We use cookies
When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
Your cookies settings
Strictly cookie settingsAlways Active
ไม่ชินหู
“คุณแฟนทำอะไร...” เสียงของไทม์ดังขึ้นจากทางหน้าประตู เรียกสติของน้ำข้างให้หลุดออกจากภวังค์ในทันที “อุ๊ย!! คุณไทม์...มาเงียบๆ ...ตกใจหมดเลยค่ะ...” แต่แล้วสายตาของไทม์ก็ไปสะดุดอยู่ที่สร้อยข้อมือของเธอ ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ!! ‘ตัวเล็ก ใส่นี่เอาไว้นะ’ ‘ยิ้มหน่อย’ ‘ยิ้มก่อนเร็วแล้วจะให้กินเค้ก’ ‘พี่ต้องไปแล้ว’ “โอ๊ย...โอ๊ย...” ภาพบางอย่างในอดีตฉายซ้อนขึ้นมาในหัว เสียงของเด็กชายและเด็กหญิงดังซ้อนกันระงมอยู่ในนั้น พร้อมกับความเจ็บปวดที่มันปวดหนึบขึ้นมาเรื่อยๆ จนหัวเขาแทบจะระเบิด “คุณไทม์...เกิดอะไรขึ้นคะ” น้ำค้างรีบพุ่งตัวเข้าไปดูเขาที่ยกมือขึ้นกุมขมับตัวเองด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าของเขาแดงก่ำ ดวงตาคลอไปด้วยน้ำตา ราวกับกำลังต่อสู้กับความคิดบางอย่างในหัว “นายครับ...เกิดอะไรขึ้นครับ” “พี่ภีม...คุณไทม์เป็นอะไรก็ไม่รู้ค่ะ...รีบพาไปส่งโรงพยาบาลเถอะค่ะ” “นายครับไปครับ” แล้วภีมก็รีบพยุงร่างของไทม์ออก
- Writer
- chap_listContents
- likeADD
