เพราะบิดามิค่อยอยู่จวน ตั้งแต่เป็นเด็กเล็กกระทั่งเติบโตเป็นสาวน้อยวัยสะพรั่ง จิวซินจึงมักจะนอนกอดมารดา พากันหลับไปด้วยกันอย่างสนิทสนม ยามละเมอย่อมมีเหตุการณ์นี้ในนิทรา
ขณะฝันหวานคิดว่าได้นอนกอดมารดาบนเตียงอุ่นที่จวนหยาง จิวซินก็เริ่มระลึกได้ทีละน้อย สติค่อยๆ กลับคืนมา
ในที่สุดนางก็เริ่มปรือตาสะลึมสะลือแล้วตื่นเต็มตา
“อ๊ะ!”
จิวซินสะดุ้งตกใจเมื่อตระหนักได้แล้วว่ายามนี้ตนอยู่สถานที่ใดและมีฐานะอะไร
ครั้นพลิกกายพลันรู้สึกได้ถึงลำตัวที่ถูกผ้าห่มหุ้มเอาไว้จนมิดชิด โผล่พ้นแค่ศีรษะจรดลำคอ ส่วนแขนและขาถูกรัดแน่นอยู่ในผ้าห่ม
หญิงสาวคล้ายหนอนดักแด้ ทั้งยังอยู่บนเตียงนอนของเจ้านาย
“...!?”
ดรุณีน้อยให้รู้สึกตื่นตระหนกเป็นที่สุด หลังจากสลัดผ้าห่มออกจึงเร่งสำรวจตัวเองโดยละเอียด พบว่าเสื้อผ้ายังเรียบร้อยและครบถ้วน ผ้ารัดหน้าอกยังแน่นดีเยี่ยมไร้วี่แววคลายตัว จิวซินหายใจโล่งอกอย่างยิ่ง นางสลัดศีรษะ
