5

1596 Words

“ลงมาจากรถ ลงมา!” มันขู่ กระชากประตูรถออก ภูษิตกับนวลจึงต้องลงมาเพราะพวกมันใช้ปืนจ่ออยู่ตรงหัว “พวกเราไปทำอะไรให้” ภูษิตเอ่ยถาม “แกไม่ได้ทำแต่นังนี่มันทำ” ชายฉกรรจ์ที่คลุมไอ้โม่งคนหนึ่งพูดขึ้น หันปากกระบอกปืนไปยังนิลยา “ฉันไปทำอะไรให้” “แกใช่ไหมแจ้งตำรวจให้ไปตรวจสอบอู่ซ่อมรถของเราวันนั้น” นิลยาจำได้ว่าตอนที่เธอเดินทางกลับบ้านไร่มากับพี่สาวและพี่เขยที่ไปรับเธอที่กรุงเทพฯ ฝนตกหนักจนมองไม่เห็นทางพี่เขยเลยแวะอู่ซ่อมรถระหว่างทาง ที่นั่นมีช่างอยู่หนึ่งคน แต่เธอเผอิญไปเห็นสิ่งผิดปกติ เธอโทร. ไปแจ้งให้ตำรวจมาตรวจสอบ เรื่องนี้ก็นานมาแล้ว ไม่คิดว่าพวกมันจะรู้และตามมาทำร้ายเอาแบบนี้ “แสดงว่าพวกแกค้าสิ่งผิดกฎหมายจริงๆ” “ปากเก่งแบบนี้มีผัวสักสิบยี่สิบคนน่าจะชอบ เฮ้ย! พามันไปขึ้นรถ” คนที่เป็นหัวหน้าเอ่ยสั่ง นวลได้ทีเลยกัดแขนมัน มันร้องสะบัดแขนหนี นิลยาเลยกระแทกข้อศอกใส่บ้าง ภูษิตเห็นดังนั้นก็กระแทกปืนในมือของมัน ก่อนจะคว้ามือของนิลยาพากันวิ่งหนี เสียงปืนดังไล่หลังมาติดๆ นิลยากรีดร้องวิ่งตามภูษิตเข้าป่าไป “พี่นวลล่ะคะ พี่นวล” เธอหยุดวิ่งและทำท่าจะกลับไปที่รถอีก “ผมไปดูเอง” ปัง ปัง ปัง! เสียงปืนดังขึ้นอีกหลายนัด นิลยาหน้าเสีย เธอจะวิ่งกลับไปหานวลแต่ภูษิตรั้งร่างบางเอาไว้ “เราต้องหนีแล้วนิลไม่งั้นจะตายกันหมด” “แต่พี่นวล นิลจะทิ้งพี่นวลได้ยังไงกันคะ” “แต่นวลน่าจะไม่รอดแล้วนะ เรากลับไป จะโดนมันยิงเอาได้” เขาดึงเธอให้วิ่งหนีเพราะพวกมันวิ่งตามไล่หลังมาพร้อมเสียงปืน นิลยาไม่อยากวิ่งหนีแต่ก็ต้องวิ่งเพราะวิถีกระสุนใกล้เข้ามาทุกที “ตรงหน้าคือหน้าผา มันตามมาแล้วทำยังไงดีคะ” เธอหันไปเอ่ยถามเขาเสียงหอบ ภูษิตตะโกนบอกเธอว่าให้กระโดด ก่อนจะกอดร่างน้อยพากันกระโดดลงไปในน้ำตกด้านล่าง เพราะไม่ทันตั้งตัวเธอเลยกรีดร้องเสียงดัง นิลยาฟื้นขึ้นมาอีกครั้งและพบว่าตัวเองอยู่ในถ้ำ ด้านหนึ่งเธอเห็นภูษิตนั่งผิงไฟอยู่ ทำให้เธอขยับตัวเบาๆ “โอ๊ย!” ร้องออกมาเพราะรู้สึกเจ็บร้าวไปหมดทั้งร่าง “ฟื้นแล้วเหรอ” ภูษิตเอ่ยถามอย่างห่วงใย เธอโผเข้ากอดเขาแนบอก “ไม่เป็นไรนะ เรารอดแล้ว พวกมันน่าจะหาเราไม่เจอ ผมไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าเลย” เขาบอกให้เธอคลายใจ “แต่พี่นวล” “มันไม่ใช่ความผิดของนิลนะ อย่าคิดมากนะครับ มันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ เราไม่ได้ต้องการให้มันเกิดเหตุแบบนี้ขึ้นมา” เขาปลอบโยนเธอ นิลยาร้องไห้สะอึกสะอื้น “ผมได้กล้วยมาหนึ่งเครือ คุณหิวไหม” “คุณจุดไฟเองเหรอคะ มีไฟแช็กด้วยเหรอ” “ไม่มีหรอก แต่เคยลองใช้ชีวิตอยู่ในป่าน่ะครับ ผมเลยพอจะเอาตัวรอดได้บ้าง” เธอตัวสั่นเขาก็นำเสื้อคลุมตัวใหญ่ของเธอที่เขานำไปตากไว้ใกล้ๆ กองไฟจนแห้งแล้วมาสวมให้เธอ “ผมขอโทษนะครับ ถือวิสาสะถอดเสื้อนอกของคุณออก” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มันเปียกนี่คะ” เธอพูดเสร็จก็จามออกมา ทำให้เขาต้องดึงเธอมากอดเอาไว้ก่อนจะพาไปผิงไฟ “เราจะรอดไหมคะ” เธอเอ่ยถามเขาอย่างปรึกษาหารือ ตอนนี้เธอต้องฝากชีวิตเอาไว้กับเขา “รอดสิ ผมไม่ยอมให้คุณเป็นอะไรหรอกครับ” “เพราะนิลทำให้คุณต้องเดือดร้อน” “ไม่หรอกครับ พวกมันเป็นคนไม่ดี ถ้าเป็นผมเห็นอะไรไม่ชอบมาพากลแบบนั้น ก็ต้องทำแบบนี้เหมือนกัน ไม่อย่างนั้นก็จะกลายเป็นว่าทุกคนเมินเฉยต่อสิ่งไม่ดี ปล่อยให้เรื่องร้ายๆ เกิดขึ้น” เขาปลอบใจเธอ นั่นทำให้นิลยารู้สึกดีขึ้นมาพอสมควร “หิวไหม กินกล้วยรองท้องสักนิดแล้วค่อยนอนพักนะครับ” “ไม่ค่อยหิวเลยค่ะ” “กินสักนิดนะ ผมจะพาคุณออกไปจากป่านี้ให้ได้ ผมสัญญา” “นิลมั่นใจในตัวคุณนะคะ” ก่อนหน้านี้เคยเขม่นเขา แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกว่าเขาพึ่งพิงได้ “กินสักนิดแล้วนอนพักครับ” ภูษิตบอกหญิงสาวในอ้อมแขน เธอรับกล้วยมากินและดื่มน้ำตาม ก่อนที่จะหลับไปอีกครั้ง ในขณะที่นิลยาครึ่งหลับครึ่งตื่นเธอรู้สึกสะบัดร้อนสะบัดหนาว ครั่นเนื้อครั่นตัวไปหมด มีผ้าเย็นๆ เช็ดมาตามเนื้อตัว ได้ยินเสียงกระซิบเบาๆ ของใครสักคนอยู่ตรงริมหู เธอดื่มน้ำอุ่นๆ และอะไรสักอย่างที่ขมๆ ก่อนจะหลับไป นิลยากะพริบตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งด้วยอาการปวดเมื่อยไปตามเนื้อตามตัว เธอรู้สึกลำคอแห้งผากไปหมด และพบว่าตัวเองก็ยังนอนอยู่ในถ้ำเหมือนเดิม “ดื่มน้ำก่อนนะนิล” “นิลรู้สึกขมคอไปหมดเลยค่ะ” “ผมเป็นห่วงคุณแทบแย่ คุณป่วยหนักมากนะครับ เป็นไข้อยู่หลายวัน” เขาลูบผมนุ่มสลวยของเธอ “นิลรอดมาได้ยังไงคะ” “ผมเช็ดตัว ให้ดื่มอุ่นแล้วก็กินสมุนไพรครับ” “คุณหาอุปกรณ์ที่ไหนมาต้มน้ำเหรอคะ” “ได้มาจากในถ้ำครับ ผมเดินสำรวจแล้วพบหม้อเหล็กใบเก่าๆ ใบหนึ่งถูกวางทิ้งเอาไว้ เหมือนคนเคยมาพักอยู่ในถ้ำนี้” “แค่กๆๆ ดีจังเลยค่ะ ไม่งั้นนิลคงไม่รอด” เธอยิ้มให้เขาอย่างอ่อนระโหย ใบหน้ายังซีดเซียวมาก สำลักเพราะดื่มน้ำเข้าไปด้วยความกระหาย “ค่อยๆ ดื่มครับ คุณไหวไหม เราคงต้องออกจากถ้ำนี้แล้วครับ ป่านนี้ทุกคนคงออกตามหาเราแล้ว ถ้าเราออกไปอาจจะเจอใครที่มาช่วยเราก็ได้” “แล้วถ้าเจอพวกมันล่ะคะ” “ไม่มีครับ ผมลองสำรวจไปเรื่อยๆ ไม่เจอพวกมันเลย” “นิลพอไหวค่ะ” “นิลกินอะไรรองท้องสักหน่อย แล้วก็กินสมุนไพรที่ผมหามาด้วย อาการจะได้ดีขึ้นกว่านี้” “ที่ขมๆ น่ะเหรอคะ” ระหว่างครึ่งหลับครึ่งตื่น เธอก็รู้สึกว่าเขาป้อนอะไรขมๆ มาให้เธอกิน “ใช่ครับ ตอนนี้เราไม่มียาแผนปัจจุบัน สมุนไพรจึงสามารถช่วยชีวิตเราได้ครับ” “คุณเก่งจังเลยค่ะ รู้เรื่องสมุนไพรด้วย” เธอเอ่ยชมเขาจากใจ ก่อนจะทำตามที่เขาบอก ภูษิตประคองนิลยาออกมาจากถ้ำ เดินไปพักใหญ่ เขาก็ให้เธอพัก หญิงสาวเหงื่อโซมกาย นั่งหอบหายใจระรัว ท่าทางเหนื่อยล้าของเธอทำให้เขานึกเห็นใจอยู่ไม่น้อย “ไหวไหมนิล” “ไหวค่ะ นิลไม่อยากเป็นตัวถ่วงของคุณ” “นิลไม่ได้เป็นตัวถ่วง ผมไม่ทิ้งนิลไปไหนหรอกครับ” ประโยคของเขาทำให้เธอซาบซึ้งใจเป็นอันมาก “ขอบคุณนะคะ คุณทำอะไรคะ” เธอเอ่ยถามอย่างตกใจเมื่อเขานั่งยองๆ ลงตรงหน้าของเธอ “ปีนขึ้นมาครับ ขี่หลังผมไป” “แต่นิลตัวหนักนะคะ” “ขึ้นมาเถอะครับ เดินไม่ไหวขาสั่นไปหมดแล้ว” “ค่ะ” เขาเร่งเร้า เธอจึงไม่อยากเป็นตัวถ่วง ปีนขึ้นไปบนหลังของเขาให้เขาพาขี่หลังเดินไปเรื่อยๆ “เรารอดแล้วครับนิล” ด้านหน้าคือหมู่บ้าน หมู่บ้านหนึ่ง ภูษิตไปขอความช่วยเหลือทำให้เขาได้ทั้งที่พัก อาหารและน้ำ หญิงสาวนอนหลับไปอย่างอ่อนเพลีย ตื่นขึ้นมาเธอก็รู้สึกดีขึ้นเพราะร่างกายได้รับการพักผ่อนอย่างเพียงพอ “หิวหรือยังนิล” ภูษิตเอ่ยถาม เขาอยู่ในชุดพื้นเมือง ในขณะที่เธอก็เช่นเดียวกัน เธอก้มมองตัวเอง ก่อนจะหน้าแดง ภูษิตเลยรีบบอกให้เธอคลายใจ “เมียนายบ้านช่วยเปลี่ยนชุดให้นิลน่ะครับ” ประโยคของเขาทำให้เธอยิ้มออก ภูษิตนั้นเป็นสุภาพบุรุษเสมอ อยู่ด้วยกันสองต่อสองเขาไม่เคยล่วงเกินเธอเลย นั่นเป็นความน่ารักของเขาและเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของผู้ชายอย่างพ่อเลี้ยงภูษิต “หิวหรือยังครับ” เขาถามซ้ำเดินไปหยิบถาดอาหารมาวางให้เธอดูอาหาร มีข้าวต้ม ผัดผัก ไข่เจียว เนื้อเค็มทอด และปลาเล็กปลาน้อยทอดกรอบ อาหารง่ายๆ แต่หอมกรุ่นทำให้คนที่เพิ่งฟื้นไข้หิวเอามากๆ ถึงกับท้องร้องออกมาในทันที “ถ้านิลบอกว่าไม่หิวก็น่าจะกลายเป็นเด็กเลี้ยงแกะใช่ไหมคะ” เธอลูบหน้าท้องของตัวเองไปมา ทำให้ภูษิตยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน “งั้นเรากินข้าวกันเถอะครับ ชาวบ้านที่นี่ใจดีมากนะครับ ไม่มีพิษมีภัยกับใครแถมยังมีน้ำใจอีก” เขาตักกับข้าวให้เธอ นิลยากินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย เธอมองเขาแล้วยิ้ม รู้สึกขัดเขินระคนอบอุ่นหัวใจที่ได้สบตากับเขา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more