ผัวเด็กมันเถื่อน

ตอนที่6หึงรึเปล่า

นี่มันก็ผ่านมาหลายวันแล้วที่ฉันใกล้จะลืมเรื่องราวที่แสนจะเลวร้ายในวันนั้น วันที่ฉันต้องตกเป็นเมียของโซน เด็กหนุ่มหน้าตาดีที่ไม่ได้มีดีแค่หน้าตา แต่นิสัยค่อนข้างจะดุร้ายแถมยังเป็นคนปล่อยเงินกู้นอกระบบ มีพ่อเป็นมาเฟีย ฉันกลายเป็นผู้หญิงที่ไม่ได้ขาวสะอาดอีกต่อไปหลังจากที่ฉันได้มีอะไรกับโซน

ผู้คนชาวบ้านต่างก็เอาไปพูด ใส่สีตีไข่แม้กระทั่งกับน้องชายแท้ๆ ที่ต่อให้โกหกมันก็รู้ว่าเสียความบริสุทธิ์ให้โซนไปแล้ว

"ขอบใจมากนะโตที่มาช่วยพี่ขายของวันนี้อ่ะ....ว่าอยากกินอะไรมั้ยเดี๋ยวพี่เลี้ยง"

"มันจะดีเหรอพี่....ผมนะกินเก่งนะ" โตเดินเข้ามาใกล้ฝ้ายเขาจงใจที่จะทำให้เธอรู้สึกใจเต้นแต่กับเป็นเขาสะเองที่ใจเต้นแรงยามสบตา

"พี่พอเลี้ยงไหว....ขอแค่ไม่ใช่ร้านแพงๆพอ" ฝ้ายฉีกยิ้มให้โตที่กำลังหน้าแดงเธอขมวดคิ้วงงเมื่อเห็นอีกฝ่ายหน้าแดงก่ำเหมือนกำลังเขินอาย

"เป็นอะไรหน้าแดงเชียว" ฝ้ายโน้มหน้าเข้ามาถามอย่างเป็นห่วง โตตะลึงตกใจเมื่อจู่ๆ ฝ้ายยกมือขึ้นแตะแก้มของเขา

"พี่คิดอะไรกับผมรึเปล่าเนี่ย" โตแกล้งตีเนียนทั้งที่ความจริง เป็นเขาต่างหากที่กำลังตามจีบเธอ

"จะบ้าเหรอ....พี่นะแก่แล้วไม่เหมาะกับเด็กอย่างนายหรอก"

"พี่ไม่อยากกินเด็กบ้างเหรอ" โตกระซิบถามข้างหูฝ้ายด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

"กินเด็กอะไร.....พี่นะเกลียดเด็กถ้าจะมีแฟนทั้งทีพี่คบคนอายุเท่ากันดีกว่า"

"ทำไมล่ะ"

"มึงแน่ใจนะว่าเนี่ยคือร้านขายเสื้อผ้า....แต่ที่กูเห็นทำไมเหมือนร้านดอกไม้เลยว่ะ"

"ทำไมวะ"

"หอมจนเหม็น....แม่งโคตรอยากอ้วกเลยว่ะ"

ฝ่ายหันไปมองกลุ่มวัยรุ่นที่เหมือนตั้งใจจะมาหาเรื่องพวกเธอ โตรีบผลักอกหนึ่งในพวกมันให้ออกห่างจากฝ้ายอย่างรวดเร็ว

"ถ้าพวกมึงจะมาแค่เห่าหอน....แต่ไม่ได้มาซื้อก็เชิญไสหัวออกไปให้ห่างจากร้านก่อนที่พวกมึงจะไม่ปากไว้หอนอีก"

"ก็กูไม่ซื้อมึงจะทำไม" หนึ่งในนักเลงผลักไปราวเสื้อผ้าของฝ้าย พวกมันเริ่มพังร้านของเธอ

"นี่ ...หยุดนะฉันบอกให้หยุดเดี๋ยวนี้" ฝ้ายตะโกนเธอพยายามห้ามโตที่กำลังต่อยกับนักเลงประจำถิ่นต่างจาก โซน คนวางแผนที่กำลังยืนดื่มน้ำปั่นอย่างใจเย็นใบหน้าของเขามันแสดงออกชัดเจนว่ากำลังมีความสุข ลูกน้องสองคนเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

"ฝนจะตกมั้ยวะ"

"โต...พอได้แล้วถ้ายังไม่หยุดฉันจะโทรแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้นะ" ฝ้ายตวาดเสียงดังได้ผล นักเลงที่โซนจ้างมาพวกมันหยุดหาเรื่อง ฝ้ายก้มลงมองเสื้อผ้าของเธอที่เสียหายฉีกขาด

