EPISODE4 ต่อปากต่อคำ
1266 Words
เด็ดปีกวาโย
(No.1 Bad Guy)
EPISODE4 ต่อปากต่อคำ
ระหว่างทางที่เดินผ่านซากรถเข้ามา เสียงของช่างในอู่ก็กระซิบกระซาบถึงฉัน นั่นทำให้เจ้าของร่างสูงเหลือบสายตาไปมอง ก็เห็นว่าช่างพวกนั้นรีบหลบสายตาของพี่วาโยทันที
“ไง! พอดีเลยพี่เพิ่งลิสรายการอะไหล่เสร็จ” ขณะนั้นก็มีใครบางคนเดินถือเอกสารมาหาพี่วาโย
“ประมาณเท่าไหร่พี่”
“ค่าอะไหล่แบบเดียวกับที่เสียหายอยู่ที่ราว ๆ ห้าหมื่นสี่ เก็บสีประมาณสองหมื่นนิด ๆ ส่วนค่าแรงช่างเดี๋ยวทางเฮียเขาจะแจ้งอีกที เอารายการไปดูไหม” ช่างแจ้งมา บอกเลยแค่ฟังรายการฉันก็หน้ามืดแล้วอะ
“จะเกินเก้าหมื่นไหม” พี่วาโยถามกลับ
“ไม่น่าเกิน แต่มีอะไหล่บางตัวที่พี่ไปได้จากเซียงกงมาวันก่อน ได้จากซากรถรุ่นเดียวกับของนายพอดี อย่างแจ่ม! เดี๋ยวพี่ใส่ให้จะได้ลดราคาอะไหล่ใหม่ไป” ช่างว่า ทำให้พี่วาโยดูพอใจไม่น้อย
“ดีเลยพี่ อะไหล่ติดรถทนกว่าอยู่แล้ว ถ้าพี่ไปเจออีกบอกผมด้วยนะ ผมอยากได้สำรองไว้”
“มันหายากว่ะ นี่ไม่เห็นว่าเป็นขาประจำพี่ไม่กล้าให้หรอก กลัวเฮียแกเก็บไว้ขายทำราคาเอง แล้วนี่แข่งรอบต่อไปเมื่อไหร่ ไม่ลองเอาอีกคันลงไปก่อน คันนั้นน่าจะไหวอยู่นะ”
“เดือนหน้าอะ พี่คิดว่าเสร็จทันไหม ผมจะได้เอาไปเทส”
“ไม่น่าทันว่ะ ขอสักเดือนครึ่ง จะเก็บให้อย่างดีเลย”
“อ่า...เอางั้นก็ได้ ถ้าไม่ทันผมคงต้องเอาคันอื่นลงไปก่อน นี่ก็เสียนักแข่งไปคนหนึ่ง พี่มีใครพอแนะนำผมไหม อยากได้สำรอง” พี่วาโยเอ่ยถามอีกฝ่าย ทำให้ฉันเข้าใจได้เลยว่านักแข่งที่เขาเสียไป คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่โอม อดีตแฟนหนุ่มของฉัน
“พอมี แต่พี่ขอถามมันก่อนว่ามันว่างลงแข่งไหม ช่วงนี้มันเรียนหนัก ถ้าได้เรื่องยังไงพี่จะโทรบอกนายแล้วกัน”
“ขอบคุณครับ งั้นผมเอารายการไปนะ สักวันอาทิตย์ผมจะเข้ามาดูรถอีกที” พี่วาโยบอกลาช่าง ทำให้พี่ช่างคนนั้นเอียงคอมามองฉัน
“หน้าตาคุ้น ๆ แฮะ” พี่ช่างพึมพำ แต่ยังไม่ทันที่พี่วาโยจะตอบ คนที่เปิดประตูออกมาจากออฟฟิตก็ส่งเสียงแทรกมาเสียก่อน
“น้องโมนา! น้องโมนาตัวจริงเลยนี่”
เขาคือชายวัยน่าจะราว ๆ สามสิบกว่า แต่งตัวทรงเสี่ยจ๋า ๆ ข้อมือและที่คอประดับไปด้วยสร้อยคอทองคำระยิบระยับเส้นใหญ่เตะตาเชียวล่ะ แล้วมันเรื่องอะไรอาเฮียแกถึงต้องทำตาพราวขนาดนั้น
“เอ่อ...” ซึ่งปฏิกิริยาที่ดูเหมือนดีใจจนปรี่มาทางนี้ ทำให้ฉันขยับตัวมายืนหลบหลังพี่วาโยโดยอัตโนมัติ
“นั่นใครคะ”
“เฮียเก่งเจ้าของอู่” พี่วาโยตอบมา
“น้องโมนา เฮียเป็นแฟนคลับหนูเลยนะ ที่ใช้ชื่อในต็อกต็อกว่า ‘เฮียเก่งสายเปย์’ ไง หนูจำชื่อเฮียได้ไหม เมื่อวานเฮียส่งมังกรไฟให้หนูในไลฟ์ด้วยนะ” เฮียเก่งทวนความจำให้ฉัน
“โอ๊ะ! เฮียน่ะเอง สวัสดีค่ะแล้วก็ขอบคุณมากเลยนะคะ มังกรไฟทำให้หนูพีเคชนะด้วยค่ะ เฮียเก่งใจดีที่สุด” ฉันรับคำเขาแล้วส่งยิ้มให้
