เกริ่น18++
1035 Words
ตึก!
ตึก!
ตึก!
เสียงฝีเท้าวิ่งจ้ำอ้าวผ่านซอกตึก เมเม่ ลูกสาวของอาจารย์แพทย์ชื่อดังเธออุ้มลูกน้อยวิ่งหลบหนีชายชุดดำมาหลบซ่อนอยู่ข้างลังไม้ โทรศัพท์ก็อยู่ที่รถติดต่อใครไม่ได้สักคน
"เมเม่พวกมันจะจับเราไปนั่งขอทานใช่ไหมคะ"
"แม่ก็ไม่รู้ค่ะ แม่ไม่รู้ว่าเป็นพวกไหนด้วยซ้ำ ไมอาฟังแม่นะลูกไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นไมอาต้องรีบวิ่งหนีให้เร็วที่สุด ไม่ต้องห่วงแม่ วิ่งไปหาตำรวจหรือโทรหาลุงนาวิน เข้าใจแม่ไหมคะ"
"เมเม่ทำไมเราต้องหนีด้วย ทำไมคนพวกนั้นชอบวิ่งไล่จับพวกเราจังเลย หรือเมเม่ทำอะไรผิดมา"
ฉันมองหน้าลูกแล้วอยากจะร้องไห้ ลูกรู้ไหมกว่าฉันจะกลับมายืนด้วยตัวเองฉันต้องเจออะไรบ้าง ฉันถูกตราหน้าว่าท้องไม่มีพ่อ ความฝันที่จะเรียนหมอดับวูบลงไปกับตา ฉันต้องแบกท้องไปเรียนส่วนอีกคนประกาศหมั้นหมายกับลูกสาวท่านทูตฝรั่งเศสหน้าชื่นตาบาน
ชีวิตฉันดำดิ่งจนเกือบฆ่าตัวตาย พ่อกับแม่ฉันเป็นหมอที่มีเกียรติมีชื่อเสียงแต่ฉันกับโง่งมพลาดท่าท้องไม่มีพ่อ
เมื่อเสียงฝีเท้าเงียบหายไปฉันก็ค่อยๆพาลูกออกมาจากซอกตึกเหม็นน้ำเน่า ฉันชินแล้วทุกครั้งที่คนชุดดำพวกนั้นเห็นฉันก็จะวิ่งตามจับตัวฉันทุกครั้ง
บ้านหมอศิลา
"คุณตาขาอยู่ไหนคะ เมเม่ก่อเรื่องค่ะ ไมอาเกือบถูกคนใจร้ายจับตัวไปอีกแล้วค่ะ!!"
ฉันเดินมานั่งเงียบๆที่ไมอาพูดมาก็เป็นเรื่องจริง ครอบครัวฉันรู้ดีว่าพ่อของไมอาคือใครแต่ครอบครัวของฉันไม่เคยรับการช่วยเหลือจากฝ่ายนั้นเลย ไทก้า เป็นผู้ชายที่ฉันรักมากและเกลียดมากที่สุดในชีวิต
"พ่อบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าพาไมอาออกไป!!"
"เมเม่ขอโทษค่ะ เมเม่แค่อยากพาลูกไปทานของอร่อยๆ"
"บ้านนั้นก็เหลือเกินทำไมไม่ทำอะไรสักอย่างปล่อยให้ใครมาวุ่นวายกับหลานอยู่ได้!!" มิเกลรีบอุ้มหลานสาวขึ้นมากอดปลอบใจ
"คุณพ่อกับคุณแม่คิดว่าคนพวกนั้นเป็นใครคะ"
"นาวินบอกว่าไม่ใช่คนของไทก้า น่าจะเป็นคนของโลรองทูตฝรั่งเศส"
"ถ้าคืนนั้นไทก้าไม่กลับมาเรื่องคงไม่เกิด พวกเราอยู่เงียบๆมานานต้องมาวุ่นวายก็เพราะไทก้า เมเม่แม่ขอสั่งห้ามหลังจากนี้ลูกห้ามพาไมอาออกไปไหนเด็ดขาด แม้แต่ร้านอาหารของลูกก็ห้ามไป!"
