Tierra Fima 1: SOAK CITY

Kabanata 6

Kabanata 6

Restraint

“I’m sorry, Rae. I can’t let you go home alone. Ilang araw na lang naman tayo rito. Bakit hindi mo pa hintayin?” Ms. Rochelle told me and glanced at me.

I looked away from her immediately when I noticed that she’s actually scanning me from head to toe. Naiinis man ay mas pinili kong kalmahin ang utak ko dahil baka kung ano lang ang masabi ko sa kaniya.

“I just need to go home, Miss. This vacation trip is not helping me. I mean...” I gasped when I remember what happened.

Marahas akong huminga at padarag na umupo sa tabi niya. Ramdam ko ang pag-aapoy ng kalooban ko dahil sa galit para sa sarili ko. Hindi ko alam kung anong una kong mararamdaman. ‘Yong pisikal na pagod at sakit ba o ‘yong hindi. Ni wala akong maintindihan sa mga nangyari. Kung paano nangyari o saan nagsimula.

“What’s happening to you? Parang stress na stress ka. Kahapon ay hinihintay ka naming bumalik sa hotel dahil isasama ka sana namin sa activities pero hindi ka dumating,” nag-aalala nitong sinabi sa’kin at bahagya pang tinapik ang balikat ko.

I bit my lower lip. Dapat ay bumalik na lang agad ako sa hotel. Hindi ko na sana hinayaang mangyari ang lahat. Hindi ko na sana pinilit na kilalanin ang lalaking ‘yon. Hindi na sana nangyari lahat kung hinayaan niya akong bumalik sa hote nang mas maaga!

“Ayos ka lang, Rae? If you really want to go home, I can arrange your flight but that’s on you. Hindi na sagot ng company ang fare mo pauwi,” suhestiyon nito.

Nanatili lang akong nakatingin sa malayo. Pinapakiramdaman ang sarili ko na wala pa rin sa wisyo.

I woke up just exactly 2AM that day. Halos mamatay ako sa sobrang kaba nang makaramdam ako ng bigat sa ulo ko at sakit sa parteng iyon. Kasabay pa no’n ay ang naririnig kong malalim na paghinga sa tabi ko. Tuluyan nang lumubog ang pag-asa ko nang makita ko siya. Hubad at tanging kumot lang ang bumabalot sa katawan nito gaya ng sa’kin.

Ilang beses pa akong humiling na sana nananaginip lang ako, ngunit hindi maaari dahil ramdam na ramdam ko pa ang sakit sa bahaging iyon sa’kin. I can also clearly remember what happened last night. I was so f*****g drunk and let other self ate me. Ni hindi ko ma-imagine sa sarili ko ang mga ginawa at sinabi ko. I feel disgusted and embarrassed, kaya nang mga oras na ‘yon ay nagpahatid ako sa isang magsasaka nila pabalik sa resort. And now I am still here, begging to this old woman na uuwi na ako dahil ayoko na sa lugar na ito!

“Can you do that? I can pay, Miss Rochelle. Just let me go home,” namomoble kong sinabi sa kaniya at inilibot ang tingin sa buong resto habang hawak-hawak ang ulo ko.

Putangina mo kasi, Astraea! What were you thinking that night? Hindi ka pa nakuntento sa amoy ng damit niya. Bakit pati siya ay inamoy mo pa? Saan kayo dinala ng pagiging tanga mo? Sa isang kasalanang never mong naisip na magagawa mo. Stupid!

Matapos naming mag-usap ni Miss Rochelle ay lumabas na ako sa resto para iligpit na ang mga gamit ko. I went straightly to my room and get all my things. Ibinalik ko na ang lahat sa maleta.

Habang nagliligpit ako ay ngayon ko lang napansin ba suot-suot ko pa rin ang long sleev polo niya. Gano’n pa rin ang ayos ko dahil hindi ko na nagawang asikasuhin ang sarili ko sa sobrang pagmamadali. I need to go back to Manila before he see me. Ayoko siyang makita.

