O karanlık odadan çıktığımda tükenmiştim. Her şey üzerime üzerime geliyormuş, boğuluyormuş gibi hissediyordum. Savcı dahil adını ve onlarca kişiyle muhatap olmuştum. Suçlamaların hiçbirini kabul etmemiştim. Ben kabul etmedikçe onlar üzerime gelmeyi sürdürmüş, sonunda nasıl olduğunu anlamadan özgür olduğumu söylemişlerdi.
Kapıdan dışarı adımımı attığım anda gecenin ilerleyen bir saatinde olmamıza rağmen büyük bir gazeteci ordusuyla karşılaştım. Onlar saniyeler içinde benim berbat halimi kare kare görüntülerken yanıma ilk ulaşan kişi annem oldu. Bana sıkıca sarılıp araca kadar yürümem için desteklerken tek kelime etmedi.
Burak ve diğerleri de oradaydı. Burak’ın korumaları etten bir duvar örmüş, bana yaklaşmaya çalışanları engellerken tek istediğim şey bir an önce evime gitmek
