บทที่ 20
ละครฉากใหญ่ดำเนินไปได้อย่างแนบเนียน ตลอดเวลาภายในห้องอาหาร ไทเรลล์เอาอกเอาใจหล่อนทุกอย่าง ปรนนิบัติอย่างดี โดยไม่สนใจน้ำเสียงประชดประชันจากมารดาของตัวเองแม้แต่น้อย หลายครั้งที่หล่อนหลงลืมและคิดจริงจังกับฉากรักเสแสร้งพวกนี้ หัวใจเต้นไม่เคยเป็นจังหวะเวลาที่ต้องเผชิญหน้ากับฝีมือการแสดงระดับปรมาจารย์ของไทเรลล์
ไม่น่าเชื่อว่าคุณหมออย่างเขาจะมีฝีมือทางการแสดงที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้
มือใหญ่ของเขาไม่เคยละไปจากร่างกายของหล่อนแม้แต่นาทีเดียว ไม่จับก็กุม ไม่กุมก็ลูบไล้ พอหล่อนปัดป้อง เขาก็กระซิบว่ามันคือการแสดงที่สมจริง และให้หล่อนสบายใจได้เพราะเขาไม่ได้ชอบผู้หญิงแม้แต่นิดเดียว
หลังจากจบมื้ออาหารแสนกระอักกระอ่วนแล้ว หล่อนก็แทบจะถูกไทเรลล์อุ้มกลับมาที่ห้องนอนเสียให้ได้
“คุณแม่ของคุณไทเรลล์ไม่เห็นแล้วล่ะค่ะ ปล่อยมือจากเอวของงามได้แล้ว”
หล่อนขยับตัวดิ้นรน และก็ทำให้คนตัวโตต้องหยุดก้าวเท้า แ
