…วังหลวงแห่งต้าหยวน…
“ต้องอภัยด้วยใต้เท้าอี้ แต่บัดนี้ฝ่าบาทประชวรมาหลายวัน ไม่สะดวกจะให้ท่านใต้เท้าและอี้ต้าเจียงจวินเข้าเฝ้าได้จริงๆ พ่ะย่ะค่ะ”
ท่านหัวหน้าขันทีฝ่ายในและแน่นอนเขาต้องเป็นคนของเฉิงกุ้ยเฟยที่คอยเฝ้าระวังขุนนางตงฉินทั้งหลายได้เข้าใกล้องค์ฮ่องเต้ ดังนั้นแม้แต่อัครมหาเสนาบดีข้างกายก็ยากจะขอเข้าเฝ้าหารือข้อราชการสำคัญหลายสิ่งกลับทำไม่ได้เลย
“เช่นนี้เราจะทำเช่นไรกันดีเล่าท่านอัครมหาเสนาบดีอี้ พวกเราไม่ได้เข้าเฝ้าฝ่าบาทมาถึงสิบสามวันแล้วนะ ฎีกามากมายกองทับถม พวกข้าร้อนใจแทบตายแล้ว”
เสียงเอ็ดอึงดังอยู่ด้านหน้าตำหนักฟังแล้วดังฝูงผึ้งแตกรังดังไปทั่วก็มิปาน งบการคลัง งบก่อสร้างเขื่อนกักเก็บน้ำล้วนรอคอยให้ฮ่องเต้ลงลายนามอนุมัติทั้งสิ้น พวกเขาจึงตึงเครียดจนแทบเสียสติกันเป็นทิวแถว
“ท่านพ่อ ข้ามองดูแล้วเหตุการณ์คล้ายกับทุกสิ่งคงใกล้เข้ามาเต็มทน”
ระหว่างทางที่นั่งบนรถม้า สองพ่
