ตอน 17 : มารยาชาย
1529 Words
ความเดิม
หลังจากที่โดนลากขึ้นรถมาจนได้....
...
ร้องไห้ในรถจนน้ำตาเปียกแฉะ เหือดแห้งไป2รอบเท่านั้น มาถึงที่คอนโดโดยที่พี่ไม้ขับรถยังกับ The Fast เวลาที่ผู้ชายโกรธค่อนข้างน่ากลัว ขับรถเหมือนจะชนสิบล้อให้ตาย เบรก แซง ขับรถหวาดเสียวมากทั้งหมดเต็มไปด้วยความเกี้ยวกราดที่สาดลงถนนเท่านั้น
(เขาถามฉันว่า…จะตายไปพร้อมกันเลยไหม? ปัญญาอ่อนมาก)
--------------------
คอนโดแมกไม้
“จะลงได้ยัง หรือจะให้อุ้มลงมา”
“ไม่ลงได้ไหมคุยที่นี่ก็ได้ ยอมขึ้นรถมาแล้วไง”
“อย่าเรื่องมาก นั่งรถมาถึงแล้วก็ขึ้นไปคุยกันดี ๆ อย่าต่อต้านอะไรได้ไหม บางทีสิ่งที่พราวรู้อาจจะไม่ใช่ความจริงทั้งหมดก็ได้”
“อะไรที่มันไม่จริง ละคะ?”
“ลงมาก่อนค่อยคุย เร็ว ๆ ครับ พี่ร้อน แล้วตอนนี้ก็หงุดหงิดมากด้วย อารมณ์ไม่ดีอย่างมาก ถ้าพราวอยากจะลองดีกว่านี้ ก็ได้นะครับถือว่าพี่เตือนแล้ว”
“เหอะ” ทำอะไรไม่ได้เลย ต้องทำตามคำสั่งเท่านั้น นี่มันชีวิตแฟนหรือทาส ยุคไหนแล้วทำไมผู้ชายถึงชอบกดขี่กันหนัก
ปึง!
เสียงปิดประตูรถค่อนข้างดัง แรงจูงมือแทบจะลากฉันปลิวตามไปด้วย จากชั้นจอดรถฉันได้แต่เงียบไม่พูดอะไรต่อซักคำ
(คอยดูนะจะหาโทรศัพท์เครื่องนั้นให้เจอแล้วปาใส่หน้าแม่งซักที จะได้รู้กันไปว่า ใครโกหก ต้องการหลักฐานใช่ไหม ได้เลยแม่จะรื้อให้พังกันไปข้าง คิดว่าพราวจะยอมเหรอ!)
“โอเคค่ะ ขึ้นมาถึงนี่แล้วก็เริ่มเลย”
“พี่ไม่เลิก พราวกำลังเข้าใจผิด และทำตัวงี่เง่าไร้สาระ พี่ไม่มีคนอื่น ยืนยันครับ”
“คืนวันเสาร์ น้องหวานปี 1 ลงสตอรี่ไอจี กับไอ้ลูกฟุตบอลนี่ไง!” ฉันเดินไปที่จุดที่วางลูกบอลลูกนั้นหยิบมาปาใส่พี่ไม้ไป แต่เขากลับรับมันไว้ได้ด้วยมือเปล่า
(น่าจะกระแทกหน้าซักที)
“....” เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับละซิไอ้เวร
“เงียบทำไมคะ เถียงไม่ออกเพราะมันเรื่องจริงใช่ไหมละ?”
“เปล่าครับ พราวลูกบอลมันก็เหมือนกันหมดป่าว ใคร ๆ ก็มีที่บ้าน แล้วคนชื่อนั้นพี่ไม่รู้จักนะ มือถือพี่หนูก็เปิดได้ตลอดค้นหาแชทอะไร อยากจะทำอะไรก็ได้หมดพี่บริสุทธิ์ใจ”
“อ่อ แน่อยู่แล้วที่พี่ให้พราวเช็ค เพราะมันไม่ได้อยู่ในเครื่องนี้ไง มันอยู่อีกเครื่องนึง พี่มีโทรศัพท์สองเครื่องไงค่ะพี่ไม้”
“....” กรรมการอึ้งไปซิ โชคยังดีที่ฉันได้ยินเสียงโทรศัพท์เวรนั้นดังตอนนั้น
“เงียบอีกแล้ว เงียบเก่งจัง ทำไมค่ะ คิดว่าพราวไม่รู้เหรอ?”
“หนูเข้าใจผิดอีกแล้ว โทรศัพท์อะไร?”