Nang matapos ako ay lumabas muli ako para tanungin kung anong oras ang flight ko, pero mali yata ang desisyon kong lumabas pa. I saw him walking towards me with his dark expression. Halos lumabas ang puso ko sa dibdib ko nang makita ko siya, to the point that I couldn’t even move. Napako ako bigla sa kinatatayuan ko hanggang sa makalapit siya sa’kin.

“I’m sorry...” he said wild eyed while clenching his jaw.

I didn’t answer him. Iniwas ko ang tingin ko sa kaniya nang maramdaman kong nagbabadya na ang mga luha ko. I don’t know what kind of feeling I have right now. Pakiramdam ko ay hindi siya ang dapat humingi ng tawad. Ako dapat iyon.

“I’m sorry. Please, talk to me. I didn’t mean to...to took advantage your weakness,” he added. I can almost feel how sorry he is right now.

I bit my lower lip. Marahas akong bumuntong-hininga dahil hindi ko siya magawang tingnan dahil sa sobrang kahihiyang nararamdaman ko.

“I...aalis na ako,” halos bulong ko sa kaniya.

Dinig ko ang malulutong niyang mura kaya napatingi na ako sa kaniya. Gulo-gulo pa ang buhok nito at tila ngayon lamang siya nagising. Iba na rin ang damit niya at kitang-kita ko ang pagod niya.

“But what about what happened—”

“No, please. Stop it. I don’t need it,” I told him, cutting him off.

Bago pa siya magsalitang muli ay tinalikuran ko na siya. I was about to go back inside the hotel when he suddenly grabbed my wrist at marahas na ibinalik ako sa harapan niya.

“Don’t do this,” mariin niyang sabi sa’kin at pinakatitigan pa ako.

“Ano? I wanna go home!” I hysterically said to him at marahas na binawi ang kamay ko sa kaniya.

Pinasadahan niya ang buhok niya at muling tumingin sa’kin.

“Why are you so innocent? Ni hindi kita kayang harapin ngayon dahil nahihiya ako sa nagawa natin pero ginawa ko dahil nakokonsensya ako! Bakit ka aalis agad?” he almost shouted at me.

Kitang-kita ko ang paghihirap niya sa mga oras na ‘to kaya nakaramdam ako ng konsensya. Naiinis na umirap ako sa kawalan para lang pigilan ang mga luha ko saka bumaling sa kaniya ng tingin.

“I’m fine! Why are you acting like that?”

“Because you’re still a virgin. Last night. And I took that from you without your permission,” he uttered. His expression darkens while gazing at me.

Umiwas ako ng tingin sa kaniya at hinanap ang tamang sagot sa sinabi niya. Nagsimulang lumikot ang mga mata ko dahil alam kong panay pa rin ang paninitig niya sa’kin. I walked away from him slowly, towards the seashore. Ramdam kong nakasunod lang siya sa’kin kaya nagpatuloy ako sa paglalakad nang mabagal.

“What are you thinking?” Dinig kong tanong niya sa’kin kaya huminto ako.

I deadly stared at him. “Hindi ko kayang makipag-usap tungkol sa nangyari. Can we just forget about it and just stay like this, like nothing happened?” paki-usap ko sa kaniya.

Tamad akong umupo sa buhanginan. Nakita ko ang pag-upo niya rin sa tabi ko kaya hinayaan ko na ‘yon.

“Are you sure?”

“Just stop mentioning it. Please,” naiinis na sinabi ko sa kaniya dahil sa kahihiyan.

Ilang minuto pa ang lumipas na tahimik kami pareho. Tanging malakas na alon lang ng dagat ang naririnig namin at ang buntong-hininga ng bawat isa.

“Can we go swim? You should change your clothes. Hindi mo na dapat suotin ‘yan lalo na’t magkasama tayo,” sabi niya pa sa tonong may pagbabanta.

Napanguso ako at tumayo na. Hindi ko na siya kinibo at naglakad patungo sa dagat. Malakas ang alon. Makulimlim ang paligid at malakas ang hangin. Tila uulan ulit. Narinig ko pa ang pagtawag niya ngunit hindi ko na iyon pinansin pa.

