“...” ฉันกอดอก แล้วตวัดสายตามองไปที่คนบางคนอย่างนั้น ตานี่แปลก...บุคลิกเปลี่ยนไปทันทีหลังจากที่คุยกันสองคน ไว้ใจได้ไหมก่อน
เหมือนว่าพี่เขาจะรู้ทันสายตาของฉันเลยยกยิ้มขำ แล้วก็เดินผิวปากนำไปที่ประตูทางออก พร้อมกับผายมือเชื้อเชิญให้ออกประตูไปโดยดีเพื่อขึ้นลิฟต์ ระหว่างนั้นฉันยังไม่พูดอะไรปล่อยพี่เขาพูดคนเดียวไป
“เธอนะเป็นแพนิคแล้วก็ PTSD ด้วยยิ่งเจอรถเกือบชนคราวก่อนอาการก็เลยเพิ่มเลเวลไปอีก เพราะฉะนั้นต้องรีบไปหาหมอได้แล้ว...”
บลา บลา บลา~~
“นี่..ได้ยินที่พูดไหม?” คนตัวสูงกว่าทำหน้าสงสัยแล้วเค้นสายมา
“....” นอกจากโกรธเพื่อนเขาตอนนี้ฉันโกรธเขาด้วยอีกคน นิสัย! ฉันเลยไม่ตอบคำถามนั้น เพราะรำคาญ พอพี่เขาเห็นแบบนั้นจึงกดลิฟต์ลงไปชั้น Lobby ทันที เหมือนจะแกล้งกัน ยิ่งอยู่ในลิฟต์สองต่อสองก็อึดอัดจะแย่...
“นี่จะไปไหนคะ?”
“พูดได้สักทีนะ”
“ไหนว่าลงมารับเพราะไม่มีการ์ดแล้วนี่จะไปไหนอีก?”
“ลงไ
