หลังจากที่ฉันเข้าห้องเรียนคลาสเช้าพร้อมกับพวกเพื่อน ๆ ในกลุ่มแล้ว เสียงทักทายเมาท์มอยก็ดังไม่หยุด... เพราะทุกคนอยากจะรู้มากว่าคืนแรกที่เข้าอยู่อย่างจริงจังเป็นยังไงบ้าง... โดยเฉพาะแอนนี่แฟนคลับพี่แทนคุณ คือถามเยอะจนปวดหัวตอบไม่ทันเลยวันนี้ผ่านพ้นไปแบบที่ทำให้ไม่ฉุกใจไปคิดเกี่ยวกับเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้น เที่ยงนี้พวกเราก็เลยไปกินข้าวที่คาเฟ่ใกล้ ๆ แล้วแทนใจจะได้นั่งเล่นรอต่อได้ยาว ๆ
ส่วนฉันก็แยกเดินกลับเข้ามหาลัยไปเรียนต่ออีกคลาสกับ ยี่หว่าและเมล อย่างน้อยก็ไม่ได้อยู่คนเดียวละนะวิชานี้
หลังเรียนเสร็จระหว่างกำลังจะออกจากห้อง....
“เป็นไงบ้างพราว อาการดีขึ้นไหมฉันไปทะเลแค่ไม่กี่วัน แกย้ายที่อยู่อีกแล้วนะ”
“จริง นี่เหมือนคนไร้บ้านแล้วบางที”
“แล้วเป็นไงบ้างละพราวอึดอัดใจอะไรไหมระบายให้พวกฉันฟังได้นะ” เมลเอ่ยปากถามคงจะได้รับการเน้นยำมาจากแทนใจให้ไม่ปล่อยฉันไปไหนมาไหนคนเดียวอีก
“ตอนนี้โอเค