“พี่ไม้คิดว่าพราวโง่ขนาดจะเชื่อใช่ไหมว่า ตอนนั้นเสียงสั่นคือนาฬิกาของพี่?”
“ก็มันจริงนี่ จะดูไหม จะได้หายเข้าใจผิด” พี่ไม้เดินไปหยิบนาฬิกามาจากลิ้นชักยื่นให้ฉันดู
ฉันวิ่งสวนไปที่โต๊ะทำงาน รื้อทุกเก๊ะออกมาค้นดู ว่ามีโทรศัพท์อยู่ไหม ปรากฏว่าไม่มี เดินวนไปหาที่ชั้นวางทีวี ผ่านไปที่ห้องนอนมีลางสังหรณ์ว่าสิ่งที่ต้องการอยู่ที่ลิ้นชักหัวนอนแน่นอน จนรีบวิ่งไปเปิดแล้วก็เจอจริง ๆ
(พระเจ้าเข้าข้างฉันแน่)
“นี่ไงละ มือถืออีกเครื่องจะโกหกว่าอะไรอีกคะ ของใครลืมไว้ เพื่อนคนไหน เครื่องเก่าพี่ คงไม่ใช่ เพราะมันรุ่นเดียวกันกับปัจจุบัน พี่ยอมรับมาเถอะว่าพี่พกมือถือสองเครื่อง”
“โอเค ในเมื่อพราวรู้แล้วพี่ยอมรับว่ามีมือถืออีกเครื่อง ที่ไม่ได้ใช้ เป็นเครื่องสำรอง ตอนนั้นไปญี่ปุ่นแล้วโทรศัพท์หายก็เลยซื้อเครื่องใหม่ตอนกลับไทย สรุปโรงแรมอีเมลมาแจ้งว่าพี่ลืมของไว้พอเพื่อนไปเที่ยวที่นู่นก็ฝากรับกลับมา ก็เลยมีสองเครื่องครับ ถ้าพราวรู้ญี่ปุ่นของหายแล้วได้คืนทุกอย่างอยู่แล้ว”
“โอ้โห มีเหตุมีผลจริง ๆ” ฉันแสร้งทำทีเป็นปรบมือให้
“ก็มันเรื่องจริง และตอนนี้ก็ไม่ได้ใช้นาน ๆ จะมาเปิดเครื่องที เอาไว้เล่นเกมครับ แบตมันร้อนมากเวลาใช้งานหนัก บางวันก็เปิด บางวันก็ปิดเช็กได้...”
“หนูยอมรับเลยนะคะว่าพี่ฉลาดพูด แสดงเก่งดี”
“พี่ไม่ได้แสดง มีเรื่องอะไรอีกที่สงสัยพูดมาให้หมดพี่จะได้อธิบายเหตุผลทีเดียว รู้อะไรมาบ้างบอกมาพี่จะเคลียร์ทุกอย่างให้เข้าใจและจบเรื่องไปเลยวันนี้”
ลืมตัวไปว่ายืนอยู่ในห้องนอนพี่ไม้แล้วตอนนี้สถานการณ์ค่อนข้างล่อแหลมให้เกิดเรื่องอย่างว่าได้ง่าย เพราะพี่ไม้ขยับมาใกล้เพื่อจับมือฉันและรวบตัวไปกอด
“เดี๋ยวค่ะ พราวไม่ได้โอเค กับเรื่องที่พี่พูดเลย อย่ามาแตะตัว”
“แล้วยังมีเรื่องอะไรอีก หืม?” อยู่ๆ น้ำเสียงก็พาเข้าหมวดอ่อนโยนขึ้นทันที
“คลิปเสียงพี่ไม้มีคนส่งมาว่าอยู่กับพี่ นอนกับพี่”
“ไหนขอดูหน่อยค่ะ” พี่ไม้พูดเพราะกับฉันอีกแล้ว รั้งตัวฉันไปกอดไว้ จากทางด้านหลัง
“ไม่มีตอนนี้ แต่พราวเห็นมันจริง เขาส่งมาให้ดูทางไอจี บอกว่าเป็นแฟนพี่ ได้กันถึงไหนต่อไหนแล้ว พี่ทำสร้อยข้อมือให้เขาไปใส่คู่กันด้วย” แอบใส่ไฟเพิ่มไปเล็กน้อยมัวไปก่อนเผื่อจะมีเรื่องจริง
