“ขยับเข้ามาใกล้ๆ หน่อยดิ ถ้าจะป้อนไกลขนาดนี้ มันก็เปื้อนดิหรือคิดว่าตัวเองแขนยาวเหมือนแขนแม่นาค” คนถามเลิกคิ้วสูง กระตุ้นให้อีกคนมองค้อน
“นี่!”
“เถอะน่า แค่ให้ขยับเข้ามาใกล้เฉยๆ ไม่ได้บอกว่าจะทำอะไรและอย่าทำเหมือนไม่เคยเข้าใกล้กันหน่อยเลย” คำพูดคำจาของคนป่วยส่งผลให้คนฟังถอนลมหายใจออกมาเบาๆ ต่อให้จะป่วยอยู่แต่ความช่างเถียงความช่างต่อต้านไม่เคยลดน้อยลง สมกับเป็นสิงหาจริงๆ
สุดท้ายก็ทำได้เพียงขยับเข้าไปใกล้ๆ ใช้ช้อนตักข้าวต้มที่อยู่ในชามแล้วจ่อไปที่ปากของเขาแต่อีกคนกับผละออกห่างเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกมา
“ดูด้วยตาเปล่าก็รู้ว่าร้อน มันต้องเป่าก่อนหรือเปล่าพาย”
“ก็ตักให้แล้วเป่าเองก็ได้ไหม”
“บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่มีแรง”
“สำออย”
“ฉันป่วยอยู่นะ ปวดหัวมากเลยเนี่ย ไม่อย่างนั้นคงไม่ทิ้งงานแล้วกลับมานอนแบบนี้หรอก”
“…..”
“ในเมื่อคิดจะช่วยก็ต้องช่วยให้สุดหรือเปล่าก็แค่เป่าเอง ไม่เห็นว่ามันจะย