"ค่ะคุณแม่"
"เมเม่ไม่ร้องไห้นะ เดี๋ยวคืนนี้ไมอาจะเล่านิทานให้ฟัง โอ๋ๆนะ^^"
เหตุการณ์ก่อนหน้า
งานฉลองวันเกิดของไมอาถูกจัดขึ้นที่ร้านอาหารของฉัน พวกเราทานอาหารด้วยกันคุณปู่กับคุณย่าให้ของขวัญวันเกิดเป็นทองคำแท่งและตุ๊กตาที่ไมอาอยากได้ ส่วนคุณพ่อกับคุณแม่ให้รถจักรยานไฟฟ้าสำหรับเด็กพร้อมเงินสดอีกหลายแสน
ส่วนฉันให้กระเป๋าแบรนด์เนมใบเล็กที่ลูกสาวอยากได้ ฉันมีความสุขดีที่ได้อยู่กับลูกถึงจะไม่มีเขาฉันก็อยู่กันได้ ร้านอาหารมีห้องนอนด้านบนฉันเหนื่อยงานก็จะนอนที่นี่บางครั้งลูกเรียนพิเศษกับคุณครูที่จ้างมาเธอก็นอนกับฉันที่ร้าน ลูกฉันแกร่งไม่กลัวใคร
แต่เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเมื่อช่วงกลางดึก ฉันได้ยินเสียงเหมือนมีใครพยายามงัดประตูร้านจากด้านหลังฉันรีบหยิบโทรศัพท์มาเปิดดูกล้องวงจร
"ไทก้า!!"
เขาเปิดประตูร้านเข้ามาอย่างง่ายดาย หัวใจฉันเต้นตึกตักมองหน้าลูกที่กำลังนอนหลับตาพริ้ม ไอ้คนบ้านายกล้าดียังไงบุกเข้ามาร้านฉัน!!
กึก!
แกร๊ก!!"
ประตูห้องถูกไขด้วยกุญแจชนิดพิเศษเขาเปิดเข้ามาพร้อมกล่องของขวัญ ดวงตาแดงก่ำเหมือนคนจะร้องไห้
"ออกไป! ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ!!"
"แจ้งสิ แล้วบอกชื่อนามสกุลฉันด้วยดูสิจะมีหมาตัวไหนกล้ามายุ่งบ้าง"
"นายมาที่นี่ทำไม"
"เมื่อเช้าฉันเข้ามาที่ร้านไม่เจอเธอกับลูก เมเม่รอฉันหน่อยนะรอฉันก่อน"
"ทุกอย่างมันจบแล้ว นายออกไปจากชีวิตฉันกับลูกเถอะไทก้า ฉันอยากมีชีวิตที่สงบเราสองคนต่างคนต่างเดินกันมานานแล้ว"
ไทก้าวางกล่องของขวัญลงบนโต๊ะ เขาเดินขึ้นไปนอนข้างๆไมอา ลูกสาวที่เขาแอบดูพัฒนาการอยู่บ่อยๆแอบส่งเงินมาเลี้ยงขนมเธอกับเพื่อนๆที่โรงเรียน
"ไมอาพ่อมาหาแล้วนะครับ"
"พอได้แล้วไทก้า ฉันขอร้องอย่าทำแบบนี้นายมีคู่หมั้นแล้วอย่าบีบให้ฉันต้องพูดอะไรมากกว่านี้เลย"
"เมเม่.... ฉันก็อยากจะขอร้องเธอเหมือนกันคืนนี้ให้ฉันอยู่กับลูกอีกสักพักนะ ฉันคิดถึงเธอกับลูกมากเลย อยากมาหาใจจะขาดแต่ก็มาไม่ได้มันมีอะไรหลายอย่างที่ทำให้ฉันต้องตัดสินใจแบบนี้"
"เหอะ!"
ฉันหันหน้าหนีมาอีกทางจนไทก้าเดินมายืนอยู่ตรงหน้าฉัน เขาดึงฉันเข้าไปกอดแม้ฉันจะผลักไสเขายังไงเขาก็ไม่ยอม
"ไทก้า! นายจะปล่อยฉันได้หรือยังฮะ!!"
"ไม่ปล่อย เมเม่เธอฟังฉันก่อนสิ!"
"รีบพูดแล้วไปซะ!!"
"ฉันเป็นของเธอแค่คนเดียว ฉันไม่เคยมีใครนอกจากเธอ ไม่มีใครมาอยู่ในหัวใจฉันได้นอกจากเธอได้ยินไหม"
"ฉันไม่เชื่อคำพูดของนายอีกแล้ว อื้ออ!!!!"
ริมฝีปากหนาประกบจูบคนเอาแต่ใจจนแน่นิ่งไป เมเม่หายใจลำบากเพราะเขาฉกชิงน้ำลายหวานจากปากของเธอ
"อืออ~"
"เมเม่คะ~"
"อย่าพูดแบบนี้ อ่าา~"
"เมเม่ของไทก้า"
"อ่าา~ ไทก้าา~ ดะ เดี๋ยวลูกตื่น พอแล้วอย่าถอดนะ~"
พรึ่บ!!
แควกก!!
_______________
นิยายเรื่องใหม่อ่านสนุกไม่ต้องกลัวเรื่องนอกกายนอกใจ มีแต่เข้าใจผิดเฉยๆ??
- Writer
