We use cookies
When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
Your cookies settings
Strictly cookie settingsAlways Active
ความรู้สึกแปลกๆ
“คุณแฟน...มานี่มา...” ไทม์ตบลงไปที่เตียงคนไข้ที่ว่างๆ ข้างกาย เพื่อให้น้ำค้างมานอนด้วย “ไม่ค่ะ...หนูจะนอนโซฟา” “คุณแฟน...โกรธอะไรเขาเนี่ย...ตอนนี้เขาความจำเสื่อม...เรื่องอะไรที่เขาทำให้คุณแฟนงอนก่อนหน้านี้ ขอโทษได้ไหม...ได้ไหมครับ” ฮือ...ไม่ชินกับความเป็นไอ้ต้าวของเขาตอนนี้เลย ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยเอาคุณไทม์คนเดิมกลับมาได้ไหมไม่ชินเลยเนี่ย มันแอบแสลงหูอยู่เหมือนกันนะ “หนูบอกแล้วไงว่าหนูไม่ใช่แฟนของคุณ” “เนี่ยผู้หญิงเวลางอนเป็นแบบนี้ตลอดเลย ชอบปากไม่ตรงกับใจ” นี่ตรงใจที่สุดแล้ว น้ำค้างคิด แต่ในเมื่อพูดไปเขาก็ไม่ฟังก็เลยเหนื่อยที่จะพูดแล้ว “เฮ้อ...แล้วแต่คุณเลย...หนูเหนื่อยแล้ว...ขอตัวนอนก่อนนะคะ...” ว่าแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนที่โซฟาตัวยาวที่อยู่ห่างกับเขา พร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปง หวังตัดปัญหาและไม่คุยกับเขาต่อ พรึ่บ!! หมับ!! “อ๊ะ...คุณไทม์!” และทันใดนั้นเอง ขณะที่เธอตัดบทไป อยู่ๆ ไทม์
- Writer
- chap_listContents
- likeADD
