ตอน 15 : ความจริงที่อยากฟัง

1662 Words

ครืด ครืด ครืด… เสียงมือถือสั่นพอมองไปที่หน้าจอ ก็เห็นว่าเป็นการแจ้งเตือนข้อความจากแอฟพลิเคชั่น Instagram ตึกตัก..ตึกตัก.. เสียงหัวใจเต้นรัว ตอนหยิบมือถือมาเปิดดู คราวนี้ไม่ใช่รูปภาพ แต่เป็นวีดีโอส่งมา กดเล่นคลิปแรก มันมองไม่เห็นอะไร ได้ยินแต่เสียง ที่เหมือนแฟนของฉันกำลังคุยโทรศัพท์ แล้วมีคนแอบอัดเสียงไว้ ที่มันตลกร้ายก็คือ บทสนทนาที่ได้ยิน เป็นเรื่องราวที่เราคุยกันคืนวันเสาร์ที่ผ่านมา… ไม่ต้องฟังจบฉันก็รู้ว่า คนส่งคลิปอยู่ในห้องแฟนฉันคืนนั้นแน่นอน วีดีโอคลิปที่สอง ส่งมาเป็นภาพเคลื่อนไหวแบบดุ๊กดิ๊ก ถ่ายให้เห็นสร้อยข้อมือ ที่เหมือนกันกับของฉันไม่มีผิด เพียงแต่สีลวดลายอักษรต่างกัน เห็นแบบนั้น ก็เลยเดินไปหยิบของตัวเองขึ้นมาเทียบดู โป๊ะเชะ นี่มันยังกับของก็อปปี้… แต่แอปเจ้ากรรมทำพิษ… พอจะกดเซฟ วีดีโอในไอจี ดันกดเล่นซ้ำไปอีกรอบนึง พยายามจะเก็บหลักฐานไว้แต่มันเซฟไม่ได้นี่ซิ! และดูได้แค่สองรอบเท่านั้น วีดีโอที่เคยส่งก็ไม่สามารถกดเข้าไปดูได้อีก ถือว่าคนส่งคิดเอาไว้แล้วว่าอยากจะให้ฉันรู้ แต่เเคปไม่ทัน ผู้หญิงคนนี้คิดมาแล้วก่อนจะเข้าหาฉันแน่ ๆ คนที่โกรธจน เลือดหยุดเดิน มันเป็นยังไง วันนี้ละ ได้รู้สึก! ประมวลภาพเหตุการณ์ที่ผ่านมา ตลอดช่วงระยะเวลาที่เราคบกัน มันตีย้อนคืนมาในสมอง… วันไหนบ้างนะ ที่เขาโกหก อะไรที่เขาเคยพูด เคยทำให้ บอกเราต่าง ๆ นานา ทั้งหมดมันตอแหลชัด ๆ ฉันเลือกจะเชื่อคลิปเหล่านั้น เพราะฟางเส้นสุดท้ายก็คือ ไอ้กำไลข้อมือโง่ ๆ นั่น!!!! ทำเองเหรอ ตั้งใจร้อยให้พราว สรุปก็คืออีนั่นมันก็ได้เหมือนกัน แล้วใครละที่โดนหลอก มัน หรือ ฉัน ยังมีข้อสงสัยอีกมาก ว่าทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงส่งมา แสดงว่าเธอรู้ว่าฉันเป็นแฟนพี่ไม้ และรู้ว่าฉันไม่เคยรู้เรื่องของเธอเลย ฉันเลยตัดสินใจพิมพ์กลับไป สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าคุณเป็นใคร? เป็นแฟนพี่ไม้เหรอ? …. …. …. ไม่มีการตอบกลับใด ๆ จากไอจีนั้นอีก รอประมาณ 5นาทีผ่านไป จนตัดสินใจไปอาบน้ำ ตั้งสติให้ดีก่อน แล้วค่อยคิดหาทางสืบต่อ… หลังแต่งตัวเสร็จ วันนี้ไปเรียนเองด้วยการนั่งแท็กซี่ระหว่างทางไปมหาลัย เลยคิดทบทวน ว่าจะทำยังไงกับเรื่องนี้ต่อไปดี จะหลบหน้าพี่ไม้อีกคงเป็นไปได้ยาก เพราะเมื่อคืนไม่ได้รับสาย เขาคงจะดิ้นพล่านมาดักรอที่ตึกแน่นอน โชคดีแค่ไหนที่ไม่มาดักหน้าบ้าน ไม่งั้นได้อายชาวบ้านชาวช่องอีก… คิดไปคิดมาเลยโทรหายี่หว่าเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังเป็นการอัพเดท! “ฮัลโหล หวา นี่พราวนะ” “ (อืมว่าไงแก มีไรเพิ่มเติม) ” “ไอจีนั้นมันส่งคลิปวีดีโอมาให้แล้วนะเมื่อเช้า” “ (…หื้ม…คลิปอะไร? โป๊ไหมอะ?) ” “หึ กล้าเหรอถ้าใช่ ฉันจะเอาไปโพสต์ประจานซิ! คลิปมันเป็นเสียงคุยโทรศัพท์ของพี่ไม้ตอนคุยกับฉัน กับอีกอันเป็นสร้อยข้อมือที่เหมือนของฉัน” “ (ไอ้สร้อยที่แกบอกว่าแฟนแกร้อยให้อ่ะนะ? ที่เห็นใส่บ่อย ๆ) ” “อือ…มันเหมือนกันมากโว้ย แค่คนละสี” “ (อีพี่ไม้มันร้ายเนอะ มันเป็นงาน แสดงว่าอีนั่นมันก็รู้ซิว่าแกมี) ” “ใช่ มันรู้หมด มีแต่ฉันไงที่โง่” “ (แล้วจะเอาไงต่อ? เซฟคลิปเก็บไว้ยัง?) ” “แก… ไอจีมันเซฟวีดีโอไม่ได้วะ กดได้แค่ดู ซวยฉิบหาย โลเทคด้วยฉัน” “ (เออใช่ มันคงตั้งใจแหละ แค่อยากแสดงตัวตน มันร้ายนะ ว่าไปจะใช่อีเด็กหวานไหมวะ น่าตบ) ” “ไม่รู้…เลย เอาจริง ๆ อยากจะคุยแต่นางไม่ตอบแล้ว” “นี่ถึงม. แล้วไว้คุยกันต่อวันนี้เข้าป่าว?” “ (อยู่ ๆ ตอนนี้ กำลังเดินไป เจอกัน!) ” ด้วยความที่วันนี้ตาบวมมาก แต่งหน้ากลบแล้วก็ไม่ช่วยอะไรเลย เดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะประจำ เพื่อนก็ทักทันที “พราว หน้าตาทำไมเป็นแบบนั้น?” “มีเรื่องนิดหน่อยแทนใจ มีปัญหากับพี่ไม้ ร้องไห้เหมือนหมา…” “อ่าว มิน่า… รู้ไหมก่อนแกมา พี่ไม้เดินมาหาอยู่ แต่ฉันบอกแกมาบ่าย” “เหรอ… ไปนานยัง? ฉันเลี่ยงเจอเขาอยู่” “สักครึ่งชั่วโมงได้ละ” “คนอื่นละ?” “หว่าพึ่งมามะกี้ก่อนแก เดินไปหายัยพวกนั้นที่โรงอาหาร ไปซื้อน้ำ เอาไรปะจะได้ไลน์บอกทีเดียว” “ไม่อะ ไม่มีอารมณ์.. แทนใจขออะไรอย่างนึงได้ไหม ถ้าพี่ไม้โทรมาถามเรื่องฉัน แกช่วย ปัด บอกปฎิเสธไปที ไม่รู้ไม่เห็น ไม่ทราบ ฉันจะเล่ารายละเอียดให้ฟังขอไปเคลียร์ปัญหาก่อน” “โอเค ได้ซิ มีปัญญาอะไรก็พูดมา คนเป็นเพื่อนหลายหัวจะได้ช่วยกัน เก็บไว้คนเดียว ผู้ชายตามฆ่าไม่รู้ด้วย” “ขอบใจนะเพื่อน ถ้าฉันหนีไม่พ้นขอไปนอนกับแกได้ไหมวะ” “โอ้ย สบายมาก คอนโดฉันว่างเปิดรับเสมอ” :) หลังจากพวกสาว ๆ กลับมา ทุกคนก็เห็นหน้าตายับเยินของฉัน และรู้ว่าร้องไห้มาอย่างหนัก! ไม่มีใครคาดคั้นให้เล่าให้ฟัง เพราะ ยี่หว่าบอกว่ารอฟังสรุปจากปากฉันทีเดียว คาบเรียนวิชาบ่าย2 เราเรียนด้วยกันหมดทั้งกลุ่ม ซึ่งเป็นไปตามคาดว่า เรียนไม่รู้เรื่องอะไรเลย อาจารย์พูดอะไรไม่เข้าหูซักนิด มามหาลัยเหมือนมาแค่จิตวิญญาณที่ล่องลอย เกียดความผิดหวังชะมัด ไม่ต้องให้หมอดูทักก็รู้ว่าลงมาจากห้องต้องเจอใคร… พี่ไม้มาดักรออยู่ที่โต๊ะด้านล่างเหมือนเดิม เขาไม่มีท่าทีอะไรที่ดูกังวล ดูมั่นใจมาก คงไม่คิดว่าฉันจะรู้ถึงความเลวของตัวเองละซิท่า! “พราวครับ ทำไมโทรไปไม่รับเลย” “…” ไอ้คนตอแหล ไอ้เลว หน้าด้าน! ก่นด่าพี่ไม้อยู่ในใจคนอะไร โกหกหน้าตายไม่มีท่าทีพิรุธเลยสักนิด “…..” “พราว เป็นอะไรตาบวม ร้องไห้เหรอ โกรธอะไรพี่ค่ะ?” “แปบนะคะ” (ยกมือแบบว่าพักก่อนอย่าพึ่งพูด) ฉันหันหน้าไปบอกลาเพื่อนว่าจะกลับแล้ว…พร้อมส่งสายตาบอกยี่หว่า