“เปล่าฉันไม่ได้ตอบ ฉันกวนตีนจนมันหัวเสียเดินหนี ฉันมารู้ทีหลังว่าไอ้คนนั้นมันไปถามคนอื่นอีก เลยอารมณ์เสียนี่ไง ทำไมฉันไม่กำหลาบคนแถวนั้นไว้นะ ท่าทางไว้ใจไม่ได้เสียด้วย”
“คุณคิดว่าไงคะ?” แย้มหันไปถามใบข้าว
“ไม่น่าใช่คนของเสียห้าวหรอกค่ะป้า เดาจากการแต่งตัว น่าจะเป็นคนอื่น”
แย้มเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง ลดเสียงลงอีกหน่อยตอนที่กระซิบถามใบข้าว “ใครคะ?”
“พี่ภามไงคะป้า ข้าวเจอเขาที่บ้านครั้งนึง อีกครั้งเขามาดักรอข้าว”
“ผู้ชายคนนั้นมาดักรอคุณข้าวทำไมคะ เขาเป็นแฟนคุณบัวไม่ใช่เหรอ คุณข้าวไปสนิทกับเขาตอนไหน?” แย้มไม่เข้าใจ ผู้ชายของใบบัวมาวอแวใบข้าวทำไม
“ข้าวกับพี่ภามรู้จักกันก่อนที่เขาจะไปสนิทกับพี่บัวค่ะ” ใบข้าวเปิดเผยบางเรื่อง เฉพาะเรื่องที่เปิดเผยได้ เธอไม่อยากให้แย้มไม่สบายใจอีก
“อ้อ แบบนี้เอง แล้ว...” แย้มหยุดพูด พอเดาได้จากประสบการณ์ แววตาที่มองใบข้าวเลยอ่อนแสงลง
“คงไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงหรอก
