บทที่ 22
อาจจะเป็นเพราะมัวแต่ใจลอยคิดอะไรเพลินไปหน่อย จึงทำให้หล่อนใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานเป็นชั่วโมงเลยทีเดียว กว่าจะออกมาก็พบว่าคนตัวโตที่บอกว่าจะรอนอนหลับพร้อมกัน สลบเหมือดไปเรียบร้อยแล้ว
ร่างงามที่สวมเพียงเสื้อคลุมผ้าขนหนูสีชมพูหวานก้าวมาหยุดตรงเตียงนอน และก็อดชะโงกตัวมองไทเรลล์ที่นอนหลับตาพริ้มไม่ได้
แม้แต่ตอนหลับใหล ไทเรลล์ก็ยังหล่อเหลาเหลือเกิน...
“น่าเสียดาย...ที่คุณชอบผู้ชาย”
หล่อนพึมพำด้วยความเสียดายจริงๆ และกำลังจะยืดตัวตรงเพื่อจะเดินไปแต่งตัวให้เรียบร้อย คนที่หลับตาอยู่ดันลืมตาขึ้นมาเสียก่อน พร้อมๆ กับมือใหญ่ที่คว้าแขนของหล่อนเอาไว้
“คุณไทเรลล์...”
“ทำไมอาบน้ำนานจัง”
น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาแต่กระเส่าจนรู้สึกได้ หล่อนเบิกตากว้างตกใจ และพยายามดึงแขนหนี แต่เขาไม่ยอมปล่อย แถมยังลุกขึ้นนั่งและจ้องมองหล่อนตาไม่กะพริบอีกต่างหาก
“หรือว่าคิดจะแกล้งฉันล่ะ”
“เปล่านะคะ งามก็แค่คิด
