EP.28
เข้มนั่งพิงที่โคนต้นไม้ต้นหนึ่งที่แห้งจนตายซากไร้ใบบัง แสงแดดที่ร้อนระอุแผดเผาทุกสิ่งให้แห้งแล้ง มอดไหม้ไปกับพระเพลิงจากดวงสุริยัน มองไปทางไหนก็เจอแต่ต้นไม้ที่ไร้ซึ่งกิ่งก้าน ยืนตายซากเรียงกันไกลออกไปสุดลูกหูลูกตา
หิว เหนื่อย อ่อน อ้างว้างและว้าเหว่ สิ่งเหล่านี้คงจะเป็นสิ่งเดียวที่มีอยู่ในตัวของเขาในขณะนี้
ที่นี่มันที่ไหนกันแน่ นี่มันนรก หรือที่ไหน ทำไมถึงไร้ผู้คน ไร้สิ่งมีชีวิตทุกชนิด แม้กระทั่งต้นไม้ที่ยังยืนตายซากอยู่อย่างนั้น ริมฝีปากแห้งผาก ในปากไร้น้ำลายที่จะกลืน เส้นเลือดเต้นตุบๆ หัวสมองคล้ายจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ นี่มันยิ่งกว่ากลางทะเลทรายที่ร้อนระอุเสียอีก
“เอ็งต้องเข้มแข็งไว้นะ ไอ้เข้ม”
สรรพสำเนียงชัดเจนลอยมาตามลม เขารู้สึกสดชื่นขึ้นเมื่อลมเย็นปะทะหน้า เสียงของหลวงตา เสียงของหลวงตาบุญจริงๆ ด้วย เขาได้เพียงแค่นึกทางมโนจิตเท่านั้น ไม่มีแรงแม้กระทั่งที่จะขยับปากพูด เริ่มปล