“ใช่ไหมล่ะ แล้วนี่หนูจะไลฟ์กี่โมง เฮียจะเข้าไปดูหนูเต้น วันนี้ใส่ชุดอะไรเอ่ย เฮียอยากเปย์ชุดให้หนูด้วยนะ ถ้าหนูอยากได้ เฮียซื้อให้หมดเลย” เฮียเก่งไม่พูดเปล่ายังเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น นั่นทำให้พี่วาโยรั้งข้อมือฉันให้ถอยห่างจากเฮีย
“วันนี้เธอไม่มีไลฟ์ใช่ไหม” เขาถามมา ทำให้ฉันได้แต่สตั้นไปนิดหนึ่ง ฉันบอกว่าจะไม่ไลฟ์ตอนไหนอะ
“อ่า...วันนี้หนูต้องไปงานวันเกิดเพื่อนค่ะ คงงดไลฟ์หนึ่งวัน”
“ว้า! เฮียอุตส่าห์รอดูไลฟ์หนู แต่ไม่เป็นไร นี่เอานามบัตรเฮียไปนะ ถ้าหนูอยากได้ชุดหรือพวกอุปกรณ์ตอนไลฟ์หนูโทรหาเฮียได้เลย ดึกแค่ไหนก็โทรได้นะ ถ้าเป็นหนูโมนาเฮียยุ่งแค่ไหนก็จะรับสายแน่นอน” ว่าแล้วเฮียเก่งก็ยื่นนามบัตรมาให้ฉัน แต่เป็นพี่วาโยที่รับมันไปแทน
“ขอบคุณการสนับสนุนน้องนะครับ แต่พวกเราคงต้องกลับก่อน เดี๋ยวไปปาร์ตี้ไม่ทันครับ” พี่วาโยตัดบท ก่อนจะค้อมศีรษะให้เฮีย แล้วรั้งข้อมือฉันให้เดินออกมาด้วยกัน บอกเลยว่าเมื่อครู่ฉันตั้งรับความกระตือรือร้นของเฮียเก่ง กับการโต้ตอบของพี่วาโยไม่ทันจริง ๆ
“หนูว่าเฮียเขาดูไฟแรงสุด ๆ” ฉันพึมพำ ขณะที่เข้ามานั่งในรถ ทำให้พี่วาโยหันมามองหน้าฉัน
“เธอตกได้แม้แต่ผู้ชายทรงเสี่ยเลยแฮะ”
“มันผิดตรงไหนที่ความน่ารักหนูมันไปโดนใจเฮียเขา”
“ถ้าพี่ไม่อยู่เธอคงโดนเฮียเก่งลากไปแล้วมั้ง” เขาว่าเสียงขุ่น ทำให้ฉันจ้องหน้าพี่วาโยเขม็ง
“แล้วมันเรื่องอะไรที่หนูจะต้องมาที่นี่ให้โดนเฮียเขาลากไปล่ะ พี่ต่างหากที่พาหนูมา” ฉันแย้งเสียงขุ่นเช่นกัน แล้วยกแขนขึ้นกอดอก
“ถ้าเธอไม่ทำช่องเต้นแร้งเต้นกาก็คงไม่มีใครรู้จักเธอหรอก”
“เอ๊ะ! นั่นมันความพอใจของหนูนี่ ชีวิตวัยรุ่นมีอยู่ก็ใช้ซะ” พอเขาพูดจาไม่น่าฟังแบบนั้น ฉันเลยอดสวนกลับไม่ได้
“นี่ก็ความพอใจของพี่” ดูเขาพูดเถอะ
“รับทราบค่ะ เรื่องของพี่เนอะ” ฉันประชด
“แฟนคลับเห็นอะไรในตัวเธอวะ” พี่วาโยว่ามาอีก ทำให้ฉันระบายยิ้มหวานใส่เขา แล้วทำตาปิ๊ง ๆ
“ความน่ารักของหนูนี่ไง น่ารักไหมล่ะ”
“น่ารักตาย” เขาพึมพำใส่
“ชิส์! พูดไปก็เหนื่อยเปล่า ในเมื่อเสร็จธุระแล้วก็พาหนูไปเอาสมศรีทีค่ะ หรือไม่ก็ส่งหนูที่ป้ายรถเมล์ หนูนั่งแท็กซี่กลับไปมอเองก็ได้”
“ยังไม่สามทุ่ม บอกแล้วไงว่าเธอต้องเป็นเบ๊พี่ถึงสามทุ่ม และเป็นจนกว่ารถจะซ่อมเสร็จ” เขาว่ามา พร้อมตบเกียร์เลี้ยวรถออกจากอู่
“แล้วพี่จะไปไหนอีกคะ”
“มีนัดที่คลับ เธอก็ต้องตามไปด้วย” เขาว่า ทำให้ฉันก้มมองสภาพตัวเองที่ยังใส่ชุดนิสิติอยู่เลย
“ให้หนูไปคลับชุดนี้เหรอ ชุดนักศึกษาเนี่ยนะ”
“ต้องเปลี่ยนอยู่แล้ว พี่จะไปเปลี่ยนก่อน แล้วค่อยพาเธอไปเปลี่ยน” พี่วาโยบอกอย่างเอาแต่ใจ ทำให้ฉันได้แต่เมินเขามองไปยังวิวนอกรถแทน ช่างบอกว่าเดือนครึ่งกว่ารถจะซ่อมเสร็จ นั่นแปลว่าฉันต้องเป็นเบ๊พี่วาโยอีกนานเลย ระหว่างที่อยู่กับเขาฉันจะไม่เป็นบ้าก่อนเหรอ
“เลิกทำหน้าเหมือนหมาเศร้า แล้วยินดีที่ได้เป็นเบ๊ซะ” เขาเอ่ยมา ทำให้ฉันหันมาส่งยิ้มให้เขา
“โมนาดีใจจังที่ได้อยู่ใกล้ ๆ พี่วาโย ฮ้า...แฮปปี้ที่สุด” ฉันประชด
- Writer
