EP.8 เวรกรรมที่เกาะเกี่ยวกัน

1330 Words

EP.08 รุ่งเช้าของวันใหม่ หลังจากวิ่งหนีผีกันจนกระเซอะกระเซิงสองวัยรุ่นซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของผู้ใหญ่อิ่นคำ ผู้ใหญ่บ้านท่าตาล ไอ้ทินยังคงสั่นงันงก อยู่ภายใต้ผ้าห่มในห้องนอนของมันจนสายจัด ก็ยังไม่ยอมออกมาจากห้อง ยังความสงสัยให้แก่ผู้ใหญ่อิ่นคำเป็นอย่างมาก เพราะทุกวันบุตรชายของเขาจะตื่นแต่เช้าแล้วไปปรากฏตัวอีกทีที่ร้านเกมออนไลน์ในตลาดทุกครั้งไป เขาจะเตือนมันเท่าไร ก็ไม่ยอมเชื่อฟัง “ไอ้ทิน ไอ้ทินตื่นสิวะ ตะวันสายโด่งแล้วโว้ย” เงียบ เมื่อไม่ปรากฏเสียงตอบรับ จะมีเสียงกุกกักดังออกมาจากภายในห้องแทน ผู้ใหญ่อิ่นคำจึงทุบประตูเรียกเสียงดังขึ้นอีก “ไอ้ทิน เอ็งเปิดประตูให้พ่อเดี๋ยวนี้เร็ว” “เกิดอะไรขึ้นพี่ ไอ้ทินมันเป็นอะไร” นางสร้อยภรรยาของผู้ใหญ่บ้านท่าตาลเดินออกมาจากในครัวก่อนถามขึ้นด้วยสีหน้าแปลกใจ “ไอ้ทินนะสิ ข้าเรียกมันตั้งหลายทีแล้ว มันก็ยังไม่เปิดประตูเลย” “โธ่พี่ คนอย่างไอ้ทินมันตื่นตั้งนานแล้วล่ะ ไอ้นี่มันชอบไปอยู่ที่ร้านเกม พี่ก็รู้มันอยู่นี่ มันไม่สนหัวพ่อกับแม่มันหรอก” นางสร้อยเริ่มปล่อยวางเพราะบุตรชายคนนี้ไม่ยอมสนใจการงานอะไรในบ้านทั้งนั้น วันๆ เอาแต่นั่งเล่นเกมที่ร้านในตลาด ไปตั้งแต่เช้าตรู่ตั้งแต่ร้านยังไม่เปิดจวนค่ำจนร้านปิด ดีไม่ดีบางวันมันก็นอนค้างที่นั้นเลยก็มี การเรียนก็ไม่เอาไหนถูกไล่ออกตั้งแต่เรียนอยู่ ม. ๒ นางอายชาวบ้านเต็มทีกับบุตรชายคนนี้จึงปล่อยวาง มันจะทำอะไรก็เรื่องของมัน นางจะไม่สนใจมันอีกแล้ว “แต่วันนี้มันยังไม่มาขอตังส์ข้าเลยนี่ นังสร้อย” ผู้ใหญ่ค้าน นางสร้อยมองฝ่าประตูเข้าไปในห้อง หรือจะจริงเหมือนที่สามีพูด ความเป็นห่วงเริ่มเกิดขึ้นตามสัญชาตญาณของความเป็นแม่ ถึงมันจะเกเรขนาดไหนมันก็คือลูกของนางเช่นกัน “ทินลูก เปิดประตูซิลูก” นางสร้อยเข้าไปเคาะประตูเรียกอีกคน “ไอ้ทิน เปิดปะตูสิวะ เปิด” “พี่ลองพังประตูเข้าไปดีมั้ย” ภรรยาออกความเห็น ผู้ใหญ่เห็นด้วยจึงรีบไปเอาอุปกรณ์มาเพื่องัดประตู จัดการงัดอยู่ไม่นานประตูก็เปิดออก “ลูก ลูก” นางสร้อยรีบโผเข้าไปก่อนสามี แต่แล้วทั้งสองต้องชะงักหยุดอยู่เพียงที่หน้าเตียง เพราะภาพตรงหน้าของทั้งสองสามีภรรยาคือร่างของบุตรชายที่นั่งสั่นงั่กๆ อยู่ภายใต้ผ้าห่ม “ลูก ลูก เป็นอะไร” นางสร้อยดึงผ้าห่มออก ไอ้ทินที่นั่งสั่นอยู่ในนั้น มันเอาแต่ปิดหน้าปิดตาพร่ำเพ้อเสียงสั่นแต่คำว่าผีๆ “ฮือ ฮือ ผ่ะ ผี อย่ะ อย่าทำผมเลย” “ไอ้ทินเอ็งเป็นอะไร” ผู้ใหญ่อิ่นคำกระโดดไปที่เตียงจับตัวบุตรชายเขย่าเรียกสติ แต่ไอ้ทินกลับเป็นเอามากเสียแล้ว ดวงตาเลื่อนลอย ปากซีดมือสั่น เอาแต่พร่ำเพ้อแต่คำว่าผีๆ ทั้งบิดาและมารดาจะร้องเรียกสติเท่าไรก็ยังไม่วายมีสติกลับคืนมา เมื่อเรียกเท่าไรบุตรชายก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะมีสติ ผู้ใหญ่อิ่นคำจึงรีบนำบุตรชายส่งโรงพยาบาลในตัวอำเภอทันที ส่วนนางสร้อยเริ่มใจเสียเมื่อสำนึกไอ้ว่าบุตรชายโดนดีเข้าให้แล้วจึงรีบมุ่งตรงมาหาหมอผีชื่อดังแห่งตำบลทันทีเช่นกันแทนที่จะตามสามีไปดูอาการของบุตรชายที่โรงพยาบาล ความชุลมุนวุ่นวายเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อคุณหนูของบ้านหายตัวไป กำนันชัยวัฒน์ซึ่งเป็นบิดาของเธอสั่งให้ตามหากันจนเกือบจะพลิกตำบล บรรดาสมุนทั้งหลายต่างช่วยกันหาตลอดทั้งคืนจนพากันไม่ได้หลับไม่ได้นอน และในที่สุดตอนฟ้าสาง จึงได้ข่าวว่าเจอหญิงสาวคนหนึ่งลอยมาตามลำน้ำปิงไปติดอยู่ที่ท่าน้ำของชาวบ้าน คาดว่าจะเป็นลูกสาวของกำนัน เมื่อทราบข่าวกำนันผู้ทรงอิทธิพลจึงรีบรุดไปที่นั่นในทันที ตอนที่เห็นสภาพของบุตรสาว กำนันชัยวัฒน์แทบลมใส่ จึงรีบสั่งให้นำเธอส่งโรงพยาบาลในทันที หลังจากนำบุตรสาวส่งถึงมือหมอแล้ว กำนันชัยวัฒน์ก็ยังไม่วางใจ เอาแต่เดินวนเวียนอยู่ที่หน้าห้องพยาบาล จนไอ้ยอดสมุนมือเอกต้องเข้ามาเตือนอย่างเป็นห่วง “พ่อกำนันนั่งบ้างเถอะ เดี๋ยวจะเป็นอะไรไปเสียก่อนที่จะทันเห็นคุณหนู” “ไอ้ยอด เอ็งไปไกลข้าเลยไป เห็นแล้วรำคาญ” นั่นแหละไอ้ยอดถึงได้ล่าถอยไปยืนมองอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ เวลาผ่านไปชั่วโมงที่สาม ความหวังอันริบหรี่ก็มลายหายไป เมื่อคุณหมอเจ้าของไข้ออกจากห้องนั้นมา กำนันผู้ทรงอิทธิพลจึงรีบตรงรี่เข้าไปถามทันที “ลูกสาวของผมเป็นอะไรบ้างครับ คุณหมอ” นายแพทย์เจ้าของไข้ทำสีหน้าหนักใจ ก่อนจะตอบ “เอ่อ ลูกสาวของคุณปลอดภัยแล้วครับ แต่ว่า” “แต่อะไรบอกมาเร็วๆ สิ” กำนันชัยวัฒน์ขึ้นเสียงอย่างน่ากลัว เขย่าแขนถาม “แต่หมอ เอ่อ...” ถอนหายใจแล้วนายแพทย์คนนั้นก็ว่าต่อ “แต่หมอไม่รู้ว่าลูกสาวของคุณจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไร เพราะคนไข้ได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจมาก่อนจะหมดสติ หมอช่วยได้แค่ให้เธอพ้นขีดอันตราย ต่อไปนี้ก็ขึ้นอยู่กับสภาพจิตใจของคนไข้ครับ” “โธ่ ลูกฟ้า” กำนันชัยวัฒน์เข่าอ่อนลง หมดเรียวแรง ไอ้ยอดจึงรีบเข้ามาช่วยประคองไว้ “คุณหมอ คุณหมอต้องรักษาลูกผมให้หายนะ เงินเท่าไรผมทุ่มไม่อั้น” ความหวังสุดท้ายอยู่ที่นายแพทย์ที่ยืนอยู่เบื้องหน้า “ครับ ผมจะพยายามรักษาลูกสาวของคุณจนสุดฝีมือเลยครับ” นายแพทย์รับคำ หลังจากที่นายแพทย์คนนั้นแยกตัวไปกำนันชัยวัฒน์ก็รีบตรงรี่มาที่ห้องของบุตรสาวในทันที เปิดประตูห้องเข้ามา เขาก็รีบตรงมาที่เตียงของคนไข้อันมีร่างของบุตรสาววัยรุ่นนอนไม่ได้สติอยู่บนนั้น บิดาแทบน้ำตาซึมเมื่อเห็นหน้าบุตรสาวที่หลับตาพริ้ม ไม่น่าเชื่อว่าเหตุการณ์อย่างนี้จะมาเกิดกับคนของตน ยื่นมือมาจับแขนแล้วลูบเบาๆ “โธ่ลูก ตื่นสิตื่นมาพูดกับพ่อสิ” ร่างนั้นยังคงนอนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน บิดาน้ำตาร่วงผล็อยลงสู่หลังมือของบุตรสาว แต่มันก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี ‘ฉัตรนภา’ บุตรสาวของเขายังคงไม่ได้สติเหมือนเดิม “ตื่นสิ ลูกฟ้า ตื่นมาพูดกับพ่อสิ” นั่งพร่ำเพ้ออยู่คนเดียว จ้องมองบุตรสาวสุดสวาทที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง พลันนั้นแววตาอันอ่อนโยนของผู้เป็นพ่อก็หายไป กลายเป็นแววตาของกำนันผู้ทรงอิทธิพลเช่นเดิม “ไอ้ยอด” หันไปเรียกหาสมุนมือเอก ไอ้ยอดเปิดประตูห้องเข้ามาเตรียมรับคำสั่ง “เอ็งไปสืบดูซิใครกันที่มันทำกับลูกสาวของข้า แล้วจัดการให้มันไปเกิดใหม่ซะ” คำประกาศิตสั่งเสียงเฉียบ ไอ้ยอดรับคำแล้วรีบออกไปทำงานตามที่สั่งในทันที แววตาที่เปลี่ยนไปนั้นช่างน่ากลัวเหลือเกิน ถ้าฉัตรนภามาเห็นใบหน้าของบิดาเธอในยามนี้ เชื่อได้ว่าเธอก็คงตกใจไม่ต่างกัน ขณะกำนันชัยวัฒน์นั่งมองบุตรสาวอยู่เนิ่นนาน ก่อนจะควักโทรศัพท์ออกมาโทร. หาบุตรสาวอีกคนที่ตนไม่เคยสนใจไยดี

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more