"พี่ไม่น่าห้ามเลย....พวกมันตั้งใจมาหาเรื่องพวกเราชัดๆ" โตบ่นเขาเจ็บใจที่ยังต่อยพวกมันไม่สะใจ

"แบบนี้....ฝ้ายก็ขาดทุนพอดีนะสิ" ข้าวแกงรีบวิ่งเข้ามาช่วยฝ่าย

"ให้พี่ช่วยมั้ย" ฝ้ายชะงัก โดม สามีข้าวแกงแกล้งทำเป็นยื่นมือเข้ามาช่วยเธอแต่ทว่าเขากับแอบลูบก้นเธอ ฝ้ายรีบปัดมือโดมออกอย่างรวดเร็ว

"ไม่ต้อง....ฉันทำเองได้" ฝ้ายก้มลงเก็บเสื้อผ้าที่พื้น โดมเดินเข้ามาใกล้เธอจนมันดูน่าเกียด

"แต่พี่อยากช่วยนะ"

"คงไม่ต้องหรอก" โตรีบมาขว้างเขามองโดมอย่างหาเรื่อง

"โตพี่ขอร้อง....ร้านพี่พังหมดแล้ว" ฝ้ายรีบห้ามโตที่เหมือนจะหาเรื่องโดม

"ไว้วันหลังพี่จะมาช่วยฝ่ายขายของนะจ๊ะ" โดมแซวขนาดที่เขาเดินไปโอบเอวข้าวแกง ทันทีที่ทั้งคู่กลับร้านไป

"พี่ฝ้าย...พี่ไม่เห็นเหรอสายตาของมันลามกมากแค่ไหนตอนมองพี่" โตชี้ไปที่ร้านข้าวแกง

"พี่รู้"

"รู้....แต่ก็ไม่ทำอะไรมัน"

"จะให้พี่ทำอะไรล่ะโต....ให้บอกข้าวแกงว่าสามีของเธอพยายามลวนลามฉันอย่างนั้นเหรอ"

"...."

"พี่ต้องคิดถึงจิตใจเพื่อนพี่ด้วยนะโตมันรักของมันพี่ยังอยากคบกับมันอยู่แล้วนี่หน้าเป็นยังไงบ้าง" ฝ้ายถามโตเธอลูบไปรอยซ้ำบนใบหน้าคมโตแอบยิ้มดีใจที่เธอเป็นห่วงเขา

"ทำตัวอย่างกับเป็นผัวเมียกัน" โซนกัดฟันพูดเขากำหมัดแน่นก่อนจะเหวี่ยงแก้วน้ำทิ้งลงพื้นอย่างโมโห

"ไอ้ผู้ชายคนนั้น" โซนปรายตามองไปที่โดม

"....."

"ลากมันไปสั่งสอน....กูอยากเห็นมือข้างซ้ายของมันที่จับก้นเมียกูถ้าทำไม่ได้ก็ตัดมือพวกมึงมาแทน"

"ครับนายน้อย" โซนรีบเดินหนีในขณะที่ใจของเขากำลังตีกัน ไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องเดือดขนาดนี้ทั้งที่เธอนอนกับเขาแค่คืนเดียวเท่านั้น ทำไมเขาต้องหึงเธอ

บนรถ โซนนั่งสูบบุหรี่สีหน้าเรียบนิ่งภาพที่ฝ่ายเป็นห่วงโตมันทำเขาร้อนรน

"ก็แค่ผู้หญิงคนเดียวทำไมกูต้องคิดมากด้วยวะ" โซนโมโหจนทำให้ลูกน้องสองคนต่างก็กลัวกับอารมณ์ของเขา

ทันทีที่ก้าวเข้ามาในบ้านเล็กซึ่งเป็นบ้านพักส่วนตัวสำหรับเขาคนเดียว ด้วยนิสัยที่ไม่ชอบยุ่งกับใครและอยากอยู่คนเดียว

"มึงกำลังสนใจยัยป้านั่นอยู่" เขาพูดกับตัวเองทันทีที่นั่งลงบนโซฟา

"กูเปล่าสนใจ.....แค่ของเหลือจากกูทำไมต้องสนใจด้วย" โซนเริ่มคิดและพูดออกมาเสียงดังก่อนที่เขาจะถอนหายใจเหนื่อย

"เป็นแค่ยัยป้าแท้ๆ.....แต่ทำไมถึงมีแต่เด็กมาชอบได้วะ" มือหนายกขึ้นกุมขมับตัวเอง

"เฮ้อ....ปวดสมองฉิบหาย"

ที่บ้านฝ้าย

"อะไรมีนักเลงมาพังร้านพี่เหรอ" บอลตกใจพูดเสียงดัง

"อืม....พี่ปวดหัวมากเลยไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อดี" ฝ้ายกุมขมับ