Nang ramdam kong nasa malalim na ako ay nilubog ko na ang sarili ko sa tubig. I saw him swam towards me kaya mas tumungo ako sa pinakamalalim para lang lumayo sa kaniya. As much as possible, I don’t want him near me kahit pa naramdaman ko na siya sa balat ko. Ayoko nang maulit pa ang nangyari. Hindi na dapat, Rae. Gumising ka na!

“Hey,” he called me softly.

Basa na maging ang ulo niya kaya bahagyang tumutulo pababa sa mukha niya ang tubig-dagat. I can’t still deny the fact how good-looking he is. Kung hindi lang matino ang pag-iisip ko ay baka humiling pa ako sa kaniya dahil sa itsura niya.

Tumingin lang ako sa kaniya. Bakas sa kaniya na masaya siya. Saan?

“Thank you...for everything,” he uttered then held my hand under the water.

Pinilit kong bawiin ang kamay ko ngunit mahigpit ang hawak niya roon kaya nangunot ang noo ko.

“B-bakit?”

“Hindi mo lang alam pero niligtas mo ‘ko. I hope to see you again. I’m looking forward to it. I wanna know you.”

Hindi na ako nakasagot nang maramdaman kong unti-unti nang bumabagsak ang ulan. I saw how he smiled at me. Genuinely. Nawala pa ang mga mata niya.

“Can I ask you something?” I asked him and smiled at him.

Tumingin siya sa’kin at nagtaas ng kilay.

“Nagsisisi ka ba?” lakas-loob kong tanong sa kaniya.

Nawala ang ngiti niyang ‘yon. His eyes darkens and looked away from me. Kasi ako, hindi.

“I’m not,” tipid niyang sagot sa’kin. “But...do you wanna know my name?” he added kaya agad akong napailing.

“Bakit?”

“Ayoko lang,” simple kong sagot sa kaniya at sinabuyan siya ng tubig sa mukha.

Narinig ko ang baritono niyang paghalakhak kaya natawa na rin ako. I swam away from him, near the seashore.

I didn’t know you but you got me so well. You gave me all the strange feelings and I’m starting to care for you that much. I feel like I don’t wanna go. I want to stay here for a long time but I can’t. Is it worth to take a risk?

Nang malapit niyang muli ako ay mabilis niya akong hinuli. Hinawakan niya muli ang kamay ko nang mahigpit at inilapit niya ang katawan niya sa’kin kaya naging alerto ako, pero tinitigan lang niya ako. As if he’s scanning my face thoroughly. Na parang kinakabisado niya ang kabuuan ko.

“I will always remember the first time I saw you...” he suddenly uttered.

Natigilan ako. It takes time for me to process the whole thing. Masyadong mabilis ang pangyayari. Namalayan ko na lamang na naglapat na naman ang mga labi namin. Mabilis, ngunit mabagal ang mga sandaling iyon.

Now, I know how it feels what the magic can do to us—it’s amazing yet so horrifying. I want to ask him—do you like me? Pero natatakot ako. Baka kasi hindi. Baka isa lang ‘to sa mga laro niya.

I wanted to live here in my dreams. Kung saan walang hassle, no pain and exhausting feeling.

Sumunod na nangyari ay hindi na ako nakakibo. Nanatili kami sa ilalim ng dagat habang dinarama ang malakas na ulan. Ni hindi ko maramdaman ang lamig sa katawan ko dahil sobrang init ng palad niya. Hawak niya pa rin kasi ang kamay ko.

“Bakit natahimik ka?” He asked irritated.

Pagod na tumingin ako sa kaniya. Hindi pa rin sumasagot.

“If it’s about what happened, I’m sorry. I know, it’s a foul but I feel like kissing you. I don’t understand myself anymore!” He hissed and stops for a second them looked at me exhausted.

“I want to punch myself for doing that to you but I want you to know na hindi ako nagsisisi. I’m glad I get to know you. You saved me,” he added that left my mouth hanging.

