ำเสียงสดใส "เลิกเรียนแล้วเหรอ" "ใช่แล้วค่ะ เดี๋ยววาไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะแล้วจะรีบมาช่วย" "อืม" เจ้าของใบหน้าดูดีของหมอกก็พยักหน้าตอบกลับรุ่นน้องสาวของตัวเองไปทำให้ร่างบางที่เข้ามาใหม่เดินตรงไปเปลี่ยนชุดสวมใส่ชุดกันเปื้อนพนักงานของที่ร้านพร้อมกับรวบผมให้ดูสุภาพเดินออกมาทำหน้าที่ของตัวเอง โดยร้านกาแฟแห่งนี้ก็คือที่ทำงานพาร์ตไทม์ของวาวานั่นเอง หลังจากที่เธอมาสัมภาษณ์งานในวันนั้นที่นี่ก็รับเธอเข้าทำงานทันทีเนื่องจากคนไม่พอบวกกับนิสัยยิ้มง่ายของคนตัวเล็กที่ดูเป็นมิตรกับทุกสิ่ง "วันนี้สระผมมาเหรอ" "คะ?" "กลิ่นแชมพูออก" รุ่นพี่หนุ่มเอ่ยบอกคนตัวเล็กออกไปอย่างไม่ได้อะไรหลังจากที่ได้กลิ่นแชมพูอ่อน ๆ ลอยมาเตะจมูกของเขาขณะที่ร่างบางกำลังเดินผ่านมาประจำที่รอรับออร์เดอร์ "อ๋อ ใช่ค่ะ มันโอเคไหมคะ" "หื้อ?" "มันกลิ่นไม่ดีเหรอ" ใบหน้าเล็กหันไปมองหน้าถามคนตัวสูงที่ยืนอยู่ด้านข้างด้วยสีหน้าเกรงใจกลัวว่ากลิ่นแชมพูของเธอจะทำให้อีกคนไม่ชอบ "ไม่นะ ก็หอมดี" "อ้อ...แหะ" รอยยิ้มหวานก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าใสอีกครั้งก่อนที่ทั้งสองจะยืนทำหน้าที่ของตัวเองกันไป จนกระทั่ง... "อเมริคาโนเย็นแก้วหนึ่ง" เสียงทุ้มของใครบางคนที่เดินเข้ามาใหม่ดังขึ้นทำให้วาวาค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นไปมองด้วยสีหน้ารู้สึกคุ้นไปกับเสียงก่อนจะชะงักไป "พะ...พี่ธาม..." ปากเล็กเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจเล็กน้อย "..." คนตัวสูงก็ยืนนิ่งมองหน้าคนตัวเล็ก "อะ เอ่อ...สักครู่นะคะ" แล้วร่างบางก็ได้สติรีบส่งออร์เดอร์ในมือไปให้หมอกที่ยืนอยู่ "พี่...ยังไม่กลับอีกเหรอคะ" วาวาตัดสินใจเอ่ยถามชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยการชวนคุยตามประสา "อืม" รุ่นพี่วิศวะหนุ่มตอบกลับ "อ๋อ..." ใบหน้าเล็กก็ยิ้มออกมากับคำตอบที่ได้ก่อนจะหันไปหยิบผ้าเช็ดทำความสะอาดมาถูทำความสะอาดบริเวณเคาน์เตอร์ด้านหน้า ซึ่งการกระทำของหญิงสาวก็ตกอยู่ในสายตาคมของร่างสูงอีกคนทั้งหมด "ได้แล้ว" เสียงหมอกหันเอ่ยบอกรุ่นน้องสาวที่ยืนอยู่ "ค่า" วาวาก็ขานรับตอบกลับชายหนุ่มไปพร้อมกับหยิบแก้วกาแฟยื่นไปให้เจ้าของใบหน้าหล่อนิ่งตรงหน้า "นี่ค่ะ อเมริคาโนเย็น" "..." ธามก็นิ่ง "พี่ธามคะ ได้แล้ว" ริมฝีปากบางยิ้มเอ่ยบอกรุ่นพี่หนุ่มอีกครั้งแต่เขาเอาก็แต่นิ่งมองหน้าเธอ "พี่ธาม..." "ไม่คิดเงินเหรอ" "คะ?..." คนตัวเล็กก็ทำหน้าเหวอไปกับคำพูดของร่างสูงตรงหน้าก่อนจะค่อย ๆ เบิกตากว้างขึ้นมาด้วยความตกใจ "...ฮือออ! วาลืมคิดเงิน แง ขอโทษนะคะ" หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยความเด๋อด๋าน่าเอ็นดูพร้อมกับค่อย ๆ หันไปมองยังหมอกที่ยืนอยู่ "พี่หมอก..." "เฮ้อ เป๋ออีกแล้ว" คนตัวสูงก็ส่ายหัวออกมาผลักหัวเล็กเบา ๆ ด้วยความเอ็นดูปนเหนื่อยหน่ายกับนิสัยป้ำ ๆ เป๋อ ๆ ของรุ่นน้องโดยการกระทำของชายหนุ่มนั้นทำเอาเจ้าของดวงตาคมกริบของร่างสูงอีกคนที่ยืนอยู่มองท่าทีพวกนั้นด้วยสายตานิ่งเรียบ "ตกลงเท่าไร" ปากหนาถามขึ้น "ระ...ร้อยยี่สิบค่ะ" พึบ ธามก็หยิบเงินแบงก์พันวางลงไปยังบนเคาน์เตอร์ร้าน "รับมาหนึ่งพันบาทนะคะ" แล้ววาวาก็รีบหยิบเงินทอนให้รุ่นพี่หนุ่มด้วยความเร่งรีบรู้สึกผิด "นี่ค่ะเงินทอน แล้วก็ขอโทษจริง ๆ นะคะพี่ธาม..." "...แหะ วันนี้ทำให้พี่ปวดหัวหลายรอบเลย" "ไม่เป็นไร" ใบหน้าหล่อตอบกลับด้วยสีหน้านิ่งเรียบก่อนจะหยิบเงินทอนเดินออกไป แต่... "ดะ...เดี๋ยวคะพี่ธาม" เสียงหวานเอ่ยเรียกรุ่นพี่หนุ่มขึ้นทำให้ดวงตาคมหันกลับมาจ้องมองยังใบหน้าใส "พี่เอาเงินทอนไปไม่หมดค่ะ เหลืออีกตั้งเกือบสี่ร้อย" วาวาเอ่ยพร้อมกับมองไปยังเงินทอนที่กองอยู่บริเวณด้านหน้าของตัวเอง ซึ่งรุ่นพี่หนุ่มนั้นหยิบไปแต่เพียงแบงก์ห้าร้อยสีม่วง "เอาไปเถอะ ฉันไม่ชอบพกแบงก์ย่อย" พูดจบ สองเท้าหนาก็เดินถือแก้วกาแฟออกไปทันทีโดยมีดวงตากลมโตของคนตัวเล็กที่ได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างของร่างสูงไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ "แบงก์ย่อยที่พี่ว่าเนี่ย..." "...ใช้กินได้เป็นอาทิตย์เลยนะ" ริมฝีปากบางพึมพำออกมาตามความคิดของตัวเอง "คนรู้จักเหรอ" หมอกถามขึ้นทำให้ร่างบางได้สติ "ค่ะ เป็นญาติของรุ่นพี่เพื่อนวา" "ดูรวยใช่ย่อยนะ" "คะ?" "..." หมอกก็เงียบไม่ตอบแต่เลือกที่จะพยักหน้าไปทางด้านนอกร้านกาแฟที่สามารถเห็นคนตัวสูงที่เพิ่งเดินออกไปจากร้านนั้นขึ้นรถสปอร์ตราคาแพงสีดำด้านขับออกไปด้วยความรวดเร็ว "แหะ..." โชคดีนะเนี่ยที่เขาไม่เอาเรื่องเธอเรื่องเสื้อช็อปของเขา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more