“หืมม.... ไม่มีนะคะ พี่ว่าพราวโดนปั่นประสาทแล้วละ พี่ไม่เคยทำให้ใครเลย พราวคิดดูดี ๆ คนเข้าหาพี่เยอะแยะมากต้องการที่จะยืนอยู่ตรงที่พราว เลยหาวิธีทำให้เราสองคนแตกคอกันมากกว่า มันไม่มีอะไรทั้งนั้น ไม่ได้หลงตัวเองนะแต่พี่เจอมาเยอะมาก ถ้าพราวรักพี่ วันหลังต้องหัดฟังก่อนมีเหตุผล และมีอะไรไม่สบายใจก็ต้องเล่าให้กันฟัง อย่าไปเชื่อคนอี่นนะ”
“แต่พราวได้ยินเสียงพี่ไม้จริง ๆ นะ”
“คลิปเสียงตัดต่อได้หมดละ เดี๋ยวนี้ พวกคอลเซ็นเตอร์ยังใช้แอปทำได้เลย มีทั้งแอปบีบเสียง ทำปลอมมาหลอกเงินคนอื่นก็มีเยอะแยะไปนะ”
“.... มันส่งคลิปรูปกำไลมาให้ด้วย เหมือนกันกับของเรา”
“กำไลข้อมือนั่น งาน Handmade ในงานมีคนมาถักมาร้อย ลูกปัดเยอะแยะคนอื่นเขาก็ชอบมั้ง เลยทำตาม” เออเอากับมันซิ ตอบได้ทุกข้อจะยกเรื่องอะไรมาพูดพี่ไม้ก็บอกได้หมดจะเอาไงดีเนี่ย จะเชื่อดีไหม?
“พราว เชื่อใจพี่หน่อยซิคะ เราคบกันขนาดนี้แล้วนะ พี่รักพราวมากนะ พี่จะไปมีใครได้ยังไง ทุกคนรู้อยู่แล้วว่าพี่เป็นใครมีแฟนชื่ออะไร ทำไมต้องเอาตัวเองมาเสี่ยงด้วยจริงไหม ไปไหนพี่ก็บอกรายงานตลอด มีเรื่องให้น้องสงสัยรึเปล่า?”
.
..
..
“...” ฉันเงียบ คล้อยตามพี่ไม้ไปเรียบร้อย ที่เขาพูดมาก็มีเหตุผลนะ
พี่ไม้เดินไปหยิบมือถือเครื่องนั้นมาเปิดให้ฉันดูว่า เป็นเครื่องสำรองไว้ใช้เล่นเกมส์จริง ๆ ไม่มีแอปไลน์ หรือ social media อื่น ประวัติการโทรมีแต่รับสาย สายไม่ได้รับ โทรเข้าออก ทุกเบอร์เป็นเบอร์ที่ไม่ได้เมมไว้ ฉันจำเบอร์เด็กหวานนั่นไม่ได้แล้ว ได้แต่ใช้สายตาเมมโมรี่เบอร์ไว้ก่อน แต่ก็ยังสงสัยอยู่ดีว่าใคร กำลังจะให้เขาโทรออกทุกเบอร์ที่อยู่ในนั้น แต่พี่ไม้ตัดบทอธิบายจบ ก็กดมือถือแล้วเดินเอาไปวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง...
หลังจากนั้นฉันก็โดนพี่ไม้กล่อมต่อ ยังไม่ทันจะหายสงสัยแต่เขาเชี่ยวชาญเรื่องแบบนี้มากเกินไปแล้ว… เขาลากฉันไปนั่งตักอยู่ที่ปลายเตียง กอดเอวฉันแน่นไม่ปล่อย พยายามจะลูบไล้ตัวไม่หยุด
ตอนนี้มันไม่มีอารมณ์พิศวาสหรอกนะ แต่ถ้าโดนปลุกนาน ๆ เข้าก็ไม่แน่ เขาทั้งกระซิบแล้วก็พยายามอธิบายเรื่องทั้งหมดที่ฉันสงสัยไปด้วย จากเสียงพูด...ก็เปลี่ยเป็นงับที่ข้างหู แล้วก็เริ่มเล้าโลม หันมาจูบมาหอม เริ่มบทรักที่เร่าร้อนมาก...
ไม่รู้ว่าคิดไปเองไหม แต่แอบรู้สึกว่า พี่ไม้ตั้งใจจะปล้ำฉันให้ได้วันนี้ ใจที่มันแข็งพยายามจะปฏิเสธเขาตลอด อ่อนยวบลงทันทีเหมือนขี้ผึ้งรนไฟ เมื่อโดนสัมผัสที่คุ้นเคย
สุดท้ายมันก็จบลงด้วยเซ็กซ์...
อีกครั้ง
- Writer