เรื่องที่คุยกันไว้ก่อนออกมา ให้ไปสืบเรื่องเด็กหวานต่อ เดินออกจากบริเวณที่คนพลุกพล่าน มาทางฟุตบาท ใก้ลตึกในมหาลัย ได้ยินเสียงพี่ไม้ทักทายเพื่อน ๆ แล้วสาวเท้าตามมาด้านหลัง… (หึ้ย! จะอ้วก!! คนอะไรวะโกหกเก่งฉิบหาย เห็นหน้าก็ตาดี ยิ้มจริงใจ ข้างในโบ๋ โง่จริง ๆ เลยนังพราว) “พราว ไม่สบาย ไมเกรนขึ้นเมื่อคืน อยากคุยกับพี่ไม้เหมือนกันแต่ยังทำใจไม่ได้” “หืมมม… ทำใจทำไมอะคะ? พราวเป็นอะไรไปคะ?” “อยากรู้จริง ๆ เลยว่าคณะรัฐศาสตร์เรียนไปเป็นนักการเมืองเนี่ย ต้องตีหน้าตาย โกหกเก่งแบบนี้ทุกคนเลยไหม” “ฮะ! อะไรนะคะ! พราวทำไมพูดจาแบบนี้?” “พี่ไม้ พราวถามจริง ๆ พี่เคยรักพราวรึป่าว? พี่ทำเหมือนรักกันมาก แล้วพี่ไปนอนกับคนอื่นเหรอ พี่คิดว่าพราวไม่รู้เรื่องที่พี่ไปเอาคนนั้นคนนี้ใช่ไหม?” ฮึก ฮึก พูดไปก็น้ำตาไหล อายมาก แต่มันเก็บไว้ไม่อยู่ เหมือนเขื่อนแตก! “เดี๋ยวนะ ใจเย็นก่อนครับ เอาใคร เอาที่ไหน? พราวเป็นอะไรครับพูดจาไม่น่ารักเลย” “หึ แสดงต่อไปเถอะค่ะ ไอ้คนชั่ว” “จะไปตายที่ไหน ก็ไป พราวไม่เอา ส่ำส่อน ทุเรศ สกปรก” ร้องไห้ไปตะโกนด่าพี่ไม้ไปด้วยสภาพน่าสมเพชมาก ผลักอกไอ้หน้าด้านไป1ที จนคนไม่ตั้งตัว ถอยเซเสียหลัก~ และวิ่งหนีไป ด้วยความช็อก หรือ หน้าบางของเจ้าชายพระอาทิตย์เลยไม่ทันได้ตั้งสติว่าฉันจะมีปฏิกิริยาโต้ตอบที่รุนแรงขนาดนี้ เขาเลยคว้ามือฉันไม่ทัน อาศัยจังหวะชุลมุนหายไปอีกทาง มัวแต่รีบวิ่ง มาไม่รู้ตาม้าตาเรือ ไปตัดหน้ารถ คันนึงที่กำลังเลี้ยวมากระทันหัน! เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดด!! (โอ้ยยยย เกือบตายแล้วฉัน) “ขอโทษจริง ๆ ค่ะ ไม่ได้ตั้งใจ” ไม่รอให้เจ้าของรถตะโกนด่า… รีบโกยแน่บไปก่อนพี่ไม้จะตามทัน ตึก ตึก ตึก ตึก ---------------------------- ในตอนที่กำลังขับรถเลี้ยวเข้าไปจอดโซนหลังตึกคณะบริหารอยู่นัั้น… เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดด! มีผู้หญิงคนหนึ่ง วิ่งตัดหน้าอย่างเร็ว เหมือนกำลังหนีอะไร เกือบจะเบรกรถไม่ทัน! กำลังจะเปิดกระจกไปด่าพอดี ไม่ใช่อะไรนะ มันอันตรายมากเลยมุมนี้ “ (ขอโทษจริง ๆ ค่ะ ไม่ได้ตั้งใจ) ” พอเห็นเธอดู ตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้แฮะ! ยังไม่ทันจะได้เปิดกระจกไปพูดซักคำ.. ตึก ตึก ตึก ตึก เธอซอยเท้าวิ่งหนีไปซะแล้ว! ช่างมันก่อน แค่นี้ก็สายมาก ต้องรีบไปส่งรายงานด้วย ลืมไว้ที่บ้านพึ่งจะวนกลับมามหาลัยอีกรอบ… มองผ่านไปที่กระจกหลัง มีผู้ชายคนนึงวิ่งตามผู้หญิงไป ไม่ได้จะยุ่งเรื่องชาวบ้านหรอกครับแต่บังเอิญว่า..... น้องคนนี้คือ ผู้หญิงคนนั้น… TK End Talk.

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more