"ดีนะที่กูอยู่ที่ร้านกับพี่ฝ้ายด้วยกูเลยช่วยพี่ฝ้ายได้ทัน" โตพูดอย่างภูมิใจแววตาที่เขามองฝ้ายมันทั้งอ่อนโยน

"แล้วพี่จะทำยังไงต่อ"

"พี่ก็ไม่รู้....เสื้อผ้าก็ถูกฉีกขาดจนไม่ได้แล้ว"

"ไปหาผัวพี่สิ" คราวนี้บรรยากาศรอบข้างเงียบลงโตมีสีหน้าไม่ชอบคำพูดของบอล

"ทำไมต้องตอกย้ำพี่ตลอดเลยล่ะบอล....บอกกี่ครั้งแล้วว่าพี่ไม่ได้มีอะไรกับไอ้เด็กบ้านั่น" ฝ้ายตวาดเสียงดัง

"พี่คิดว่าผมโง่รึไง.....คนอย่างไอ้โซนมันไม่โง่ปล่อยพี่ออกมาโดยไม่เอาพี่หรอก"

"....."

"อย่าโลกสวยสิพี่.....นี่มันชีวิตจริงถ้าพี่ฉลาดทำไมไม่ลองใช้ร่างกายพี่ดูล่ะไม่แน่มันอาจจะชอบแล้วเอาเงินให้พี่มาใช้ก็ได้"

เพี๊ยะ ฝ้ายตบหน้าบอลน้องชายของเธอถึงสองครั้ง แม้แต่โตเองยังตกใจแต่ก็มีสะใจน้อยๆ

"นี่แกกำลังบอกพี่แกไปขายตัวให้มาเฟียอยู่นะ....แกไม่รู้หรอกว่าฉันต้องเจออะไรบางถ้าแกปากดีแบบนี้ทำไมไม่หาเงินมาใช้หนี้เอาเองล่ะ" ฝ้ายตวาดก่อนจะเดินขึ้นห้องไป

"มึงก็พูดแรงเกินไปนะบอล....นั่นพี่สาวมึงเลยนะ"

"กูแค่พูดความจริงทำเป็นรับไม่ได้"

"มึงเป็นบ้าอะไรวะไม่ห่วงพี่สาวมึงหรือไง" โตบ่นให้เพื่อน เขาเป็นห่วงฝ้ายจนอยากขึ้นไปหาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

บนห้อง ฝ้ายนั่งอยู่บนเตียงเธอแอบร้องไห้เสียใจที่บอลพูดให้เธอนึกถึงเรื่องราวคืนนั้น

"ฉันควรทำไงดีเนี่ย....คราวนี้จะหาเงินจากไหนไปใช้หนี้ไอ้เด็กเวรนั่น"

ตี๊ดๆ ฝ้ายขมวดคิ้วรีบกดรับสายใครบางคน

"สวัสดีค่ะป้า....ฝ้ายพูดเองค่ะ"

"นายน้อยไปพักที่บ้านหลังเล็กแล้วป้าอยากเราเข้าไปทำงานพรุ่งนี้เลยนะ"

"ได้เลยค่ะ....ฝ้ายจะทำงานให้เต็มที่เลยค่ะ"

"ขอบใจจ๊ะ....อย่าลืมนะนายน้อยดุมากห้ามขัดใจเด็ดขาด"

"ค่ะ....คุณป้าไม่ต้องเป็นห่วงเลยนะคะ"

ฝ่ายวางสายทันที ก่อนที่เธอจะยิ้มออกมาทั้งน้ำตา

"งาน....เกือบลืมไปเลยว่ายังมีงานนี้อยู่มันอาจจะช่วยฉันหาเงินมาใช้หนี้ได้รอดแล้วยัยฝ้าย"

"ยอมรับมาซะว่านายกำลังหึงฉัน" ฝ้ายยื่นนิ้วมาแตะริมฝีปากของโซนแววตาที่เธอใช้มองเขามันเซ็กซี่จนเขาหัวใจเต้นแรง

"ฉันไม่ได้หึงเธอ....ทำไมต้องหึงเธอมึงแค่ลูกหนี้"

"แต่ก็เป็นลูกหนี้คนโปรดไม่ใช่เหรอ" ฝ้ายโน้นหน้าเข้ามาใกล้ เธอก้มลงจูบเขาอย่างดูดดื่มแต่ทว่ามือถือที่กำลังดังขึ้นทำให้โซนสะดุ้งตื่นจากความฝันอันแสนหวาน

"เชี้ย....อะไรวะนี่กูคิดมากถึงกับเก็บเอาไปฝันเลยเหรอ"

"นายกำลังหึงฉัน" เสียงของฝ้ายดังอยู่ข้างหู

"ไม่ได้หึงสักหน่อย.....แค่หวงเท่านั้นเอง"