Tierra Fima 1: SOAK CITY

Simula

Simula

“Another business trip?” salubong sa'kin ni Seb nang makapasok ako sa coffee shop kung saan ako naglalagi noon.

Hindi na ngayon dahil masyado akong naging busy...at masyadong maraming nangyari.

Ramdam ko ang pagkalma ng kalooban ko nang makaamoy ako ng kape. Umupo ako sa counter chair at pumangalumbaba.

“Ayoko na nga sanang sumama. If only I could.”

“Then, don't go. It's still up to you, Astrae. Hindi mo naman na kailangan ng gano'n dahil magaling ka na talaga sa propesyong 'yan,” seryoso nitong sinabi sa'kin saka inabot ang tasa ng kape.

Tahimik ko itong inamoy bago ininom nang dahan dahan. It's been a long time since I tasted his coffee. Hindi ako sanay sa ibang kape dahil nabuhay ang kagustuhan ko sa kape nang matikman ko ang produkto nila rito. Sebastian is really a good barista. Sa kanya naman itong shop kaya walang problema sa kanya ang pagiging barista.

“I honestly need this...” sambit ko sa hangin.

“For what?” dinig kong tanong niya sa'kin.

“To forget, I guess,” wala sa sarili kong sagot sa kanya.

I heard he laugh. Hindi ko iyon pinansin dahil alam kong nang aasar lang sa kanya.

I want to forget, yes.

“To forget? Really? E, mukhang sa tuwing mag b business trip or vacation trip kayo ay siya ang naaalala mo. Tagging along with a stranger, huh?” mahaba nitong sambit kaya mas lalo akong napasimangot.

He's right. He has a point. Saan nga ba kasi nagsimula ang lahat? Sa vacation trip. Saan nagtapos ang lahat, sa vacation trip. Pero may nasimulan ba? Paano ko nasasabing may natapos?

It's been a month...six month I guess since I last saw him. Sa lugar na iyon. Under the heavy rain. Under that magic. Hindi ko alam kung ano itong nararamdaman ko. Hindi ko alam kung nasasaktan ba ako o ano, but f**k it! Sinong tanga ang magpapadala sa stranger na hanggang ngayon ay hindi pa rin makalimutan.

I don't know him. I don't know his name. I don't know his past...hindi ko nga ba alam? O nagkukunwari lang akong hindi ko alam dahil hindi ko pa rin matanggap? Hindi ko alam.

“Fate is something...funny. Puwede kayong laruin nito. Who knows, after six months...something magically will happen again,” Sebastian uttered.

Magic my ass. No way.