Hindi ako makabigkas ng salita na parang wala na akong maisip. I blinked a few times for me to at least indulge myself from crying. As a writer, I know how love works. Marami itong nasasagasaan. Marami itong kailangang malaman at higit sa lahat, marami itong kailangang pagdaanan.

We barely know each other and that was a big blow for us!

This time, I want to think. I know I’m starting to like him but I don’t want to feel the pain. Hindi ako handa. Hindi ko alam kung magiging handa pa ba ako.

Lumayo ako sa kaniya at bumalik sa malalim. Medyo malayo sa kaniya. Hindi ko nga siya kilala ngunit alam kong may issue sa ngayon sa buhay niya. He is still inlove with his ex-fiancé for f**k’s sake! Ni hindi ko nga alam kung naghiwalay na ba sila o ano. Basta ay narito siya ngayon para makalimot.

“Stop following me! Hindi nga kita kilala, e. Bakit ba ginagawa mo ‘to?” Naiinis na sinabi ko sa kaniya at tumigil sa paglangoy nang makaramdam ako ng pamumulikat, ngunit hindi ko ipinahalata iyon.

“I told you, I wanna know you! Bakit ba lumalayo ka?” Naiirita niyang tanong sa’kin. “Stop moving!” He added.

“Sinabi ko na rin sa’yo na ayaw kong pag-usapan ang nangyari!”

“Hoseah?”

“What?” I shouted. Ramdam ko pa rin ang pagsakit ng paa ko sa ilalim ng tubig.

Hindi niya ako sinagot. Sa halip ay binanggit niya ulit iyong pangalan. Hoseah...

His eyes were full of hunger of love na para bang nakakita siya ng isang taong matagal na niyang gustong makita. Lumingon ako sa likod and there I saw a woman. Beside the seashore. She looks nice and gorgeous.

Nasa dagat kaming dalawa habang ang babaeng ‘yon ay nasa seashore. I was in the right. He’s in the middle and she was on the left. Hindi pa rin natitinag ang titigan nila. The girl on the left was teary-eyed, indeed her eyes were full of passionate too.

I gasped when I saw how he swam towards the seashore. Leaving me in pain dahil sa pamumulikat ng mga paa ko. Nang sandaling makaahon siya ay nagulat ako sa sunod na ginawa ng babae.

She arched her arms around his neck and kiss him.

Para akong nalula. Sunod na naramdaman ko ay ang pag-akyat ng lamig sa buong katawan ko at ang lalong pagsakit ng paa ko kaya tuluyan na akong lumubog sa tubig. Ramdam ko ang lalong pagsakit no’n kaya hindi na ako nakausad. Nakainom na ako ng tubig at unti-unti nang sumasakit ang tainga ko.

I cried. I screamed for help but nobody can hear me dahil nasa ilalim ako ng tubig. I was hoping he could notice me, but I was wrong.

Nalulunod na ako! f*****g help me!

Pinilit kong lumangoy paitaas nang maramdaman kong wala na ang sakit sa paa ko. Hindi ko alam kung ilang minuto na akong nasa ilalim ng tubig pero sigurado akong matagal dahil marami na ang nainom ko.

Nang sandaling makalanghap ako ng hangin ay napaiyak na ako dahil sa takot at sakit. Paano kung nalunod talaga ako at namatay ako? Anong mangyayari sa pamilya ko?

Lalo akong naiyak nang makita ko siyang naglalakad na palayo sa kung nasaan ako. Nakayakap pa rin sa kaniya ang babaeng iyon.

Gano’n lang siguro talaga ‘yon. It’s worst than I thought. Alam kong may mahal pa siya pero hindi ko inaasahan na ganito ang senaryo. Pumili siya at hindi ako ang pinili niya.

I almost drowned. Muntik na akong mamatay pero hindi man lang niya napansin dahil umiikot nang muli ang mundo niya sa taong ‘yon. I guess, I saved him since the day we met but no one saves me from drowning.

Mag-isa ako. Sa ilalim. Niligtas ko ang sarili ko. Sa pagkamatay, ngunit hindi sa kaniya.